Among the mango trees

"Ο πατέρας μας ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Ανέπνεε βαριά και φαινόταν ταραγμένος. Με χάιδεψε ήρεμα και στοργικά, κατόπιν μ' αγκάλιασε και με φίλησε. Θαρρώ πως ήτανε συγκινημένος, αλλά νύσταζα και δεν είμαι πια σίγουρη. Πίσω του στεκόταν η μητέρα, σοβαρή και με τα χέρια σταυρωμένα στο πρόσωπο. Και οι δύο υπηρέτες του σπιτιού, η Λώνη απο την Αϊτή, και ο Μανουέλ που φρόντιζε τα χωράφια. Είχαν κι αυτοί μια έκφραση θλιμμένη και σοβαρή.

Καθώς σηκωνόμουνα απο το κρεβάτι, είδα εναν αστυνομικό να έρχεται προς το μέρος μου. Ο κύριος Ντελεόν, φίλος του πατέρα. Ταράχτηκα για λίγο, μα εκείνος με ηρέμησε, μούπιασε το χέρι και μου ψιθύρισε κάποιες λέξεις στο αυτί. "Τζούλια, πρέπει να βιαστείς. Η οικογένειά σου θα πρέπει να φύγει για λίγο απο το χωριό. Πριν ξημερώσει."

Βρεθήκαμε ξαφνικά στο αυτοκίνητο, καθώς οι υπηρέτες στρίμωχναν κάποιες βαλίτσες στο αυτοκίνητο. Ο πατέρας έτρεχε αριστερά και δεξιά δίνοντας οδηγίες στη Λώνη και τον Μανουέλ. Πού είναι τα λεφτά, τα κλειδιά, τί να κάνουν τις επόμενες μέρες. Στο βάθος, στο σκοτάδι, είδα τον πατέρα να αγκαλιάζει τον αστυνομικό, και να τον αποχαιρετά. Ο κ. Ντελεόν χάθηκε κατόπιν στο σκοτάδι, και μείς βρεθήκαμε στο χωματόδρομο που θα μας έβγαζε στον μεγάλο δρόμο για την πρωτεύουσα. Ξημέρωνε...

Δεν είχα ποτέ μου πετάξει με αεροπλάνο, είχα δεί μόνον φωτογραφίες του σε περιοδικά και εφημερίδες. Ο πατέρας έτρεχε τώρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε, περνώντας τα έρημα χωράφια με τα ζαχαροκάλαμα και τον καφέ. Πλησιάζοντας την πρωτεύουσα, η κίνηση άρχισε να πυκνώνει. Και το ξημέρωμα μεγάλωνε. Περάσαμε έτσι απο τη Μαλεκόν με τους όμορφους φοίνικες, εκεί που ο πατέρας μας έπαιρνε για παγωτό τις Κυριακές, και πήραμε τον δρόμο για το αεροδρόμιο.

Λίγο αργότερα, καθώς φτάναμε στο μικρό αεροδρόμιο, κάποιος αστυνομικός μας σταμάτησε στο δρόμο. Ηταν και κείνος φίλος του πατέρα και του κυρίου Ντελεόν. Μαζί του ήταν και ο πάτερ Καστίγιο, ο παπάς του χωριού μας. Ο πατέρας κατέβηκε να τον χαιρετήσει. Εκείνος τον αγκάλιασε για λίγο και κατόπιν μας προέτρεψε να μπούμε στον αεροδιάδρομο. Είδα εκεί ένα πλήθος ανθρώπων να περιμένει όρθιο. Και λίγο πιο μέσα, ενα μικρό αεροπλάνο. Ακουγόνταν μόνον οι μηχανές του. Ολοι τους περίμεναν βουβοί και σκυθρωποί. Υπήρχαν και μικρά παιδιά.

Θυμάμαι σαν όνειρο την απογείωση. Με τράνταξε δυνατά, και με κόλλησε στη θέση μου. Εγειρα απο το παράθυρο να δώ τον έξω κόσμο. Η Μαλεκόν ήταν τώρα απο αριστερά μου, ήρεμη, πνιγμένη στο γκαζόν με τα πατριωτικά μνημεία, τα επίσημα κτίρια των υπουργειών, το Χοτέλ Ιμπεριάλ που είχε και πισίνα. Η μητέρα, δίπλα μου, μου κράτησε το χέρι. Φαινόταν τώρα κάπως ανακουφισμένη, κάπως χαρούμενη. "Η Βενεζουέλα θα σου αρέσει πολύ Τζούλια", μου ψιθύρισε στο αυτί. "Εχει εκει καλό κόσμο και καλό παγωτό. Μια πλούσια και καταπράσινη πατρίδα..."

Χρόνια αργότερα, έμαθα και τη συνέχεια. Η αστυνομία ήρθε στο σπίτι αργότερα, ψάχνοντας τον πατέρα. Εβαλαν την Λώνη και τον Μανουέλ με το πρόσωπο στο τοίχο, και έψαξαν το σπίτι, γύρισαν τα κρεβάτια ανάποδα, γκρέμισαν τη βιβλιοθήκη σκορπίζοντας τα βιβλία. Ο κύριος Ντελεόν που τους συνόδευε, έκατσε στο γραφείο του πατέρα, και έγραψε μια αναφορά. "Η αστυνομία επισκέφτηκε σήμερα το σπίτι του κυρίου Μ.Χ. με το ένταλμα σύλληψής του για συμμετοχή σε πολιτική συμμορία που είχε σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Το σπίτι ήταν άδειο. Τίποτα το ενοχοποιητικό δεν βρέθηκε. Ο σεβασμιότατος πάτερ Καστίγιο, ιερέας της Αλτα Γκράσια, μας είπε πως είχε δει την οικογένεια το πρωί στην εκκλησία, όπου και τους κοινώνησε. Μου υποσχέθηκε πως η εκκλησία θα συνεργαζόνταν με την αστυνομία."

Πολλά βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουνα τον κήπο με τα αγριολούλουδα, τα δέντρα της αυλής και τα όμορφα άλογα στο σταύλο. Επαιρνα με το μυαλό μου, νοητά, το μικρό μονοπατάκι που οδηγούσε στη θάλασσα, και καθόμουνα στα βραχάκια της μικρής παραλίας. Μα κάποια μέρα, η μητέρα μου είπε πως το σπίτι στο χωριό και τα χωράφια μας, δεν ήταν πια δικά μας. Θα τα μοίραζε ο πάτερ Καστίγιο στους φτωχούς, ήταν εντολή του πατέρα. Ενοιωσα να χάνομαι...

Επέστρεψα ξανά στις παιδικές μου αναμνήσεις πολλά χρόνια αργότερα, καλύτερο πιά το παγωτό στα παραλιακά μαγαζάκια, φωτισμένη τώρα η πισίνα του Ιμπεριάλ, γεμάτη η Μαλεκόν απο τουρίστες. Αδύνατον να ξαναπεράσω απο το σπίτι με τα mangos, δεν ήθελα να αντικρύσω τη σιωπή του, τις τρομερές μου αναμνήσεις. Και μια μέρα, περπατώντας την πόλη απο οπου είχα κάποτε αποδράσει, πήρα ενα μήνυμα που με ξανάφερε στη ζωή. Στο δικηγορικό γραφείο που με κάλεσαν, ο δικηγόρος ήταν ευγενικός και καλοντυμένος. Μέ κάθισε με επισημότητα στο σκοτεινό γραφείο του, και μου παρέδωσε ενα γράμμα του πάτερ Καστίγιο.

"Σαν απαραίτητη ηθική επανόρθωση που εκκρεμεί", έλεγε το γράμμα, "παρακαλώ να πληροφορήσετε τη δεσποινίδα Τζούλια Σόρχια Χερνάντεζ, πως παραδίδω την προσωπική μου κατοικία στην απόλυτη νομική της ιδιοκτησία. Ημουν αναγκασμένος να κρατήσω τον πατρικό της σπίτι ως ιδιωτική κατοικία, με σκοπό να το σώσω απο άλλες διεκδικήσεις. Αλλα περιουσιακά στοιχεία που ανήκαν στην οικογένειά της, έχουν μοιραστεί σαν αντάλλαγμα τη φυγή της οικογένειάς της απο το νησί. Με τον φυσικό μου θάνατο, ολοκληρώνω μια ζωή αμέτοχη σε υλικές απολαύσεις, ιδιοκτησίες και υλικό πλούτο. Αγαπητή μου Τζούλια, ο Θεός να σας ευλογεί..."

------------------------------------------------
Προφανώς αμήχανος απο τα γεγονότα της ελληνικής επικαιρότητας, γεμάτη κρίσεις, επιτόκια και νομισματικά ταμεία, και αντί πασχαλινού πόστ, αναπαράγω απο χειρόγραφες σημειώσεις, μια αληθινή αφήγηση, μέρος μιας συλλογής απο αναμνήσεις και βιώματα μιας ζωής, και απο το απέραντο και ανομοιογενές φάσμα των προσωπικοτήτων που την άγγιξαν. Η όμορφη μπαλάντα, απο την Mary Black. Πάρτε ό,τι σας ανήκει. Καλό Πάσχα.