Tέλος Εποχής

Αρχίζει απο αύριο μια νέα εποχή, που σίγουρα θα αφήσει μελανά σημάδια στον Ελληνισμό. Γιά όσα επακολουθήσουν, όσο πικρά κι αν είναι, ας κρατηθούμε απ' όπου μπορούμε και ας συμφωνήσουμε τουλάχιστον να μείνουμε ενωμένοι. Ας ανακτήσουμε και πάλι Παιδεία, Δικαιοσύνη και Οικονομία, ας δημιουργήσουμε ενα κίνημα ηθικής και αξιοπρέπειας. Εμείς φταίμε για την αυτοκαταστροφή μας. Και μόνον μόνοι μας θα μπορέσουμε να αναγεννηθούμε. Φίλοι μου, εις το επανιδείν.

-----------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Ελλάδα, 2009
-----------------------------------------

Ερχεται η νέα εποχή

Δεν γίνονται διαπραγματεύσεις, προς θεού. Βουλιάζει η Ευρώπη απο τα piggies. Ας κατανοήσουμε το πρόβλημα στρατηγικά. Η ενωμένη Ευρώπη είναι στρατηγικό δημιούργημα Γαλλίας και Γερμανίας που άφησαν πίσω τους τις εποχές των πολέμων και προχώρησαν στην ενοποίηση μιας ηπείρου που "αυτοκτόνησε" ιστορικά δύο φορές μέσα σε έναν αιώνα. Το κέντρο βάρους του παγκόσμιου Καπιταλισμού μετατοπίστηκε τότε πρός την Αμερική και σταθεροποιήθηκε τελικά στο τρίπολο Αμερική - Γερμανία - Ιαπωνία. Σήμερα ο παγκόσμιος Καπιταλισμός μετατοπίζεται σιγά σιγά προς την Κίνα, τη μόνη χώρα με διψήφια ανάπτυξη και εμπορικό πλεόνασμα. Ολοι η άλλοι βρίσκονται σε κρίση.

Η Ευρώπη ανέκαμψε μερικώς. Το όραμα ήταν άλλωστε τεράστιο. Η Γαλλία (πυρηνική και πολιτική δύναμη) ενώθηκε με τη Γερμανία, (τη μεγαλύτερη οικονομική δύναμη της Ευρώπης), φτιάχνοντας μια τεράστια πολιτική και οικονομική ένωση κρατών. Οι μικροί σταθεροποιήθηκαν πολιτικά και οικονομικά. Σταμάτησαν έτσι ο περιφεριακές δικτατορίες και οι πόλεμοι. Η Γερμανία χρηματοδότησε το μεγαλύτερο μέρος του οράματος. Σήμερα, η Ευρώπη (κυρίως δηλαδή η Γερμανία), καλά θα κάνει να δημιουργήσει ενα emergency fund τουλάχιστον ένός τρις ευρώ, για μια ενδεχόμενη γενικότερη κρίση. Το μεγαλύτερο πρόβλημα του Καπιταλισμού στο μέλλον θα είναι η κρίση της φούσκας των εθνικών χρεών. Και δεν είναι μόνον τα piggies. Αν συντονιστεί η κρίση χρέους πολλών κρατών μαζί, η νέα φούσκα θα τινάξει όλο τον κόσμο στον αέρα.

Αν η Ελλάδα δεν υπογράψει το "πακέτο στήριξης" τώρα, θα την τσακίσουν. Αν κάνει στάση πληρωμών, θα την τσακίσουν χειρότερα. Αν υπογράψει και συμμαζευτεί, θα υποφέρει για μια δεκαετία και πιθανότατα να επανέλθει. Το τριετές προστατευτικό πρόγραμμα έχει δύο σκοπούς. (1) Να δημιουργήσει ενα βιώσιμο ελληνικό σύστημα (αν μπορέσουμε εμείς οι Ελληνες), και (2) να δώσει χρόνο στην Ευρώπη να δημιουργήσει νέους μηχανισμούς ελέγχου των μελών της. Εναν γερμανοκεντρικό μηχανισμό. Ολα στην Ευρώπη θα ξαναορισθούν σε επίπεδο κορυφής. Θα δημιουργηθούν μηχανισμοί αποβολής μελών, σκληρότεροι όροι συμμετοχής στην ένωση, νέο διοικητικό καταστατικό, δημοσιονομικοί έλεγχοι. Το καλύτερο σενάριο για την Ελλάδα είναι να υπογράψει το "πακέτο στήριξης". Είναι πράγματι μονόδρομος. Αν δεν τα καταφέρει, και κάνει στάση πληρωμών σε 3 χρόνια, πιθανώς να την "μοιράσουν" σε στύλ αποικίας 19ου αιώνα. Δεν έχουμε πλέον καμμία άλλη επιλογή.

Εμείς οι Ελληνες έχουμε τώρα πολλά να δούμε και να κάνουμε. Πρέπει να επανιδρύσουμε το Κράτος μας, πρώτα καταργώντας το. Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε. Και να επαναλάβω τη μόνη πρόβλεψη που τολμώ να κάνω. Δεξιά στην Ελλάδα δεν υπάρχει, και ούτε θα δημιουργηθεί στο μέλλον. Ο Αντωνάκης θα αλλάξει λίγο το μαντρί, αλλά ουσία μηδέν. Και οι επερχόμενες δυναμικές θα τσακίσουν εντελώς την Αριστερά, κυρίως το ΚΚΕ. Είναι μια ιστορική εκκρεμότητα. Τα πολιτικά "πρίσματα ερμηνείας" αριστεράς και δεξιάς είναι άλλωστε ξεπερασμένα, κυρίως στην Ελλάδα, τόσο για την κατανόηση του νέου κόσμου, όσο και για στρατηγικούς σχεδιασμούς. Αριστερά και Δεξιά στην Ελλάδα καταναλώνονται σε επίπεδο θυμού. Το ΠΑΣΟΚ θα διαλυθεί και θα πάρει μιά άλλη μορφή. Ο Γιώργος είναι περσόνα τριετίας και καλά θα κάνει να το συνειδητοποιήσει.

Το ΔΝΤ Θα είναι μια μορφή δικτατορίας. Μέσα σ' αυτή τη συμφορά μας, εκτός απο το σάπιο Κράτος,ελπίζω να απαλλαγούμε και απ' όλες τι παθογενείς ιδεοληψίες που μας βασανίζουν. Δεν είμαι σίγουρος πως το πολιτικό μας σύστημα θα εξυγιανθεί στο μέλλον. Η Ρωσία του Γιέλτσιν κατέληξε σε ενα είδος μαφιοκρατίας. Πόσο μάλλον που εμείς δεν διαθέτουμε ούτε κάν μια συλλογική βάση ηθικής (όπως η Γερμανία τον Προτεσταντισμό), ούτε και θέλουμε κατα μεγάλο ποσοστό να είμαστε Δύση. Αλλά δεν έχουμε πιά επιλογές, ούτε είμαστε κάν υπολογίσιμη δύναμη. Στην καλύτερη περίπτωση, η οικονομική δικτατορία των ξένων μπορεί να λειτουργήσει καθαρτικά για τις ιστορικές μας παθογένειες. Ολα αυτά θα τα δούμε σε 3 χρόνια. Το καλό της υπόθεσης έιναι οτι δεν χρειάζεται να περιμένουμε πολύ. Καλό κουράγιο.

Ηλιοβασίλεμα

Ερχεται συχνά στο νού μου, εικόνα μαγική της νιότης, στοιχειό δικό μας ελληνικό, και απάγιο σε δύσκολες στιγμές...

-------------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Ηλιοβασίλεμα, Ελλάδα 2009.
-------------------------------------------

Τώρα και ημερομηνίες

Βελτιώνεται ο Παμμέγιστος και το επιτελείο του. Αφού κατέθεσαν ολοκληρωμένο σχέδιο σε Ευρώπη και Αμερική πως θα σωθούμε απο τους κερδοσκόπους και τα επιτόκια, και μετά απο σωρεία δηλώσεων περί "απώλειας της εθνικής κυριαρχίας", "κηδεμονίας' και "Τιτανικούς",τώρα ανακοινώνουν και ημερομηνίες. Να ξέρουν όλοι πότε λήγουν τα ομόλογα.
Νέα παγκόσμια πρωτοτυπία να ανακοινώνει ο υπουργός οικονομικών πως στις 19 Μαίου λήγουν ομόλογα 9 δις. Το κράτος δηλαδή, εχει λεφτά για καμμιά εικοσαριά μέρες. Να ξέρει έτσι και ο κάθε Μήτσουλας, απο Καλαμπάκα μέχρι Βλαδιβοστόκ, που ακριβώς βρίσκεται το παληκάρι. Ε, αμα γουστάρεις σπέκουλα, να μην ρίξεις ένα στοιχηματάκι;

Τραβάει κουπί κι ο σύντροφος...

Και καλά εμείς, είμαστε άσωτοι και ο βαλτός Γιώργος μας πούλησε στο Κεφάλαιο και τους Νομισματικούς. Αλλά νάχει πρόβλημα ρευστότητας και ο επαναστάτης σύντροφος Τσάβεζ που βοηθάει τους φτωχούς του Λονδίνου και της Νέας Υόρκης, πάει πολύ. Κοτσάμ Μπολιβαριανή επανάσταση έκανε ο άνθρωπος, τόσο κόπο κι αγώνα να πάρει το πετρέλαιο απο τους αμερικανούς. Παρόλο τον πλούτο που έχει η Βενεζουέλα σε πετρέλαιο, ο ατρόμητος πολέμιος του Καπιταλισμού και "εναλλακτικός" Φιντελίστας πήγε στους κινέζους για δάνειο 20 δις, και τους έδωσε και απόλυτη εξουσία για εξορύξεις πετρελαίων στη χώρα. Τώρα θα τον ξεσκίσουν οι μεθοδικοί κινέζοι. Σύντροφε Τσάβεζ, που πήγαν τα λεφτά;

Η Οδύσσεια της ελπίδας

Η τελευταία κομμουνιστική χώρα της Ευρώπης κατέρρευσε. Κλέψιμο, διαφθορά, ατιμωρησία, λαϊκισμός. Φτιάξαμε ενα υπερκράτος που δεν μπορούμε πιά να χρηματοδοτήσουμε, εναν δικτατορικό αριστερόστροφο συνδικαλισμό που έπνιξε με βία τα πάντα, διαλύσαμε σχολεία, πανεπιστήμια, υγεία, δικαιοσύνη. Ελάχιστες χώρες βρήκαν 4 κοινοτικά πακέτα ανάπτυξης (περίπου 100 δις ευρώ), που κατα μεγάλο ποσοστό καταχραστήκαμε,ελάχιστες χώρες βοηθήθηκαν τόσο για να αναπτυχθούν. Απο το 1981 και μετά πνιγήκαμε στα σκάνδαλα. Καταφέραμε να κρύψουμε ενα τερατώδες χρέος για χρόνια, να υπονομεύσουμε όλεςτις διεθνείς μας συμμαχίες, να φτιάξουμε εναν φανταστικό κόσμο "κεκτημένων". Καί σήμερα, καθώς ο κομμουνισμός μας καταρρέει, αντί να μας αφήσουν να βουλιάξουμε,να μας τιμωρήσουν με αποβολή απο την Ευρώπη και το ευρώ και να μας αφήσουν να βγάλουμε τα μάτια μας με 10% διεθνές επιτόκιο, θα μας δώσουν περί τα 120 δις ευρώ για να μας σώσουν. Θα είναι η μεγαλύτερη και ακριβότερη διάσωση χώρας στην Ιστορία.

Ο,τι και να μας ζητήσει το ΔΝΤ να κάνουμε, έπρεπε να τό είχαμε κάνει μόνοι μας απο καιρό. Να είχαμε ήδη μειώσει το Κράτος,να είχαμε λογιστήρια στα νοσοκομεία, ελέγχους παντού.Δεν το κάναμε. Τώρα θα γίνουν με το ζόρι.

Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρουμε, ή αποφασίσουμε νά σφαχτούμε μεταξύ μας σε εναν ακόμα Εμφύλιο καίγοντας το σπίτι μας. Ο χρόνος θα δείξει. Πάντως δεν βιώνουμε ούτε μια νέα Χιτλερική κατοχή, ούτε έχουμε το ηθικό δικαίωμα να δηλώσουμε αδικημένοι. Βιώνουμε ενα αληθινό Τέλος Εποχής. Η Ευρώπη θα μπορούσε τώρα να μας διαλύσει και να μας μοιράσει στον αέρα. Δεν το έκανε. Και αντί τούτου μας σώζει. Ας ατενίσουμε λοιπόν το μέλλον. Θα είναι μια Οδύσσεια. Στην καλύτερη των περιπτώσεων μια Οδύσσεια ελπίδας. Η ενός αργού και τελετουργικού θανάτου. Ας ελπίσουμε το πρώτο.

Σίγουρα πολλοί βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Είναι κι αυτό μέρος της Οδύσσειας...

Ενα τεράστιο ελληνικό όραμα

Τη στιγμή που η παρακμή μας μπαίνει στην τελευταία πράξη του δράματός της υποδεχόμενη το ΔΝΤ στην Ελλάδα, ελάχιστο πλέον μέρος του ελληνικού πληθυσμού έχει πια τη δύναμη να οραματισθεί πως αυτός ο τόπος μπορεί πια να παράγει κάτι το μεγαλοπρεπές. Με οδύνη παρακολουθούμε πιά την κατάρρευση του μεταπολιτευτικού συστήματος, όπως σωστά αναφέρεται, ή του"συστήματος ΠΑΣΟΚ", όπως θα έπρεπε να τιτλοφορείται η μεγαλύτερη ιδεολογική δύναμη που σάρωσε την Ελλάδα απο το 74 και μετά, προάγοντας την ανηθικότητα σε συλλογική παραγωγή συνείδησης. Τα πάντα καταρρέουν και το ξέρουμε. Και το δίπολο"Αριστεράς-Δεξιάς", δεν επαρκεί πλέον ούτε για την κατανόηση του κόσμου, ούτε για λύσεις, ούτε κάν για συζητήσεις. Είμαστε ειλικρινά χαμένοι.

Τη στιγμή αυτή της εθνικής μας συμφοράς, δύσκολα μπορεί να θυμηθεί κανείς πως η μικρή και ανίσχυρη Ελλάδα παρήγαγε κάποτε ενα απο τα μεγαλύτερα επιχειρηματικά σχέδια στον κόσμο, ένα απο τα πιό επιτυχημένα αναπτυξιακά οράματα που εφηύρε ποτέ ο κόσμος, μία απο τις πρώτες παγκοσμιοποιημένες κερδοφόρες επιχειρήσεις. Ενα αληθινό θαύμα: Την Εμπορική μας Ναυτιλία.

Ηταν μέρος του μεγαλύτερου αναπτυξιακού σχεδίου που συνέλαβε ποτέ αυτός ο τόπος απο την δημιουργία του σύγχρονου ελληνικού κράτους, μια αμιγώς ελληνική σύλληψη, μέρος του πιό συνολικού αναπτυξιακού σχεδίου που εφαρμόστηκε ποτέ σ' αυτό τον άμοιρο τόπο. Ενός οράματος που θα μείωνε την ανεργία στην Ελλάδα, θα της έδινε τεράστιους οικονομικούς πόρους ανάπτυξης, και θα την ανεξαρτητοποιούσε βιομηχανικά. Για πρώτη φορά στην ιστορία της, η Ψωροκώσταινα έσκυψε πάνω στις δικές της δυνάμεις, το δικό της ανθρώπινο δυναμικό, όρισε σωστά το συγκριτικό της πλεονέκτημα απέναντι στον κόσμο, κι έφτιαξε μια πρωτιά.

Αντί να ναυπηγεί καράβια στην Ασία και την Αμερική, θα τα έφιαχνε στην Ελλάδα. Αντί να αγοράζει χάλυβα απο Ευρώπη και Αμερική, θα τον παρήγαγε στην Ελλάδα. Ναυπηγική στην Ελλάδα, επισκευές στην Ελλάδα, εταιρείες ηλεκτρικών και πλαστικών στην Ελλάδα, επιστημονικό προσωπικό απο τα ελληνικά πανεπιστήμια,στελέχωση απο ειδικές σχολές εμπορικής ναυτιλίας. Ολα στην Ελλαδα. Ενα τέλειο σχέδιο.

Η Ελλάδα θα γινόταν η μεγαλύτερη ναυτιλιακή βάση στον κόσμο. Ενώθηκαν έτσι οι απανταχού του κόσμου έλληνες εφοπλιστές, απο τα νησιά μας, την Αργεντινή, την Ευρώπη, τη Νότια Αφρική. Βοήθησε και το κράτος. Χρήματα, βιομηχανίες, σχολεία, εγκαταστάσεις, ειδικό υπουργείο. Το σχέδιο πέτυχε. Κάποια εποχή, η ναυτιλία απασχολούσε πάνω απο 300 χιλιάδες έλληνες, χώρια οι περιφερειακές υπηρεσίες που την συντηρούσαν.

Ναυτιλία, Τουρισμός, Βιομηχανία και μεταναστευτικά εμβάσματα έχτισαν την Ελλάδα του μεσοπολέμου. Η γενιά που μας μεγάλωσε. Αυτοί που με τις συντηρητικές ίσως συνήθειες τους, πήγαιναν στη δουλειά κάθε μέρα, και τις κυριακές στην Εκκλησία. Η γενιά που θεωρούσε ντροπή να πείς ψέματα, να κλέψεις και να προσβάλεις τον γείτονα. Και που έστελνε τα παιδιά της στο σχολείο για μάθημα, όχι για καταλήψεις. Η γενιά που συμμετείχε σε κάτι, ένα συλλογικό όραμα, ενα σύστημα αξιών. Οι γονείς μας.

Μετά την περίοδο του μεγάλου οραματιστή Κων/νου Καραμανλή, ήρθε η "λαίλαπα". Ο Αντρέας και ο Σοσιαλισμός του. Προσκεκλημένος και κείνος του Καραμανλή, που ήθελε να στελεχώσει την Ελλάδα με άξιους ανθρώπους.Και εκείνος, αντί να δράξει την ευκαιρία και να σπρώξει την Ελλάδα ενα βήμα παραπέρα βέλτιώνοντας δομές, συμμαχίες και εμπόριο (γιατί και έξυπνος ήταν, και κοσμοπολίτης,και ελιτιστής), έφτιαξε σταδιακά το "σύστημα ΠΑΣΟΚ". Το γνωστό πράσινο ρουφιανομάγαζο με την πυραμιδωτή δομή της αρπαχτής.Σε μιά 20ετία δεν ειχε μείνει τίποτα όρθιο. Ούτε δομή ιεραρχίας, ούτε αξιολόγησης, ούτε σχολεία, ούτε πανεπιστήμια. Εκανε άπειρους ανασχηματισμούς (για να τρώνε όλοι), μοίρασε παντού το ευρωπαϊκό κοινοτικό χρήμα ασύστολα, έφερε στην Ελλάδα τον πρώτο επαγγελματία μάνατζερ κλοπιμαίων (τον Κοσκωτά). Στο τέλος, σαν σκυλί πληγωμένο να γλύφει τις πληγές του, πέθανε κι εκείνος στα χέρια της αεροσυνοδού γκόμενας, που και σπίτι 2 εκατ. ευρώ απέκτησε (το περίφημο "κωλόσπιτο"), και το υπουργικό συμβούλιο έστηνε να περιμένει έξω απο το δωμάτιο. Κυβέρνησε αυτό τον άμοιρο τόπο ακόμα και η Δήμητρα...

Ανίκανοι να το διαχειριστούν, και ακόμα πιο ανίκανοι να το επεκτείνουν, οι μετά τον Κων/νο Καραμανλή κυβερνήσεις, υποβίβασαν το μεγαλύτερο ιστορικά αναπτυξιακό όραμα της θαλάσσιας πατρίδας σε ενα ακόμα πιθανό "πόρο", κατακερματισμένο ανάμεσα σε διάφορα υπουργεία, με μάνατζερς τύπου Λούκας. Χαμένο και δολοφονημένο κι αυτό απο τη "λαίλαπα", το όραμα της Ναυτιλίας βρίσκεται σήμερα κρυμμένο κάπου στα χαρτιά που τώρα ανακατεύουν οι νέοι μας προσκεκλημμένοι του Νομισματικού Ταμείου...

Μην ασχολήστε με ειδήσεις μαλακίες

Ναι, δεν δημοσιοποίησαν την ανακάλυψη της γιάφκας, ούτε ενα μονόστηλο. Αφού λέει έτσι κι αλλιώς θα το μαθαίνατε. Αμυνα έκαναν οι άνθρωποι "στην απαράδεκτη μεθόδευση της αστυνομίας, να χρησιμοποιεί τα ΜΜΕ, για να δημιουργείται κλίμα καταδικαστικό, ώστε να θριαμβολογεί μετά, παραβιάζοντας, στην υπόθεση της τρομοκρατίας, το τεκμήριο αθωότητας και τα ανθρώπινα δικαιώματα".

Δημοσίευσαν όμως όλες τις προκυρήξεις του Κουφοντίνα, με εκτενείς αναλύσεις πάνω στη σκέψη του μεγάλου διανοητή,μαζί με δυθύραμβους για τον αγώνα του κατά του μισητού Καπταλιστικού συστήματος.

Ο αναγνώστης λέει, θα κρίνει. Βεβαίως και θα κρίνει.

Μια μικρή νίκη

Νά και ένας πασοκτζής που δουλεύει. Σοβαρός, μεθοδικός, ευσυνείδητος. Πήρε νομίζω περίπου ένα εκατομμύριο ψήφους στην περιφέρειά του, και δικαίως ο κόσμος τον γουστάρει.Θα πρέπει να είναι κανείς πολύ κομπλεξικός αντιπασόκος να μην βλέπει στο πρόσωπό του μια αληθινή αγωνία για τον τόπο του, και μια τιτάνεια προσπάθεια να καθαρίσει την Ελλάδα απο την αλητεία. Η Αριστερά που τον κατηγορεί (στο όνομα της οποίας "παλεύουν" όλοι οι τρομοκράτες), ας κρατήσει τα δηλητηριώδη πυρά της για τον Πολύδωρα, τον Μαρκογιαννάκη, τον Παυλόπουλο, και τους άλλους ξύλινους. Και εκείνα τα κομμουνιστικά υβρίδια, Αλέκα και Τσίπρας, ας κατέβουν μια φορά να τον συγχαρούν. Μια φορά απο τον Εμφύλιο. Μιά μόνο φορά. Σαν ένδειξη τιμιότητας, ένότητας και αδελφοσύνης. Τώρα που οι ουρανοί σκοτεινιάζουν, έχουμε ανάγκη κάθε νίκη. Τί ευτέλεια, αυτή η έλλειψη στοιχειώδους αναγνώρισης...

Η σκέψη της ημέρας

Στο φόρτε μιας εποχής που η ζωή ήταν απόλυτα δική μου, όλα μου ανήκαν και τίποτα δεν ήταν μακριά, υπήρχαν στιγμές που η μέρα ξεκινούσε με μια δύναμη αλλοκοτη και εξωτική. Δουλειά, αγάπες και ζωή ενα κουβάρι χωρίς σαφή σύνορα, σκόρπιες οι αισθήσεις στους ορίζοντες του κόσμου, μικρός κι ο κόσμος με τις ομορφιές του. Και απο πάνω τους, ο μικρός και θρασύς κατακτητής αισθήσεων και παραισθήσεων.
Αδύνατον να σκεφτώ τότε, πως κάποτε, η μέρα μου θα ξεκίναγε διαφορετικά, απο άλλη αφετηρία, πως θα με ενδιέφεραν πράγματα όπως ο Πελοποννησιακός Πόλεμος, η ιστορία του Τρίτου Ράιχ, η άφιξη του ΔΝΤ στην Ελλάδα, οι μυστικές βιβλιοθήκες του Βατικανού, ή οι εξελίξεις στο μακρινό Πακιστάν. Και πως θα στεκόμουν ξημερώματα, να φωτογραφήσω με ενθουσιασμό κάποια ανθισμένα δέντρα και λουλούδια, στην ανοιξιάτικη αναγέννηση που κάθε τέτοια εποχή, (αλήθεια γιατί;)με συγκινεί υπέρμετρα. Η ενδόμυχη άνάγκη και όνειρο μιας προσωπικής αναγέννησης, συμβολικής πλέον, σε εποχές και ηλικία συντηρητισμού;
Τεράστια επιτυχία. Ο καινούργιος σπόρος έπιασε και αναγεννιέται. Αρχίσαμε πέρσυ με τα παιδιά ενα νέο κύκλο ζωής που μάλλον θα κρατήσει χρόνια. Και αφού η επιτυχία ολοκληρώνεται, προχωράω τώρα και στο καινούργιο τολμηρό project. Καλλιεργώ φέτος και τομάτες. Γιά να δούμε. Αρχίζω και συμπεριφέρομαι σαν τον παππού μου. Συντηρητικούρες...

------------------------------------------------------
Pictures by Locus Publicus, free for public use
------------------------------------------------------

Τώρα θα φανεί η μαγκιά

Πάλεψε όσο μπορούσε ο γίγαντας με τα στοιχειά του Καπιταλισμού. Τις αγορές, τους κερδοσκόπους, τα επιτόκια. Σάρωσε την υφήλιο, Βερολίνα, Μόσχες και Δελχιά. Στο Βρυξελλοχώρι πάλεψε για τη σωτηρία του ευρώ. Στον Ομπάμα έφερε σχέδιο σωτηρίας των αγορών απο τους σπεκουλαδόρους. Μέχρι και Σάντο Ντομίνγκο πήγε ο παμμέγιστος για καινούργια μοντέλα και πράσινες ιδέες. Κινούμενος βέβαια,στα "όρια της ιδεολογίας του". Και ως γνήσιος έλληνας σοσιαλιστής, επιστρέφει τώρα στα κυβικά του.

Τέρμα τα παραμύθια φίλοι μπλόγγερς, ο κύβος ερρίφθη, η Ελλάδα πάει ΔΝΤ. Το οποίο φτιάχτηκε κυρίως για τριτοκοσμικούς, χώρες σαν τη Νιγηρία και τη Σενεγάλη. Για τους διεφθαρμένους.Δεν ξέρω πόσοι περίμεναν κάτι διαφορετικό, εγώ πάντως όχι.

Επι της ουσίας, το Ταμείο έχει δίκιο. Δεν μπορεί το Ταμείο να μπλέξει με την ευρωπαϊκή γραφειοκρατία. Η Ευρώπη ειναι διοικητικά ανάπηρη. Απαιτεί λοιπόν την αυτονομία του. Και για να σωθεί μια υπερχρεωμένη χώρα, απαιτούνται συγκεκριμένα πράγματα. (1) Αναδιοργάνωση του χρέους, και (2) μείωση των δαπανών και κόστους παραγωγής. Και αυτό γίνεται μόνον με συγκεκριμένο σχέδιο σε βάθος χρόνου, και χαμηλότοκα δάνεια για τις βραχυπρόθεσμες δανειακές ανάγκες. Φυσικά και θα ξεπουληθούν ασημικά. Ολοι οι χρεωμένοι ξεπουλούν. Και επιτήρηση με τεχνογνωσία. Είναι η περίφημη επιτελική σκέψη. Το ΔΝΤ μπορεί να παράξει, με το ζόρι, αληθινά νούμερα απ' όλα τα υπουργεία. Εμείς δεν μπορούμε. Εχουμε πολιτικό κόστος.

Το ΔΝΤ δεν πρόκειται να κυνηγήσει Χριστοφοράκους και Καραβέλες. Αυτή είναι δική μας δουλειά. Ούτε θα κυνηγήσει ταξιτζήδες γιατί κάνουν τετραπλή μίσθωση. Αν δεν μπορούμε κακώς. Το Ταμείο θα δουλέψει με ό,τι ύπάρχει. Αυτή είναι η δουλειά του. Θα φτιάξει ενα πολυετές σχέδιο με σκληρό project plan και θα το ακολουθήσει.

Ελπίζω όμως και ο Γιώργος να κατανοεί δύο σημαντικά πράγματα που μάλλον δεν θα του τα πούν οι Πασοκτζήδες. (1) Είτε του αρέσει είτε όχι, δεν είναι πρωθυπουργός μιάς ομαλής πολιτικής περιόδου. Η πολιτική του μοίρα ειναι συνειφασμένη με τη χρεωκοπία της Ελλάδας. Μ' αυτό το στίγμα θα μπεί στην Ιστορία. Η θα τα καταφέρει, ή θα αποτύχει. Τίποτα άλλο δεν μετράει. Η καρριέρα του θα κρατήσει όσο και το πλάνο του Ταμείου. Μετά τέλος. Η μάλλον, μετά δεν έχει σημασία. Η μαγκιά του θα φανεί απο το πώς θα μανατζάρει αυτή την κρίση. Για τώρα, παίζει μπάλα μόνος του στο γήπεδο, και η κερκίδα είναι μουδιασμένη. Για 3 χρόνια κανείς δεν θα τον ενοχλήσει. Μετά, ας φύγει, υπάρχουν κι άλλα στη ζωή.

(2) Θα χρειαστεί σκληρούς και ικανούς μάνατζερς σε θέσεις-κλειδιά, να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του καινούργιου plan. Ανθρώπους με αληθινή πείρα απο επιχειρήσεις, αγορές και πίεση. Και τέτοιους δεν έχει το ΠΑΣΟΚ. Το ΠΑΣΟΚ είναι κόμμα της πλάκας. Γι' αυτό πρέπει να το καταργήσει. Χρειάζεται λοιπόν ανασχηματισμό με ανθρώπους επιπέδου, με διεθνή πείρα, και όχι πείρα μόνον απο τηλεπαράθυρα. Πρέπει λοιπόν να κάνει την υπέρβαση και να μαζέψει εξωκοινοβουλευτικούς, προσωπικά επιλεγμένους. Για να μήν κυλήσει η Ελλάδα σε ληστείες τύπου Αργεντινής. Με βλάκες τύπου Κατσέλης, Παπουτσή και Διαμαντοπούλου δεν πάμε πουθενά. Είναι σαν να κατεβαίνει σε αγωνιστική πίστα με αγροτικό της λαϊκής. Στην επιτάχυνση θα του φύγουν τα καρπούζια.

Κανείς δεν θα τον χειροκροτήσει. Αλλά σε 3 χρόνια, θα μπορέσουμε ίσως να βγούμε ξανά στην επιφάνεια. Χεστήκανε οι Ελληνες αν τότε θα υπάρχει ΠΑΣΟΚ ή ΝΔ. Αλλά να υπάρχει η Ελλάδα.

Μαφιοκρατία

Κσι μιά και το ΔΝΤ βρίσκεται πλέον σε απόσταση αναπνοής,παραθέτω μετα χαράς ένα υπέροχο νοκυμανταίρ που βρήκα στο blog larisaportal, το κaλύτερο που έχω δεί για μια συνολική εκτίμηση της κρίσης της Αργεντινής, που κορυφώθηκε κάπου το 2001. Το φίλμ αξίζει τον κόπο και τον χρόνο σας, κι άν δεν γνωρίζετε τίποτα για την κρίση της Αργεντινής, αρκεί αυτό να σας γεμίσει.Οι εικόνες και αφηγήσεις που θα δείτε είναι συγκλονιστικές. Εξαιρετική κι η ισπανική μετάφραση του portal.

Μιά μονάχα προσωπική σημείωση:Για την κρίση της Αργεντινής, ευθύνεται το σάπιο πολιτικοοικονομικό της κατεστημένο που χρονολογείται απο τις στρατιωτικές εποχές του 70.Παρά την συναισθηματική φόρτιση του φίλμ κατά των ξένων, η απόλυτη οικονομική κατάρρευση και κοινωνική αξαθλίωση που θα παρακολουθήσετε, δεν οφείλεται τόσο στους εξωγενείς παράγοντες (ΔΝΤ, Ξένες τράπεζες και επιχειρήσεις), αλλά στην ενδογενή σαπίλα του Αργεντίνικου πολιιτικοοικονομικού κατεστημένου, που με πρόφαση την οικονομική κρίση κι εξυγίανση, κυριολεκτικά ξεπούλησε μεσοτιμής τον εθνικό πλούτο της χώρας σε απίθανα ληστρικά παζάρια και αυτοσχεδιασμούς με σκοπό τον ατομικό πλουτισμό των ολιγαρχών, που τελικά παρέμειναν ατιμώρητοι. Η καταστροφή ήρθε απο μέσα.Η περίοδος αυτή, όπως θα δείτε και στο φίλμ, έμεινε γνωστή στην Ιστορία με τον όρο "Μαφιοκρατία".

Με άλλα λόγια:Με μια καλή ηγεσία, οι οικονομικές κρίσεις, (σε όποιο βαθμό κι αν βρίσκονται), μανατζάρονται(μαζί με τους εξωγενείς δυνάστες). Μια ήθικά όμως σάπια κοινωνία, σαπίζει μέχρι τέλους (με τρομακτικές συνέπειες).. Καλή ακρόαση.


---------------------------------------------------------------------------
*Σχετικό θέμα ποστάρει και ο φίλος Λωτοφάγος.

Αναγέννηση

Μπαρούτι μυρίζει πλέον η επικαιρότητα της πατρίδας απο αυτή την εβδομάδα, με κατακλυσμό εξελίξεων που φαίνεται να έρχονται σε όλους τους τομείς. Η Ελλάδα που ξέρουμε, αυτή που μεγαλώσαμε και βιώσαμε μέχρι σήμερα, φαίνεται πως έχει φτάσει πιά στο τέλος της. Διατηρώ την άποψη πως εισερχόμαστε πλέον σε μια πολύ δύσκολη δεκαετία, με καταιγιστικές εξελίξεις στην Ευρώπη και την ελληνική κοινωνία. Σύντομα θα ξέρουμε αν η Ελλάδα θα ακολουθήσει την πορεία της Αργεντινής, ποιοί θα είναι οι κανόνες της διάσωσής της, τί deals εχουν γίνει στο παρασκήνιο, και τί αντέχει η κοινωνική μας καθημερινότητα.

Μια απουσία δύο εβδομάδων θα αφήσει την επικαιρότητα να τρέξει, τα γεγονότα να μαζευτούν, κάποια διαβάσματα να ολοκληρωθούν, και μαζί τους, ελπίζω, και μερικές θεματικές φωτογραφήσεις που σχεδιάζω αυτή την άνοιξη. Και μαζί τους, μια ανακαίνιση των ηλεκτρονικών υπολογιστών του σπιτιού, και μια ανοιξιάτικη αναδιοργάνωση της βιβλιοθήκης που πλέον αναμετρά χιλιάδες βιβλία που απαιτούν ταξινόμηση. Τα αδιάβαστα βιβλία είναι πολλά, ο χρόνος λίγος, τα ενδιαφέροντα έχουν αυξηθεί, και η άνοιξη αναγεννιέται γύρω μας απαιτώντας τη δική της θέση στις καθημερινές ενασχολήσεις.

Επάνοδο λοιπόν τον Μάϊο. Εις το επανιδείν.

------------------------------------------
Picture by Locus Pubicus, free for public use
Αναγέννηση
-----------------------------------------

Μαύρη σιωπή...

Αλήθεια, τί κάνεις όταν έχεις γεννηθεί σε μια τέτοια πατρίδα; Που πάς; Ενα νησί γίνεται εύκολα φυλακή, κλεισμένο απο παντού, έστω και με τις ανθρωπιστικές ομάδες στο εσωτερικό του. Η απόλυτη κόλαση. 70 μέρες μετά το ορυμαγδό, στη δουλειά της γυναίκας μου επισημοποιήθηκε πλέον πως οι δύο εργαζόμενοι που ήταν σε διακοπές στην Αϊτή την εποχή του σεισμού, χάθηκαν για πάντα στα ερείπια της τσιμεντένιας κόλασης. Ενοχλήθηκα πολύ γιατί τους ήξερα...

Μα ακόμα περισσότερο ενοχλήθηκα όταν είδα αυτή την φωτογραφία. Το κλάμα του παιδιού. Βρίσκονταν μάρτυρας σε κάποια ένοπλη εμπλοκή παιδιών με την αστυνομία. Η παιδική συμμορία, πεινασμένη και χωρίς ζωντανούς γονείς, στην προσπάθειά της να κλέψει ενα supermarket που είχε καταρρεύσει, ενεπλάκει με την αστυνομία σκοτώνοντας δύο αστυνομικούς. Τι φρίκη θεέ μου...

Η μαγκιά και η παραγγελιά

Μα γιατί δεν πάει το piggy στο Νομισματικό Ταμείο και επιμένει στο παραμύθι του πακέτου σωτηρίας που στην ουσία δεν υπάρχει; Γιατί προτιμάει τους κακούς κερδοσκόπους και τις απανωτές κατραπακιές των υψηλών επιτοκίων απο το 3% του Ταμείου; Τι ακριβώς προσφέρει η Ευρώπη;

Μα, θα μου πείτε, το piggy γουστάρει Κρατισμό, και προτιμάει ευρωπαίους σοσιαλιστές με "κοινωνικές ευαισθησίες" απο τους ψυχρούς μονεταριστές του υπεραντλαντικού θηρίου. Το οποίο μας έδωσε ήδη μια γενική γεύση για το πώς περίπου βλέπει τα πράγματα. Το Ταμείο ήρθε λέει στην Έλλάδα και επι Αλογοσκούφη, και είπε ακριβώς τα ίδια, άφησε δε και σημειώσεις που "χάθηκαν". Ούτε κυβερνητικές ανακοινώσεις έγιναν τότε, ούτε τα ΜΜΕ ασχολήθηκαν με την επίσκεψη. Ηταν βλέπετε η εποχή με τα πηδήματα του Ζάχου. Και δεν υπήρχε όρεξη για μειώσεις και περικοπές.

Και σήμερα, παρά τα τρομερά επιτόκια, το μετανοιωμένο piggy προτιμάει αγορές και Σόρους κατα σωρείαν. Τρελοί είστε να χάσουμε τον Κρατισμό μας; Χτίζεται αξιοπιστία χωρίς υπερκράτος; Ποιός τρελός θέλει το ξενέρωτο Νομισματικό που μιλάει συνέχεια για απολύσεις και κρατικό re-engineering; Τρελοί είμαστε να εφαρμόσουμε τα αυτονόητα;

Πρίν κάμποσα χρόνια, όταν δεν είχα όλες τις απαντήσεις στη ζωή (τώρα τις έχω), νιόφερτος τότε στην Αμερική, δούλευα σε ενα εστιατόριο ενός ελληναρά, και τα σαββατόβραδα, με έπαιρνε με το ακριβό corvette του στα μπουζούκια. Και εκεί, εμείς πίναμε δύο τρία ποτά, κερνάγαμε όμως άλλα 30, και ο ματσός εστιάτορας, φιγούρα, μούρη και μαγκιά, χόρευε και ζειμπέκικα, κατα την διάρκεια των οποίων πετούσε στο αέρα και 200 δολλάρια σε μονά ανα κομμάτι. "Η χαρτούρα πρέπει να είναι πυκνή και να ανοίγει στον αέρα" θυμάμαι που μου έλεγε. Και μιά φορά, αφού είχε χαλάσει πάνω απο 1000 δολλάρια σε φιγούρες και μαγκιές, τον παρατήρησα και εγώ οτι ήταν σπάταλος και βλάξ μέχρι σημείο μαλακίας. "Δεν σε καταλαβαίνω" θυμάμαι που του είπε τότε ο φοιτητής που ζούσε και σπούδαζε δουλεύοντας. "Κράτα τα λεφτά σου στην άκρη, θάρθουν και δύσκολες μέρες".

Με κοίταξε απορημένος, στιγμιαία νόμισα πως κατάλαβε την παρατήρηση, ίσως και να σκέφτηκε λίγο μέσα στη θολούρα της βραδιάς. Μα εκείνος, κανονικό piggy, ξεσαλωμένο απο το εύκολο χρήμα, αμαθές, σπάταλο και κακομαθημένο, με κοίταξε για λίγο με ένα βλέμμα απλανές, και μου έδωσε μια απάντηση που δεν θα ξεχάσω ποτέ μου. "Φίλε μου", ψέλισε το piggy, "η μαγκιά και η παραγγελιά πληρώνονται"...

----------------------------------
Και μια εξομολόγηση (άσχετο). Η Αngelina ειναι η ομορφότερη, εκφραστικότερη, και πιο αισθησιακή γυναίκα που έχω δεί στη ζωή μου. Ερχεται περιστασιακά στον ύπνο μου. Το τέλειο πλάσμα...

Και μια και το μάθαινα στην κιθάρα, πάρτε και λίγο Πέγκυ...

Τρείς αισθητικές

Τρείς φωτογραφίες τραβηγμένες την άνοιξη. Τρείς διαφορετικές αισθητικές ενός πανέμορφου κόσμου που τα ταξίδια μας δίνουν την ευκαιρία να απολαύσουμε. Η μεσογειακή Ιταλία, πανέμορφη και μουσειακή, απεικονίζει την Ευρωπαϊκή αίσθηση μέσα απο την αρχιτεκτονική της, τα χρώματά της, και τη γενική αισθητική της. Εχω χρόνια να την επισκεφτώ, τελευταία ανάμνηση η πραγματικά υπέροχη Ρώμη, ενα ζωντανό μουσείο ιστορίας και τέχνης. Τις τελευταίες μέρες, ενα παλιό και σπάνιο βιβλίο, με θέμα τις μυστικές βιβλιοθήκες του Βατικανού, με έχει απορροφήσει στα βραδινά μου διαβάσματα. Οταν το τελειώσω, θα μοιραστώ μαζί σας και ένα σχετικό πόστ. Ο τεράστιος πολιτιστικός πλούτος της Ευρώπης, παρά τις τεράστιες καταστροφές των πολέμων, παραμένει ακόμα ενας πόλος έλξης για εκατομμύρια ανθρώπους. Ενα υπέροχο ταξίδι για την υποδοχή της άνοιξης.

Στην αντιπέρα όχθη, μια μοντέρνα και ανοιχτή κοινωνία, ευχάριστος προορισμός για εκατομμύρια ανθρώπους στην αιώνια αναζήτηση για κάποιο El Dorado της ελπίδας. Απ' όλα τα μέρη αυτού του κόσμου, η Καλιφόρνια διατηρεί ακόμα την αίγλη της "νέας γής", με ενα γλυκό μεσογειακό κλίμα, και εναν δυναμισμό προόδου, αυτοσχεδιασμού και εφευρετικότητας που γεμίζει συνεχώς τον κόσμο με νέες ιδέες, τεχνολογίες και προϊόντα που εκπλήσσουν. Το πιο ελιτίστικο και προοδευτικό μέρος του Νέου Κόσμου, διεκδικεί την πρωτιά του απο την ιστορική Νέα Υόρκη, πρώτο μεγάλο προορισμό της τεράστιας μετανάστευσης που ξεκίνησε αρχικά απο την Ευρώπη προς τον Νέο Κόσμο.

Ανοιξη στο Τόκιο. Η πεντακάθαρη Ιαπωνία, κλειστή για αιώνες σε εξωτερικούς επισκέπτες, ενας πολιτισμός εντελώς έξω απο τις δυτικές ιδεοληψίες και διαστάσεις, προσφέρει μια ξεχωριστή αίσθηση στον επισκέπτη. Με μια υπερμοντέρνα τεχνολογική πρόσοψη που συχνά ξεγελάει, η Ιαπωνική κοινωνία διατηρεί ακόμα μια τρομερή ισορροπία ανάμεσα στις πολιτιστικές και ιστορικές της δομές, (φορτωμένες με μυστηριώδεις τελετουργίες και συμβολισμούς), και στον άκρατο μοντερνισμό των μεταπολεμικών χρόνων. Η Φύση, ειναι για τους Ιάπωνες ένας Θεός, που την άνοιξη απεικονίζεται στους υπέροχους μανικουρισμένους κήπους της και στη λιτότητα της ασιατικής αισθητικής. Ενα τέλειο παράδειγμα μιας κοινωνίας απόλυτα συμφιλιωμένης με τη βαριά ιστορική της κληρονομιά, και τις απαιτήσεις του μοντέρνου κόσμου. Και ένα μοναδικό σε εμπειρίες ταξίδι.

------------------------------------------
Picture by Locus Pubicus, free for public use
Φωτογραφίες της Ανοιξης
------------------------------------------

Peter, Take One

Και πριν η επικαιρότητα μας σοβαρέψει και πάλι υπέρ του δέοντος, να συνεχίσω και σήμερα με ενα ακόμα μουσικό πόστ και πρωτογενές υλικό. Μετά τα ελληνικά πιασάρικα και την Eurovision, επιστρέφω τώρα στην αμερικανική ήπειρο. Αλλοι καυμοί, άλλα κολλήματα.

H ηχογράφηση μόλις τέλειωσε στο Nashville, Tennessie. Πιστός στους ήχους που αγάπησε απο μικρός, ο γείτονας μουσικός Peter T., κοντούλης, κοκκινούλης, και ολίγον στρογγυλούλης (κάτι σαν μικρός μουσικός Πάγκαλος), επισκέφθηκε και αυτός με τη σειρά του τη Μέκκα της Country music για την ηχογράφηση της ζωής του, όνειρο που τον κατατρέχει απο την παιδική του ηλικία.

Και εκεί, ανάμεσα σε αγελαδάρηδες, παιδιά του θρησκευτικού νότου, γκομενάκια με τατουάζ, μπύρα και μοτοσυκλετίτσες Harley, ο μέγιστος Peter ξεπέταξε καμμιά δεκαριά γρήγορα country - πιασάρικα. Εχουμε και τον τίτλο του CD. Παραθέτω και δύο εισαγωγικές μελωδίες που βλέπουν για πρώτη φορά τη δημοσιότητα. Εχω αναλάβει την φωτογράφηση και την επιμέλεια του cd. Θα συγκινήσει ο Peter το απέραντο κοινό του νότου με τραγούδια της αγάπης; Κάπως έτσι, απλά, ξεκίνησε και ο Ελβις...

Enjoy:)

Among the mango trees

"Ο πατέρας μας ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Ανέπνεε βαριά και φαινόταν ταραγμένος. Με χάιδεψε ήρεμα και στοργικά, κατόπιν μ' αγκάλιασε και με φίλησε. Θαρρώ πως ήτανε συγκινημένος, αλλά νύσταζα και δεν είμαι πια σίγουρη. Πίσω του στεκόταν η μητέρα, σοβαρή και με τα χέρια σταυρωμένα στο πρόσωπο. Και οι δύο υπηρέτες του σπιτιού, η Λώνη απο την Αϊτή, και ο Μανουέλ που φρόντιζε τα χωράφια. Είχαν κι αυτοί μια έκφραση θλιμμένη και σοβαρή.

Καθώς σηκωνόμουνα απο το κρεβάτι, είδα εναν αστυνομικό να έρχεται προς το μέρος μου. Ο κύριος Ντελεόν, φίλος του πατέρα. Ταράχτηκα για λίγο, μα εκείνος με ηρέμησε, μούπιασε το χέρι και μου ψιθύρισε κάποιες λέξεις στο αυτί. "Τζούλια, πρέπει να βιαστείς. Η οικογένειά σου θα πρέπει να φύγει για λίγο απο το χωριό. Πριν ξημερώσει."

Βρεθήκαμε ξαφνικά στο αυτοκίνητο, καθώς οι υπηρέτες στρίμωχναν κάποιες βαλίτσες στο αυτοκίνητο. Ο πατέρας έτρεχε αριστερά και δεξιά δίνοντας οδηγίες στη Λώνη και τον Μανουέλ. Πού είναι τα λεφτά, τα κλειδιά, τί να κάνουν τις επόμενες μέρες. Στο βάθος, στο σκοτάδι, είδα τον πατέρα να αγκαλιάζει τον αστυνομικό, και να τον αποχαιρετά. Ο κ. Ντελεόν χάθηκε κατόπιν στο σκοτάδι, και μείς βρεθήκαμε στο χωματόδρομο που θα μας έβγαζε στον μεγάλο δρόμο για την πρωτεύουσα. Ξημέρωνε...

Δεν είχα ποτέ μου πετάξει με αεροπλάνο, είχα δεί μόνον φωτογραφίες του σε περιοδικά και εφημερίδες. Ο πατέρας έτρεχε τώρα όσο πιο γρήγορα μπορούσε, περνώντας τα έρημα χωράφια με τα ζαχαροκάλαμα και τον καφέ. Πλησιάζοντας την πρωτεύουσα, η κίνηση άρχισε να πυκνώνει. Και το ξημέρωμα μεγάλωνε. Περάσαμε έτσι απο τη Μαλεκόν με τους όμορφους φοίνικες, εκεί που ο πατέρας μας έπαιρνε για παγωτό τις Κυριακές, και πήραμε τον δρόμο για το αεροδρόμιο.

Λίγο αργότερα, καθώς φτάναμε στο μικρό αεροδρόμιο, κάποιος αστυνομικός μας σταμάτησε στο δρόμο. Ηταν και κείνος φίλος του πατέρα και του κυρίου Ντελεόν. Μαζί του ήταν και ο πάτερ Καστίγιο, ο παπάς του χωριού μας. Ο πατέρας κατέβηκε να τον χαιρετήσει. Εκείνος τον αγκάλιασε για λίγο και κατόπιν μας προέτρεψε να μπούμε στον αεροδιάδρομο. Είδα εκεί ένα πλήθος ανθρώπων να περιμένει όρθιο. Και λίγο πιο μέσα, ενα μικρό αεροπλάνο. Ακουγόνταν μόνον οι μηχανές του. Ολοι τους περίμεναν βουβοί και σκυθρωποί. Υπήρχαν και μικρά παιδιά.

Θυμάμαι σαν όνειρο την απογείωση. Με τράνταξε δυνατά, και με κόλλησε στη θέση μου. Εγειρα απο το παράθυρο να δώ τον έξω κόσμο. Η Μαλεκόν ήταν τώρα απο αριστερά μου, ήρεμη, πνιγμένη στο γκαζόν με τα πατριωτικά μνημεία, τα επίσημα κτίρια των υπουργειών, το Χοτέλ Ιμπεριάλ που είχε και πισίνα. Η μητέρα, δίπλα μου, μου κράτησε το χέρι. Φαινόταν τώρα κάπως ανακουφισμένη, κάπως χαρούμενη. "Η Βενεζουέλα θα σου αρέσει πολύ Τζούλια", μου ψιθύρισε στο αυτί. "Εχει εκει καλό κόσμο και καλό παγωτό. Μια πλούσια και καταπράσινη πατρίδα..."

Χρόνια αργότερα, έμαθα και τη συνέχεια. Η αστυνομία ήρθε στο σπίτι αργότερα, ψάχνοντας τον πατέρα. Εβαλαν την Λώνη και τον Μανουέλ με το πρόσωπο στο τοίχο, και έψαξαν το σπίτι, γύρισαν τα κρεβάτια ανάποδα, γκρέμισαν τη βιβλιοθήκη σκορπίζοντας τα βιβλία. Ο κύριος Ντελεόν που τους συνόδευε, έκατσε στο γραφείο του πατέρα, και έγραψε μια αναφορά. "Η αστυνομία επισκέφτηκε σήμερα το σπίτι του κυρίου Μ.Χ. με το ένταλμα σύλληψής του για συμμετοχή σε πολιτική συμμορία που είχε σκοπό την ανατροπή της κυβέρνησης. Το σπίτι ήταν άδειο. Τίποτα το ενοχοποιητικό δεν βρέθηκε. Ο σεβασμιότατος πάτερ Καστίγιο, ιερέας της Αλτα Γκράσια, μας είπε πως είχε δει την οικογένεια το πρωί στην εκκλησία, όπου και τους κοινώνησε. Μου υποσχέθηκε πως η εκκλησία θα συνεργαζόνταν με την αστυνομία."

Πολλά βράδια δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Σκεφτόμουνα τον κήπο με τα αγριολούλουδα, τα δέντρα της αυλής και τα όμορφα άλογα στο σταύλο. Επαιρνα με το μυαλό μου, νοητά, το μικρό μονοπατάκι που οδηγούσε στη θάλασσα, και καθόμουνα στα βραχάκια της μικρής παραλίας. Μα κάποια μέρα, η μητέρα μου είπε πως το σπίτι στο χωριό και τα χωράφια μας, δεν ήταν πια δικά μας. Θα τα μοίραζε ο πάτερ Καστίγιο στους φτωχούς, ήταν εντολή του πατέρα. Ενοιωσα να χάνομαι...

Επέστρεψα ξανά στις παιδικές μου αναμνήσεις πολλά χρόνια αργότερα, καλύτερο πιά το παγωτό στα παραλιακά μαγαζάκια, φωτισμένη τώρα η πισίνα του Ιμπεριάλ, γεμάτη η Μαλεκόν απο τουρίστες. Αδύνατον να ξαναπεράσω απο το σπίτι με τα mangos, δεν ήθελα να αντικρύσω τη σιωπή του, τις τρομερές μου αναμνήσεις. Και μια μέρα, περπατώντας την πόλη απο οπου είχα κάποτε αποδράσει, πήρα ενα μήνυμα που με ξανάφερε στη ζωή. Στο δικηγορικό γραφείο που με κάλεσαν, ο δικηγόρος ήταν ευγενικός και καλοντυμένος. Μέ κάθισε με επισημότητα στο σκοτεινό γραφείο του, και μου παρέδωσε ενα γράμμα του πάτερ Καστίγιο.

"Σαν απαραίτητη ηθική επανόρθωση που εκκρεμεί", έλεγε το γράμμα, "παρακαλώ να πληροφορήσετε τη δεσποινίδα Τζούλια Σόρχια Χερνάντεζ, πως παραδίδω την προσωπική μου κατοικία στην απόλυτη νομική της ιδιοκτησία. Ημουν αναγκασμένος να κρατήσω τον πατρικό της σπίτι ως ιδιωτική κατοικία, με σκοπό να το σώσω απο άλλες διεκδικήσεις. Αλλα περιουσιακά στοιχεία που ανήκαν στην οικογένειά της, έχουν μοιραστεί σαν αντάλλαγμα τη φυγή της οικογένειάς της απο το νησί. Με τον φυσικό μου θάνατο, ολοκληρώνω μια ζωή αμέτοχη σε υλικές απολαύσεις, ιδιοκτησίες και υλικό πλούτο. Αγαπητή μου Τζούλια, ο Θεός να σας ευλογεί..."

------------------------------------------------
Προφανώς αμήχανος απο τα γεγονότα της ελληνικής επικαιρότητας, γεμάτη κρίσεις, επιτόκια και νομισματικά ταμεία, και αντί πασχαλινού πόστ, αναπαράγω απο χειρόγραφες σημειώσεις, μια αληθινή αφήγηση, μέρος μιας συλλογής απο αναμνήσεις και βιώματα μιας ζωής, και απο το απέραντο και ανομοιογενές φάσμα των προσωπικοτήτων που την άγγιξαν. Η όμορφη μπαλάντα, απο την Mary Black. Πάρτε ό,τι σας ανήκει. Καλό Πάσχα.