Δεν εχω εντρυφύσει στα ιστορικά της Ελληνικής Αριστεράς, η οποία ουδόλως με ενδιαφέρει ως πολιτική επιλογή ή διανόηση. Θα ήταν άλλωστε φιλοσοφικά ασυνεπές εκ μέρους μου να ασχοληθώ με τις πολιτικές και κοινωνιολογικές της θεωρήσεις, τη στιγμή που εργασιακά βιοπορίζομαι ιδιωτικώς σε διεθνές επίπεδο, και εχω αποτινάξει προ πολλού την φιλοσοφική μέγγαινη του Κρατισμού. Πιστεύω όμως πως θα ήταν καλό για την Ελλάδα να είχε ενα ενωμένο, μεγάλο και σοβαρό Αριστερό κόμμα. Θα ήταν μια ακόμα πολιτική επιλογή για όσους απαιχθάνονται φιλοσοφικά διάφορα ατομοκεντρικά μοντέλα. Δεν είμαστε αλλωστε όλοι οι ίδιοι.
Δεν καταννοώ όμως γιατί αυτό το συνοθύλευμα των συνιστωσών της Αριστεράς δεν μπορεί ακόμα να φτιάξει μια σοβαρή πρόταση διακυβέρνησης της χώρας, πάνω σε κάποιο σύγχρονο και ρεαλιστικό ιδεολογικό περιτύλιγμα (αριστερό βεβαίως), που να αποδέχεται επιτέλους τα ακόλουθα συγκεκριμένα (και ρεαλιστικά) δεδομένα:
(1)Ο Κομμουνισμός είναι ιδεολογικά νεκρός. Πάει και ο Μαρξισμός, ο Μαοϊσμός, ο Σταλινισμός, και όλα τα συναφή. Ηταν αυτό που ήταν, έκανε ό,τι έκανε, και χάθηκε. Aς αφήσουμε τους ακαδημαϊκούς και ιστορικούς (όχι τα κομματικά συνέδρια) να μας πούνε αν ο Μάο ήταν καλό και έξυπνο παιδί, άν ο Στάλιν πρόσφερε πολλά ή λίγα, και πόσοι και γιατί σκοτώθηκαν. Το γεγονός είναι οτι απο το 1989 και μετά, όσοι έζησαν τον Υπαρκτό δεν θέλουν να τον ξαναδούν. Τελεία και παύλα. Μεγάλο μέρος της Αριστεράς έχει εδώ τεράστιο υπαρξιακό κόλλημα.
(2)Αυτό δεν σημαίνει πως η κοινωνιοκεντρική σκέψη και θεώρηση του κόσμου είναι νεκρή. Πως η ανθρωπιστική προσέγγιση των κοινωνιών χάθηκε ιδεολογικά για πάντα. Η πως η ιεράρχηση των ανθρωπίνων αναγκών θα πρέπει να καθορίζεται απο τις δυναμικές της Αγοράς και μόνον. Κάθε άλλο. Το 2008, ήρθε η κατάρρευση του καζινοκαπιταλισμού για να μας πείσει πως το καλύτερο ανθρώπινο μοντέλο ειναι εκείνο της σοσιαλδημοκρατίας. Είναι η μέση λύση, που ακόμα και η Αμερική αρχίζει να αντιλαμβάνεται. Επιχειρήσεις ναι, αλλά και νόμοι. Κέρδος ναι, αλλά και κοινωνισμός. Καρότο ναί, αλλά και μαστίγιο. Το ζητούμενο λοιπόν, είναι στη μέση, κάποιο είδους δημοκρατίας με κοινωνικές παροχές, κάποιο είδος σοσιαλισμού.
(3)Σοσιαλισμού όμως που δεν υπάρχει στο κενό, αλλά κινείται σε Παγκόσμιο επίπεδο. Δέχεται δηλαδή το γεγονός πως το Εμπόριο έχει ήδη παγκοσμιοποιηθεί, όπως και το Κεφάλαιο, και η Εργασία. Και επειδή κανείς δεν μπορεί να μας εμποδίσει να επενδύσουμε στο Μεξικό, να μεταφέρουμε τα λεφτά μας στην Ταυλάνδη, η να μετακομίσουμε για δουλειά στη Σουηδία, η Παγκοσμιοποίηση, (η διεθνοποίηση δηλαδή της Εργασίας, του Εμπορίου, της Πληροφορίας και της Εργασίας), είναι πρακτικώς και ιδεολογικώς μη ανατρέψιμη. Επομένως, ο σοσιαλισμός μας πρέπει να πάρει την απόφαση, είτε να προσπαθήσει να ανατρέψει το αναπότρεπτο, ή να προσαρμόσει τις δυναμικές του για να χωρέσει στον κόσμο. Αδύνατον να κατανοήσει την Παγκοσμιοποίηση η Αριστερά.
(4)Κάποιος πλούτος θα πρέπει να χρηματοδοτήσει το κοινωνικό μας σύστημα. Οι κοινωνικές υπηρεσίες κοστίζουν, και κάπου πρέπει να παραχθεί πλούτος. Πλούτος μπορεί θα παραχθεί και απο το ίδιο το Κράτος, μέσα απο κρατικές επενδύσεις (εδώ η ελληνική εμπειρία ειναι κωμικοτραγική). Αλλά το μεγαλύτερο μέρος του πλούτου, θα παραχθεί απο μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις που συνήθως είναι ιδιωτικές. Και ως ιδιωτικές, αποσκοπούν στο κέρδος. Πρέπει να χρηματοδοτηθούν απο κάποιους για να ιδρυθούν, να στελεχωθούν κατόπιν με εκπαιδευμένους ανθρώπους για να λειτουργήσουν, και να οργανωθούν με καλό management για να ανταγωνιστούν. Το οποίον σημαίνει πως χρειαζόμαστε (1) μηχανισμούς χρηματοδότησης εταιρειών (που δεν έχουμε), (2) καλά πανεπιστήμια που να παράγουν ιδέες και στελέχη αγοράς (που δεν έχουμε), και (3) καλό μάρκετινγκ που να μετατρέπει τις ιδέες σε προϊoντα και να βρίσκει αγορές (που δεν έχουμε). Στο σημείο αυτό, η συλλογική ρητορική της Αριστεράς, δεν επιθυμεί καμμία ιδιωτική χρηματοδότηση πουθενά, αρνείται όλα τα είδη της ιδιωτικής εκπαίδευσης (παρά την ελληνική φοιτητική μεταναστευτική εμπειρία), και επιθυμεί την αποσύνδεση Πανεπιστημίων και Αγοράς.
(5)Χρειαζεται επομένως να αποδεχτούμε πως χρειαζόμαστε ένα Kαπιταλιστικό σύστημα οικονομικής παραγωγής, γιατί είναι το μόνο που προσαρμόζεται εύκολα στις παγκόσμιες συνθήκες, παράγει ιδέες, ρισκάρει, και ξέρει να ανταγωνίζεται. Αλλά για να γίνει αυτό, πρέπει πρώτα συλλογικά να αποδεχθούμε πως το κέρδος είναι επιτέλους μια θεμιτή ανθρώπινη φιλοδοξία. Χρειαζόμαστε δηλαδή εναν Καπιταλισμό (κρατικό και ιδιωτικό), που να παράγει πλούτο, να δίνει εργασία, απο την φορολογία του οποίου θα χρηματοδοτήσουμε το κοινωνικό μας σοσιαλιστικό σύστημα. Καπιταλισμός και σοσιαλισμός δηλαδή, πάνε μαζί, συνυπάρχουν. Η αν θέλετε, μέχρι την εδώ συλλογική μου, ο Καπιταλισμός είναι απαραίτητη προυπόθεση του Σοσιαλισμού. Ολες οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου (προτιμάτε την Σουηδία;), έχουν μια βάση υγειών επιχειρήσεων, απο τα κέρδη των οποίων χρηματοδοτούν άλλες κοινωνιοκεντρικές πολιτικές.
(6)Χρειαζόμαστε επίσης καλούς εργατικούς νόμους (που δεν έχουμε), ενα ανεξάρτητο δικαστικό και νομικό σύστημα (εχουμε;), καλή Παιδεία (σίγουρα δεν έχουμε), οργανωμένη λογιστική, νόμους δεοντολογίας σε όλα τα επίπεδα (που αρνούμαστε), κριτήρια αξιολόγησης παραγωγικότητας (που αρνούμαστε), και πολλούς, μα πολλούς φόρους (πάνω απο 50%). Και άλλα πολλά συναφή που απαιτούνται για να ελέγχουμε το σύστημα. Αλλά για να γίνουν όλα αυτά, πρωταρχικά πρέπει να εμπεδώσουμε μια συλλογική ηθική τιμιότητας στον πληθυσμό μας (κανουμε ακριβώς το αντίθετο), μια αγάπη προς τα συστατικά της αστικής δημοκρατίας, Επιχειρήσεις, Τράπεζες, (που μισούμε), και να δώσουμε κάποια αίγλη στην έννοια της ατομικής περιουσία (τα "νταμάρια" όπως λέει η Αριστερά), η οποία αντιπροσωπεύει ανθρώπινα όνειρα, μόχθο σε μετρήσιμες ώρες εργασίας και αξιοπρέπεια βιοπορισμού και ύπαρξης. Σε όλα αυτά, η Αριστερά κάνει και διακηρύτει ακριβώς τα αντίθετα.
(7)Ακολουθεί βεβαίως και η έννοια της κοινωνικής και ατομικής ασφάλειας (που δεν έχουμε). Να καταννοήσουμε πως δεν είναι δυνατόν να ανεχόμαστε το κάψιμο της περιουσίας του γείτονα (η Αριστερά το επικροτεί ως είδος αγώνα), ή το έγκλημα στο δρόμο, απ΄όποιον κι αν προέρχεται (η Αριστερά υποστηρίζει συνειδητά τους κουκουλοφόρους). Και πως η εμπεδωμένη αντίληψη που προωθείται απο την Αριστερά πως η Αστυνομία είναι κάποιος πλουτοκρατικός μηχανισμός καταπίεσης των μαζών, είναι ανόητη. Οι πλούσιοι δεν χρειάζονται ούτε αστυνομία (αυτοαμύνονται), ούτε δημόσια σχολεία (μορφώνονται με αυτοχρηματοδότηση). Η Αστυνομία υπάρχει για τους μικρομεσαίους, και πρέπει να την αναβαθμίσουμε και να την υποστηρίξουμε (που δέν κάνουμε). Ενα ακόμα σημείο που η ρητορική της Αριστεράς είναι εντελώς αντίθετη.
(8)Και τέλος, χρειαζόμαστε να διατηρήσουμε τις συμμαχίες της χώρας μας. Παρόλο τον αριστερό αρνητισμό, το γεγονός παραμένει πως η Ελλάδα είναι σήμερα μέλος προνομιακών κλάμπ, που την βοηθούν πολιτικά και οικονομικά. Μυριάδες άλλες χώρες θα επιθυμούσαν να ήταν στη θέση μας. Η ένταξη στην ΕΕ ήταν η μεγαλύτερη αναπτυξιακή και στρατηγική κίνηση της Ελλάδας. Εφερε ανάπτυξη, κοινοτικά πακέτα, ευημέρια, αύξησε το κατα κεφαλήν εισόδημα των πολιτών, μας έδωσε πολιτική γνώμη μέσα απο ενα δυνατό κλάμπ. Η ένταξη στο Ευρώ μας έσωσε απο τις υποτιμήσεις της δραχμής. Το ίδιο και το ΝΑΤΟ, αναγκαίο κακό που πρέπει να διατηρηθεί. Φανταστείτε το ΝΑΤΟ με την Ελλάδα έξω και την Τουρκία μέσα. Διαρκής πόθος της Αριστεράς να φύγουμε απο την ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το ευρώ.
Ολα λοιπόν αυτά, που γράφτηκαν σε μερικούς παραγράφους, θα πρέπει να αποτελούν το αυτονόητο ρεαλιστικό ιδεολογικό πλαίσιο, πάνω στο οποίο πρέπει να χτιστουν όλες οι θεωρήσεις, οι στρατηγικές, και οι πρακτικές λεπτομέρειες για το πώς θα φτάσουμε σε ένα καλό σοσιαλισμό. Με ρεαλισμό και ειλικρίνεια. Κάτι που χρόνια τώρα, δεκαετίες πια, η Ελληνική Αριστερά αδυνατεί να κάνει. Αλλοτε γιατί έχει κολλήσει νοσταλγικά στις παλιές καλές Μαρξιστικές εποχές, άλλοτε γιατί δεν δέχεται συστατικά της ανθρώπινης συμπεριφοράς και φύσης, αλλοτε γιατί δεν αποδέχεται την έννοια του Κέρδους, της Περιουσίας ή του ατομικού συμφέροντος. Και που πάντοτε, αδιάκοπα, θέλει να ριξει τον μηχανισμό που έχει απόλυτη ανάγκη, τον Καπιταλισμό, να ανατρέψει την Παγκοσμιοποίηση, και να καταργήσει όλες τις συμμαχίες της Ελλάδας. Θέλει δηλαδή να κάνει τον κόσμο να χωρέσει την ιδεολογία της, αντί να προσαρμοσθεί η ίδια στον κόσμο.
ΚΚΕ και Σύριζα, ο καθένας στη δικιά του ουτοπία, εχουν απαξιωθεί απο τον ελληνικό λαό, όχι γιατί δεν έχουν αρχηγό για τις εκλογές, αλλά γιατί έχουν κατασκευάσει έναν κόσμο φανταστικό που υπάρχει μόνον στην ουτοπία των κομματικών γραφείων τους και στις ετσιθελικές προσωπικότητες που τα απαρτίζουν . Αν ποτέ, το συνοθύλευμα αυτό μορφωθεί σε κοινωνικά και οικονομικά θέματα, αν μελετήσει καλά τις παγκόσμιες συνθήκες μέσα στις οποίες καλείται να λειτουργήσει, δεχθεί τον Καπιταλισμό ως αναγκαία προυπόθεση παραγωγής πλούτου, συμφωνήσει σε κάποια αναγκαία συλλογική αστική ηθική, και καταφέρει να παράγει μια ρεαλιστική και έντιμη κοινωνιοκεντρική πρόταση, ο κόσμος θα ανταποκριθεί. Μέχρι τότε, οι σκοταδιστές του σπεκουλαδόρικου 17% των δημοσκοπήσεων θα σέρνονται στα όρια της κοινοβουλευτικής πόρτας, που σε κάποιες προσεχείς εκλογές θα κλείσει πίσω τους ερμητικά.
Κλιμάκωση
-
*Αυτό που όλος ο κόσμος φοβόταν ξεκίνησε. Το Ιράν εξαπέλυσε πυραυλική
επίθεση εναντίον του Ισραήλ. Τέτοια επίθεση είχε βέβαια ξαναγίνει πριν από
μήνες κα...
2 days ago
Το ζητούμενο λοιπόν, είναι στη μέση, κάποιο είδους δημοκρατίας με κοινωνικές παροχές, κάποιο είδος σοσιαλισμού.
ReplyDeleteΟλες οι ανεπτυγμένες χώρες του κόσμου (προτιμάτε την Σουηδία;), έχουν μια βάση υγειών επιχειρήσεων, απο τα κέρδη των οποίων χρηματοδοτούν άλλες κοινωνιοκεντρικές πολιτικές.
Με τις δύο αυτές παραγράφους περιγράφεις το επιθυμητό από τους περισσότερους πολίτευμα που ήδη έχει δοκιμαστεί και επιτύχει στις σκανδιναβικές χώρες.
Aγαπητέ Αθεόφοβε, απαντώ ίσως έτσι και στο μεγάλο μας εθνικό πρόβλημα, στο τρομερό ιστορικό διχασμό αριστεράς και δεξιάς που μας διχάζει χωρίς να ξέρουμε γιατί. Στην ουσία, δεν υπάρχουν δεξιοί και αριστεροί. Ολοι το ίδιο θέλουμε.
ReplyDeleteEίναι όμως μάταιο να σκεφτόμαστε πως θα υπερβούμε τον Καπιταλισμό και τα υβρίδιά του, ή θα ανατρέψουμε την Παγκοσμιοίηση. Καλούμαστε να δουλέψουμε απο μέσα τους. Την καλησπέρα μου:)
Αυτά που γράφετε, τα πολλά των οποίων (όχι όμως όλα) συμμερίζομαι, στον Έλληνα αριστερό ηχούν ως παραμύθια της Χαλιμάς.
ReplyDeleteΟι τίμιοι και ειλικρινείς άνθρωποι στην Αριστερά (δηλ. όχι οι θεσισθήρες ή οι επαγγελματίες αριστεροί που καταλήγουν Υπουργοί στο ΠΑΣΟΚ και την Ν.Δ.,έχομε παραδείγματα)λόγω ιδεολογικών αγκυλώσεων αδυνατούν να τα κατανοήσουν.
Κύριε Βαρδάκα, ας κρίνουν μόνοι τους τί είναι και τι δεν είναι παραμύθια της Χαλιμάς, αυτοί ορίζουν την ιδεολογία τους. Το Σύριζα μπαίνει δεν μπαίνει στη Βουλή, και όλοι γνωρίζουμε πως οι ψήφοι του ΚΚΕ είναι συναισθηματική κατάθεση ανθρώπων που ήταν μαζί του κάποτε. Οταν η γενιά αυτή φύγει, θα χαθεί η κάθε αριστερή πρόταση στην Ελλάδα.
ReplyDeleteΗ στροφή που προτείνεις locus για την αριστερά δεν με βρίσκει σύμφωνο. Η μόνη λύση για το ΚΚΕ είναι αυτή που θα αναπτύξω ευθύς αμέσως.
ReplyDeleteΗ μόνη λύση λοιπόν μακροπρόθεσμα για το ΚΚΕ είναι να το γυρίσει σε θρησκεία. Ετσι κι αλλιώς δικαίωση για τον κομουνισμό σε αυτή τη ζωή δεν πρόκειται να έρθει οπότε γιατί να μην το γυρίσει σε μετα θάνατον κομουνιστική σωτηρία;
Το ΚΚΕ έχει τόσα κοινά με τα θρησκευτικά δόγματα που το μόνο που χρειάζεται είναι μία οικουμενική κομουνιστική σύνοδο όπου θα γραφτεί εκ νέου το ευαγγέλιο του κομουνισμού για να πληροφορηθούμε ότι τελικά ο λένιν δεν πέθανε αλλά αναλήφθηκε στους ουρανούς και καθήμενος εξ δεξιών του Μάρξ μας ευλογεί και μας υπόσχεται την μετά θάνατον δικαίωση.
Οι χριστιανοί δηλαδή που πουλάνε τρέλα με τον τριαδικό θεό ο οποίος είναι τελικά ένας με τρεις όμως μορφές αλλά παρότι είναι ένας υπάρχει ταυτόχρονα υιός και πατήρ που τελικά είναι το ίδιο πράγμα καθοτι ομοούσιος και τρεις λαλούν και δυο χορεύουν είναι καλύτεροι;
Πρόσφατα το ΚΚΕ αναγνώρισε ότι ο στάλιν ήταν καλός άνθρωπος και έκανε και θαύματα. Είχε διακριθεί στις μυστηριώδεις εξαφανίσεις αμαρτωλών συνανθρώπων του.
Γιατί να τραγουδάμε "αγιε μου γιώργη σώσε με, τον αγαπάω νοιώσε με" και όχι "αγιε μου στάλιν σώσε με";
Γιατί να ακούμε τον χριστοδουλόπουλο να ξελαρυγγιάζεται "Βλέπω μπροστάαα στα εικονίσματααα τα στέφαναααα" και όχι το στέφανο; (κολοζώφ)
Η στροφή προς την περιοχή της λογικής που προτείνει ο locus θα είναι καταστροφική διότι ο κομουνισμός είναι δόγμα και ως γνωστόν δόγμα και λογική δεν συμβαδίζουν ποτέ. Πονηρός ο locus ως εκπρόσωπος της νέας τάξης αμολάει ως άλλη σουπιά το δηλητηριώδες ηλεκτρονικό μελάνι του στοχεύοντας το αγνό κομουνιστικό ιδεώδες.
Φίλε κομουνιστή εάν παρ ελπίδα έπεσες τυχαία σε αυτή την αμαρτωλή ιστοσελίδα κλείσε αμέσως τον υπολογιστή, κάνε την προσευχή σου στην αλέκα και άρχισε να απαγγέλλεις δυνατά τα συμπεράσματα του τελευταίου συνεδρίου της κεντρικής επιτροπής του ΚΚΕ.
Το είδος ψυχωραγεί και βρίσκεται στα τελευταία του φίλε Yosemite. Κρατάει ακόμα λίγο στην Ελλάδα γιατί υπάρχει έντονος συναισθηματισμός, και αντίδραση. Και γιατί δεν υπάρχει, όπως είπα και παλαιότερα, και Δεξιά.
ReplyDeleteΤελευταία, υπάρχει όντως και στροφή προς την Θρησκεία. Αυτό δεν είναι η Κανέλλη με τους 'νεοορθόδοξους"? Μια ακόμα γραφική φαντασίωση, ένα ακόμα ανέκδοτο στην κωμωδία του κόμματος. Και το συνέδριο για τον Στάλιν.
Η μεταθάνατον σωτηρία που αναφέρεσαι, θα στερήσει απο το κόμμα τους ψήφους που μαζεύει τώρα. Οι δικαιωμένοι αποθανόντες ίσως μεταβούν εις τόπον χλοερόν και βασίλειον αχανές, αλλά δεν θα μπορούνε να πάνε στην κάλπη για κομματικό μερεμέτι.
Οσο για μένα, ναί, τί ασχολούμαι, απλά ήθελα να ολοκληρώσω μια πολιτική σκέψη που είχα αρχίσει με ενα παλιότερο πόστ. Η κεντρική μου ιδέα. Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά υπάρχει στην Ελλάδα. Το τοπίο είναι πολιτικώς στείρον και σεληνιακόν. Μετά τις εκλογές, αυτοί θα το ρίξουν στα ξεκαθαρίσματα. Και εμείς οι μπλόγγερς σε άλλα θέματα. Νάσαι καλά:)
Αφού προσυπογράψω μέχρι κεραίας τα όσα έγραψε ο οικοδεσπότης (αλήθεια όσο διάβαζα νόμισα ότι τα έγραφα εγώ!), θα συμφωνήσω και με τον Αθεόφοβο.
ReplyDeleteΩς συχνάκις επισκεπτόμενος την Σουηδία και ως -ένεκα βίτσιου- διδαχθείς την σουηδική γλώσσα, έχω εντρυφήσει αρκετά στην εκεί κοινωνία και ρωτώ με παιδική περιέργεια τα εκεί εφαρμοζόμενα συστήματα όποτε ταξιδεύω σε αυτή την πανέμορφη χώρα.
Νομίζω ότι οι σκανδιναβικές κοινωνίες έχουν πετύχει την "χρυσή τομή" που γράφει ο οικοδεσπότης: τον τέλειο συνδυασμό καπιταλισμού και σοσιαλισμού, μακριά από φανφαρώδεις αυταπάτες τύπου Κούβας και ισπανικού εμφυλίου.
Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον η ιστορία της σουηδικής κομμουνιστικής Αριστεράς:
1) http://en.wikipedia.org/wiki/Communist_Party_of_Sweden_(1967)
2) http://en.wikipedia.org/wiki/Left_Party_(Sweden)
Το Αριστερό Κόμμα της Σουηδίας (Vänsterpartiet), πλήρως εναρμονισμένο με την πραγματικότητα συμμετείχε στην κυβέρνηση συνασπισμού του Σοσιαλιστικού Κόμματος του Göran Persson για 8 έτη, από το 1998 έως το 2006 και -πράγμα αδιανόητο για την λαϊκίζουσα δική μας Αριστερά- ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΕ:
"From 1998 to 2006, Vänsterpartiet was in an arrangement with the ruling Social Democrats and the Greens and until 2006 supported the Social Democratic minority government in the Swedish parliament, as well as in many of Sweden's counties and municipalities" (βλ.το δεύτερο link που παρέθεσα πιο πάνω).
Επίσης, η σκανδιναβική Αριστερά (η οποία έχει πολύ ισχυρές φεμινιστικές και οικολογικές βάσεις) συμπράττει στην Nordic Green Left Alliance:
http://en.wikipedia.org/wiki/Nordic_Green_Left_Alliance
Γενικά,η Αριστερά στην Σκανδιναβία είναι έτη φωτός μπροστά από την ελληνική Αριστερά.
Στις εκλογές του 2006 όπου κέρδισε ο συντηρητικός συνασπισμός κομμάτων, το Αριστερό Κόμμα Σουηδίας συναπάρτισε με το Σοσιαλιστικό Κόμμα και τους πράσινους το "Red-Green Blok":
http://en.wikipedia.org/wiki/Swedish_general_election,_2006
Εδώ η Αριστερά έχει χάσει τελείως κάθε επαφή με την πραγματικότητα. Ο Φλωράκης την δεκαετία του 80 είχε ευρείες συμμαχίες με το ΠΑΣΟΚ σε μονοεδρικές και δημοτικές εκλογές, το ίδιο και ο ΣΥΝ πιο μετά.
Σήμερα, η ελληνική Αριστερά έχει τόσο αυτοαπομονωθεί, έχει τόσο κλειστεί στον ευατό της που και μόνο η σκέψη να συνεργαστεί η Αλέκα με τον Γιώργο Παπανδρέου φαντάζει ως σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Και γι'αυτό και στρέφεται στον μόνο δρόμο που της απομένει, αυτόν του χυδαίου λαϊκισμού και της πλήρους δαιμονοποίησης των πάντων και ειδικά της Ε.Ε. όσον αφορά το ΚΚΕ το οποίο τζογάρει επίσης και στον εθνικισμό και πολλές φορές συγκλίνει προς τον ΛΑΟΣ, τον άλλο μεγάλο πυλώνα του άκρατου και γελοίου λαϊκισμού.
Και δυστυχώς όλα αυτά είναι οι άμεσες και διαθέσιμες εναλλακτικές λύσεις μετά τα δύο μεγάλα κόμματα.
Οπότε, νομοτελειακά, εγώ προσωπικά θα ψηφίσω τους Οικολόγους Πράσινους, τους οποίους θεωρώ έξω από αυτήν την σαπίλα, χωρίς να σημαίνει ότι θα βάλω και το χέρι μου στην φωτιά γι'αυτούς.
Απλώς θεωρώ την ψήφο ως την αναγκαία επιλογή ενός ξενοδοχείου που ΠΡΕΠΕΙ να μείνεις για να μην μείνεις έξω όλο το βράδυ (όπως γράφει ο Νίκος Δήμου).
Όσο για τους ακραιφνείς σουηδούς κομμουνιστές
ReplyDelete(http://www.skp.se) έλαβαν στις τελευταίες εκλογές μόλις 438 ψήφους...:
http://www.val.se/val/val2006/slutlig/R/rike/ovriga.html
doctor
Y.Γ.1 Στον νομό Skåne έναν ψήφο έλαβε το κόμμα των ...AC/DC!!!:
http://www.val.se/val/val2006/slutlig_ovrigt/hand
skrivet/R/12/index.html
Υ.Γ.2 Yosemite Sam, που χάνεσαι συνέχεια ρε; Σε γερμανικές μπυραρίες νομίζω...!
"Μία ψήφο", διόρθωση!
ReplyDeleteΦέτος δημήτρη προτίμησα τις ελβετικές σοκολάτες και το ομιχλώδες τοπίο της κεντρικής αγγλίας, και παραλίγο να αφήσω τα κοκαλάκια μου στον επαρχιακό δρόμο που οδηγεί στο Whipsnade καθώς ξεχάστηκα και οδηγούσα δεξιά. Μπελάς κι αυτός με την ανάποδη οδήγηση των άγγλων.
ReplyDeleteSam, αν δηλαδή ήσουν μεθυσμένος θα οδηγούσες ...κανονικά ε;;;
ReplyDeleteΘα'ρθεις για καμια μπύρα στο Μόναχο τον Νοέμβριο;
Τι θα πας να κάνεις το νοέμβρη στο Μόναχο τέκνον μου;
ReplyDeleteΘα πάω με την σύζυγο και την μεγάλη μου κόρη ταξιδάκι αναψυχής και είμαι αναποφάσιστος όσον αφορά τι είδους μπύρα θα πιω, αλλά μάλλον προς Paulaner με βλέπω!
ReplyDeleteLocus, συγνώμη για την εκτροπή του θέματος, αλλά πότε θα τον ξαναβρώ τον φίλο μου τον Sam!
Yosemite doctor, κανένα πρόβλημα, χάρηκα που "βρεθήκατε". Αλλωστε ο Yosemite δεν έχει δικό του μαγαζί, κάπου πρέπει κι αυτός να συχνάζει:)
ReplyDeleteAνθρωπέ μου οδήγησες αντίθετα στην Αγγλία? Και μετα κατηγορείς τον Γιώργο με τον ποδήλατο...
Doctor, εσύ σταθερά για Μόναχο. Νάχεις τα μάτια σου ανοιχτά όμως. Αν τυχόν τρακάρεςι τον σενιόρ Χριστοφοράκος, μέθα τον με καμμια μπύρα και πάρε και κανα όνομα. Θα το κάνουμε πόστ.
Επι του σχολίου του doctor τώρα, πολύ ενδιαφέροντα τα λινκς που παραθέτεις δόκτωρα, θα τα κοιτάξω. Ναι, πιστεύω κι εγώ πως η Σουηδία ειναι σούπερ μέρος. Εχω βρεθεί εκεί μερικές φορές με τη δουλειά (απο Δανία), και τους βγάζω το καπέλο. Δυσκολεύτηκα λίγο να καταλάβω τη λογική τους, και διαπίστωσα και έναν θυμό προς την Ευρώπη που προσπαθεί να τους αλλάξει.
ReplyDeleteΠίσω απο την ισορροπία της μικτής οικονομίας που έχουν πράγματι πετύχει, στηρίζονται όμως μερικές γενιές ιδεολογικής προετοιμασίας. Το κλίμα τους άλλωστε είναι τόσο κρύο, που ιστορικά, οι άνθρωποι τείνουν πιστεύω να οργανώνονται περισσότερο. Ισως βέβαια και να κάνω λάθος. Αλλά ειναι γενικώς σοβαροί και τίμιοι. Υποθέτω το είδος θεωρείται ξενέρωτο για τα μεσογειακά δεδομένα.
Συμφωνώ πως φεμινισμός και οικολογία παίζουν πολύ βόρεια, και καλά θα κάνουν οι πολιτικοί μας πρίν μας παλαβώσουν με τα μοντέλα τους, να εξηγήσουν και λίγο τί σημαίνει Σκανδιναβισμός. Δεν είναι ακριβώς περνάς απ το γραφείο και πέρνεις το τσέκ.
Ο Γιώργος δόκτωρα πάει για πρωθυπουργός. Αυτή είναι η αλήθεια. Δεν θα κρίνω την συνέχεια. Ας κάνει ό,τι μπορεί. Το επίπεδο προσδοκιών είναι μηδέν.
Καλημέρα και από 'μένα. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Σουηδία και αποκλείεται η Ελλάδα να φτάσει το επίπεδο της Σουηδίας αν δεν έρθουν τα πάνω κάτω και τα μέσα έξω. Τι εννοώ; Πρώτα απ' όλα να αποκτήσουν οι πολίτες συνείδηση και να σκέφτονται με βάση το κοινό συμφέρον και όχι το προσωπικό. Το εκλογικό σύστημα είναι σάπιο και κατ' επέκταση και το πολιτικό. Πρέπει να καταργηθεί η οικογενειοκρατία γιατί έτσι καπηλεύεται το πολίτευμα της χώρας από λίγες οικογένειες και καταλήγουμε σε ολιγαρχία. Μπορώ να γράφω για μήνες αλλά δε θέλω να απλώσω σεντόνι στο φίλο locus. Όσο για το Κ.Κ.Ε. και την αριστερά γενικότερα; Είναι από τις ελλάχιστες αριστερές παρατάξεις στον πλανήτη μαζί με τη Βόριο Κορέα και την κούβα που είναι τόσο σκληροπυρηνικές και δε λένε να εξελλιχθούνε. Αν και η Κούβα έκανε κάποια βήματα με τον Κάστρο που δώρισε στην Αβάνα Ελληνορθόδοξο ναό. Οι της Ελλάδας έχουν γίνει ρομαντικοί και νοσταλγοί κάποιου συστήματος το οποίο ήταν σάπιο (χούντα του προλεταριάτου γαρ) και μας έχει αφήσει χρόνους. Αν δεν εκσυγχρονιστούνε για να πάνε σύμφωνα με τις επιταγές της εποχής ο μονόδρομος που διάλεξαν είναι δίχως επιστροφή. Τελικά το άπλωσα το σεντόνι. Sorry Locus.
ReplyDeleteΦίλε hachaday σωστά τα λές, η συλλογική συνείδηση του κοινού συμφέροντος έχει ιδεολογικά εξατμισθεί. Οπως ο σοσιαλισμός της Κούβας χάθηκε ανάμεσα στον εξωτισμό της Καραιβικής, στις θεσπέσιες μουσικές και τις μπανάνες, εμείς χαθήκαμε ανάμεσα στον καυτό μας ήλιο, τις θεσπέσιες θεωρείες που άλλοι κατασκεύασαν για μάς, και στον πολύ, μα πολύ χαβαλέ. Νάσαι καλά:)
ReplyDelete