Μέρες μοναξιάς

Στις μακρινές πολιτείες του Νότου, υγρασία, απέραντα λιβάδια, ανεμοστρόβιλοι και μια ατέλειωτη απεραντοσύνη ενώνονται σε εναν απέραντο πνιγμό. Την καλοκαιρινή περίοδο, μέρος της γής φουντώνει άγρια και άναρχα φέρνοντας μαζί της και την φτερωτή μεξικανική ακρίδα. Αδύνατον να κοιμηθείς τα βράδια.

Απο το παράθυρο βλέπω το μικρό μπαράκι. Ξύλινο, σκοτεινό, με κάποια κόκκινα διαφημιστικά φώτα. Ανασπουμπώνομαι. Στην ηρεμία της νύχτας, ακούγεται ο μουσικός λυγμός μιας αργής και αυτοσχέδιας μουσικής. Η μουσική του νότου. Απο τα γενοφάσκια της. Η μόνη αμερικανική μουσική με αληθινούς στίχους που περιγράφουν ανθρώπινες ιστορίες. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα. Χάνομαι στο σκοτεινό χώρο.

Σαν απο νουβέλα του Ουίλλιαμ Φώκνερ, οι φάτσες του μπάρ είναι κι αυτές φτωχικές και εικονικές καρικατούρες του ληθαργικού νότου. Κάθομαι στην άκρη του μπάρ. Ζεσταίνομαι και υποφέρω απο μοναξιά. Πνίγομαι. Η μοναξιά είναι αρρώστια ξέρετε. Για καιρό με συνοδεύει συντροφικά και μου δίνει έμπνευση και δημιουργικότητα. Απόψε όμως με τσακίζει. Κουρασμένος κατεβάζω μια κρύα μπύρα.

Η κοπέλα του μπάρ είναι μια όαση ομορφιάς ανάμεσα σε εναν πανάσχημο κόσμο. Εχει χρόνο για όλους. Για μια μικρή συζήτηση. Η μουσική μ' έφερε εδώ, της εκμυστηρεύομαι. Την άκουγα μέσα στην νύχτα απο το απέναντι ξενοδοχείο. Είναι μια πανέμορφη μουσική. Για να την καταλάβεις, πρέπει να μυρίσεις τη μοναξιά του Νότου. Να νοιώσεις πάνω σου την υγρασία και την πλήξη του τοπίου. Να αφουγκραστείς το απέραντο επαρχιακό τοπίο που σε καλεί σε ενα όνειρο φυγής. Αλήθεια, σκέφτηκα, τί ακριβώς κράτησε εδώ τους πρώτους έποικους που έκαναν αυτόν τον απέραντο βάλτο πατρίδα;

Είμαι απο την Ελλάδα, της απαντώ. Την έχετε ακουστά; Είναι μια μακρινή πατρίδα. Μα ναί, μου απαντάει εκείνη και μου δείχνει μια αφίσα της Ακρόπολης στον απέναντι τοίχο. Το μαγαζί ανήκει στον κύριο Σάκη. Μας μιλάει συχνά για την Ελλάδα. Για τα βουνά της και τις όμορφες θάλασσές της. Ελαφρά ζαλισμένος υποθέτω, αφήνω πρίν φύγω ενα σημείωμα στην κοπέλα για τον κύριο Σάκη. "Κύριε Σάκη θα χαρώ να σας γνωρίσω. Μένω στο απέναντι ξενοδοχείο. Μάκης."

Απέραντες μέρες μοναξιάς τούτο το καλοκαίρι. Η υγρασία επιστρέφει ανελέητα κάθε νύχτα. Κουρασμένος και με μια πνιγερή αίσθηση μοναξιάς, παρατηρώ ξανά το μπαράκι απο το παράθυρο του ξενοδοχείου. Η μουσική με επισκέπτεται και πάλι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω ξανά στο μικρό μπαράκι.

Πολλά απο τα παιδιά του σχολείου μου έχουν ήδη φύγει, μου λέει απόψε η κοπέλα. Για τις μεγάλες πόλεις, την όμορφη Καλιφόρνια, την ανατολική ακτή. Και όπου υπάρχουν δουλειές.Άλλά εγώ δεν μπορώ και δεν θέλω να φύγω, μου εκμυστηρεύεται. Αγαπώ αυτόν τον τόπο. Εδώ είναι όλες οι αναμνήσεις μου. Και αυτή η μουσική που σας αρέσει. Η μουσική ξέρετε, καθορίζει την πατρίδα.

Μια κρύα μπύρα για να περάσει η βραδιά. Η περιθωριακή μουσική συνεχίζει νωχελικά. Σε αυθυποβάλει. Μέσα στη σκοτεινιά του μπάρ, μια φιγούρα ξεγλυστρά και κάθεται δίπλα μου. Ο μεσήλικας κύριος με τις βαθιές ρυτίδες και τα επαρχιακά εργατικά ρούχα με κοιτάει για λίγο επίμονα. Κατόπιν μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Στο πίσω μέρος του μπάρ, μπαίνουμε σε ενα μικρό γραφειάκι. Μαζεύει μερικά πράγματα απο γύρω του, και κατόπιν μου απευθύνει τον λόγο.

"Ο κύριος Μάκης;" Και καθώς του απαντώ καταφατικά, προτείνοντας με το ένα του χέρι ενα cd και με το άλλο ενα μπουκάλι, μου δείχνει την καρέκλα του γραφείου του. "Παρακαλώ, καθήστε κύριε Μάκη. Εχω καλό κρασί και Μάρκο Βαμβακάρη..."