Η εταιρία ήταν γενναιόδωρη. Κάθε σάββατο βράδυ, μετά τη δουλειά, όλο το εργατικό προσωπικό μαζεύονταν στο απέναντι μπαράκι. Αντρες και γυναίκες. Τα παιδιά των Πωλήσεων πρωταγωνιστούσαν στην κρεπάλη. Ο Φίλιπ, που κάπνιζε αδιάκοπα και μιλούσε μια ακατάληπτη Λονδρέζικη γλώσσα γεμάτη ιδιωματισμούς και πολλές βρισιές, με πήρε υπο την προστασία του. Καθισμένοι στα ξύλινα τραπέζια ακούγοντας σκληρό λονδρέζικο ρόκ (μια απίθανα θυμωμένη μουσική), τα pints πηγαινοέρχονταν ασταμάτητα. Κάποια στιγμή, ουραγός στην υπερπροσπάθεια, αντίκρυσα μπροστά μου, άθικτα, τέσσερα ακόμα pints μπύρας. Ο Φίλιπ και το γκρούπ της εταιρίας χοροπηδούσε, κάπνιζε και χειρονομούσε. Come on man, what the fuck...Oι ημισοβαρές κοπέλες του γραφείου άρχισαν να ξεσαλώνουν άγρια. Ρούχα άρχισαν να βγαίνουν, ζητωκραυγές και σεξουαλικά υπονοούμενα. Ο Φίλιπ που κάπνιζε αδιάκοπα, άρχισε τώρα να σβήνει τα τσιγάρα πάνω στη μοκέτα του μπάρ. Τα δικά μου άθικτα pints έγιναν τώρα πέντε. Στράφηκα στο μόνο άτομο που έβλεπα νορμάλ στο τραπέζι. Η Σαμπίνα, ολλανδέζα της Αγγλίας ήταν η μόνη που δεν έπινε. Μετά απο κάποια συζήτηση μαζί της, της πρότεινα να πάμε για Ινδικό φαγητό. Ετσι κι αλλιώς κανένας αλλος δεν είχε διάθεση για φαγητό. Ενα φτηνό μεθύσι μπύρας έψαχναν. Λονδίνο, σκυλάδικο Σαββάτο.
Το ινδικό φαγητό ήταν υπέροχο. Καλά που υπάρχουν και οι ξένοι στην Αγγλία σκέφτηκα. Τί θα έτρωγαν αλλιώς οι Αγγλοι; Τί είδος κουζίνας θα είχαν; Η παρέα με την Σαμπίνα επίσης υπέροχη. Επρεπε να αφήσουμε το γκρούπ, μου είπε. Ενας Θεός ξέρει τί θα βρούμε επιστρέφοντας.
Το πρώτο πράγμα που αντικρύσαμε επιστρέφοντας ήταν το φορτηγάκι της κινητής κάμερας CCTV, και την αστυνομία να ψάχνει σωματικά τον ημιθανή Φίλιπ ξαπλωμένο στο πεζοδρόμιο. Εμετοί, αίματα και κάτουρα κοσμούσαν το πεζοδρόμιο. Το γκρούπ της εταιρίας είχε προφανώς μεθύσει και είχε πλακωθεί στις γρήγορες με ενα άλλο γκρούπ. Σκισμένα ρούχα, σακάκια πεταμένα στα λασπόνερα, γραβάτες μιξιασμένες, μερικά μονά και έρημα παπούτσια. Μερικοί ήταν ακόμα μέσα, ενας ξαπλωμένος στο πάτωμα, ένας αλλος αγνοούνταν στην τουαλέτα απο ώρα, άλλοι έπιναν ακόμα και χαχάνιζαν ημίγυμνοι. Πάνω απο πέντε εργαζόμενοι της εταιρίας δεν φορούσαν πια πουκάμισα.
Δώδεκα και 15' μετα τα μεσάνυχτα, το τελευταίο τρένο απο το κεντρικό Λονδίνο. Ενας ολόκληρος στρατός ημιθανών λεχρίτων, με βρωμερά και τσαλακωμένα ρούχα, φτύνοντας, παραπατώντας και τρικλίζοντας κατεύφθαναν στο σταθμό του τρένου. Καθ' οδόν, άλλοι έπεφταν απο τη σούρα, άλλοι κατουρούσαν στο κενό για αποσυμφόρηση. Στο βαγόνι η ίδια σκηνή. Μια κοπέλα με χιλιοτραβηγμένα ρούχα άνοιγε που και που την μπλούζα της σε μια ομάδα νεαρών. Εκείνοι ούρλιαζαν και χασκογελούσαν. Ενας πιτσιρικάς σηκώθηκε και της έδειξε τα γεννητικά του όργανα. "Μην την αγγίζεις!" φώναξε ενας τρίτος. "Εχει σύφιλη". Με τις ιαχές των βαρβάρων, έφτασα τελικά τον σταθμό του Richmond.
Περπατώντας προς το ξενοδοχείο, πέρασα πάνω απο τρείς ημιθανείς νεαρούς. Θα τους μάζευε το booze bus, πληροφορήθηκα, το λεωφορειάκι του δήμου που βγαίνει για να μαζέψει τις απώλειες του σαββατοκύριακου. Μπαίνοντας ανακουφισμένος στο χώρο του ξενοδοχείου, πέφτω πάνω στον μπάρμαν. "Μήπως θέλετε μια ακόμα μπύρα;" - με ρώτησε. "Ξέρετε, ο νόμος άλλαξε και τώρα μπορείτε να πιείτε όσο μπορείτε μέσα στο ξενοδοχείο. Τέρμα η παραδοσιακή τυραννία των εντεκάμιση..."
Άλλο ένα τυπικό Σαββατόβραδο στα παλιά μου λημέρια. Και τι δε θά 'δινα για μια pint real ale... Αυτό που πρέπει να μου πεις είναι ΠΟΥ είναι αυτό το Pub στο Λονδίνο όπου επιτρέπεται το κάπνισμά με ή άνευ σταχτοδοχείου!!! Ωραίο και το Richmond. Εγώ έμενα στο Hampstead, αλλά έπαιρνα τη φιλενάδα μου όταν είχε κοιμηθεί ο άντρας της και παρκάραμε με το mini στην όχθη του Τάμεση στο Richmond τρεις το πρωί και βλέπαμε τους κύκνους!
ReplyDeleteΠολιτισμός, σαν κι αυτόν που εισάγουμε εδώ και χρόνια στις τουριστικές περιοχές, και έδωσε αφορμή για την πρόσφατη τραγωδία στη Ζάκυνθο... Κι ύστερα λένε πως φταίει ο φονιάς.
ReplyDeleteτι ξεφτίλα για μια πολιτισμένη πρωτεύουσα!
ReplyDeleteαλλά και εμείς εδώ τα ίδια χάλια έχουμε στη χερσόνησο της κρήτης, στην κέρκυρα, το λαγανά ζακύνθου, στη λίνδο ρόδου από τους βρεττανούς τουρίστες!
Που να θυμάμαι φίλεΔημήτρη μέσα στην αξέχαστη βραδιά το όνομα του μπάρ. Πάντως ήταν στην περιοχή του Leicester. Η μικρή εταιριά με την οποία συνεργαζόμουνα είχε έδρα της το Richmond. Παρά το παράξενο πόστ που αναδεικνύει το τεράστιο πρόβλημα αλκοολισμού της Βρετανίας, η Αγγλία γενικά μου αρέσει πολύ για άλλους λόγους. Η εκτεταμένη σκηνή του σαββατιάτικου Λονδίνου καλύπτει όλο το νησί.
ReplyDeleteΕσύ βέβαια, ασχολούσουνα με ρομαντικούς κύκνους! Εξαίσια νεαρέ μου.
Ναι, οι βρετανοί που έχω γνωρίσει, δάσκαλοι στο φροντιστήριο που δούλευα, μου έλεγαν τέτοιες ιστορίες περιγράφοντάς τες ως νορμάλ και συνηθισμένες.
ReplyDeleteΩστόσο, η ανθρώπινη ζωή και η αφαίρεσή της, δεν είναι διαπραγματεύσιμα, για κανέναν λόγο.
Τώρα δηλαδή, για να λέμε και του στραβού το δίκιο, αυτή η εικόνα των ξυπόλητων που έρχονται στην Ελλάδα είτε για να το παίξουνε φροντιστήριο είτε για να ,μεθύσουνε με μπόμπες στις Μπενίτσες, τον Κάβο, το Φαληράκι ή τα Μάλια, και η εικόνα των παμπ στη Leicester Square, Piccadilly, κλπ., δεν έχουν και πολύ σχέση ούτε τώρα ούτε παλιά με τον πραγματικό, απλό Άγγλο της μεσαίας και της εργατικής τάξης.
ReplyDelete(Ξανα-) μεγάλωσα από τα δεκαεξίμησι έως τα εικοσιτέσσερα σε συνοικίες του Λονδίνου, πρώτα σε εργατική συνοικία και μετά μιας μεσαίας τάξης, και το "local", όπως λένε το Public House της γειτονιάς, ήταν εκεί που πάνε οι γείτονες κάθε βράδυ, οικογένειες, μεγάλοι, μικροί, άντρες, γυναίκες, σαν κοινωνικό κέντρο, κάτι που έμεινε στην καρδιά μου και την συνείδησή μου. Πας για μια, άντε δύο pints (500 γρ) real ale (Αγγλικής Μπύρας), και για συναναστροφή, για το "A Day in the life" των Beatles. Στα χρόνια μου, στα local μας, ποτέ δεν είδα ένα μεθυσμένο ή μια άτακτη κατάσταση. Ούτε όποτε ξαναπήγα μετά ανά τις δεκαετίες, ξέροντας που να πάω με τους παλιούς μου φίλους.
Να διευκρινήσω για να μη παρεξηγηθώ: ούτε κατά διάνοιαν δεν δικαιολογώ το φονικό της Ζακύνθου, και συμφωνώ απόλυτα για την ανθρώπινη ζωή--απλώς θυμήθηκα τον στίχο του Διονυσίου. Τρέφω μεγάλη συμπάθεια για τους Άγγλους γενικά που υπηρέτησα ιατρικά επί πολλά χρόνια. Ωστόσο, δεν μπόρεσα ποτέ να συμφιλιωθώ με την έννοια του pub crawl και τη λογική του "Πίνω για να πίνω", ούτε με το ότι δεχόμαστε σαν χώρα να καλλιεργούμε αυτού του είδους τη "διασκέδαση" χάριν της τουριστικής ανάπτυξης.
ReplyDeleteΤο μαχαίρωμα της Ζακύνθου μ' έβγαλε και μένα απο τον ιντερνετικό λήθαργο, ήταν κάτι που με ενόχλησε πολύ. Οχι δηλαδή πως ξεμείναμε απο ενοχλητικά πράγματα στον τόπο μας, αλίμονο κύριοι, νάσου όμως και τούτο. Λυπάμαι για τον νεαρό εγγλέζο που χάθηκε, λυπάμαι όμως ακόμα περισσότερο για τον Ζακυνθινό νεαρό που δεν κατάφερε να δώσει τόπο στην οργή.
ReplyDeleteΤο φαινόμενο του αλκοολισμού και μια εν γένει αντικοινωνικής συμπεριφοράς, είναι ιδιαίτερα έντονο στη Βρετανία, σε όλη τη Βρετανία. Η ιστορία του πόστ είναι πέρα για πέρα αληθινή, τα παιδιά που ξεσάλωσαν ειναι παιδιά μεσαίας τάξης, που το πρωί δουλεύουν με πρόγραμμα αλλά το σαββατοκύριακο χάνουν συχνά τον έλεγχο.
Το πρόβλημα της Βρετανίας είναι πολύ μεγαλύτερο απο εκείνο της Αμερικής, η οποία το τσάκισε με βία. Περιοχές κρεπάλης ανάλογες με εκείνες της Ζακύνθου και των νησιών μας αναπτύχθηκαν κάποτε και στο της Φλώριδας, αλλα οι αρχές με πολύ κόπο και ωμότατη βία το ξερίζωσαν. Το πάρτυ μεταφέρθηκε κατόπιν στο Κανκούν του Μεξικού οπου και συνεχίζεται.
Τέτοιον τουρισμό δεν τον χρειαζόμαστε. Εκτός κι αν θέλουμε να γίνουμε σταδιακά ένα είδος Ταυλάνδης της Ευρώπης. Οι καταπιεσμένοι της Ευρώπης ψάχνουν ενα μέρος να το κάνουνε τεκέ.
Συγγνώμη που δεν απαντώ ξεχωριστά στα σχόλιά σας, σας διάβασα όλους, αλλά ο Γκούγκλης αρνείται να συνεργαστεί και να κάνει αναρτήσεις. Τούτη εδώ με πήρε δύο μέρες.
Πέρα απο το πρόβλημα που περιγράφω, η Αγγλία έχει πολλά και υπέροχα πράγματα να προσφέρει. Αληθινά όμως, τα σαββατοκύριακα προσωπικά αποφεύγω τις λονδρέζικες εξόδους.
...Περιοχές κρεπάλης ανάλογες με εκείνες της Ζακύνθου και των νησιών μας αναπτύχθηκαν κάποτε και στο Daytona beach της Φλώριδας...
ReplyDelete