Sunday, July 17, 2011

Μέρες μοναξιάς

Στις μακρινές πολιτείες του Νότου, υγρασία, απέραντα λιβάδια, ανεμοστρόβιλοι και μια ατέλειωτη απεραντοσύνη ενώνονται σε εναν απέραντο πνιγμό. Την καλοκαιρινή περίοδο, μέρος της γής φουντώνει άγρια και άναρχα φέρνοντας μαζί της και την φτερωτή μεξικανική ακρίδα. Αδύνατον να κοιμηθείς τα βράδια.

Απο το παράθυρο βλέπω το μικρό μπαράκι. Ξύλινο, σκοτεινό, με κάποια κόκκινα διαφημιστικά φώτα. Ανασπουμπώνομαι. Στην ηρεμία της νύχτας, ακούγεται ο μουσικός λυγμός μιας αργής και αυτοσχέδιας μουσικής. Η μουσική του νότου. Απο τα γενοφάσκια της. Η μόνη αμερικανική μουσική με αληθινούς στίχους που περιγράφουν ανθρώπινες ιστορίες. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και ανοίγω την πόρτα. Χάνομαι στο σκοτεινό χώρο.

Σαν απο νουβέλα του Ουίλλιαμ Φώκνερ, οι φάτσες του μπάρ είναι κι αυτές φτωχικές και εικονικές καρικατούρες του ληθαργικού νότου. Κάθομαι στην άκρη του μπάρ. Ζεσταίνομαι και υποφέρω απο μοναξιά. Πνίγομαι. Η μοναξιά είναι αρρώστια ξέρετε. Για καιρό με συνοδεύει συντροφικά και μου δίνει έμπνευση και δημιουργικότητα. Απόψε όμως με τσακίζει. Κουρασμένος κατεβάζω μια κρύα μπύρα.

Η κοπέλα του μπάρ είναι μια όαση ομορφιάς ανάμεσα σε εναν πανάσχημο κόσμο. Εχει χρόνο για όλους. Για μια μικρή συζήτηση. Η μουσική μ' έφερε εδώ, της εκμυστηρεύομαι. Την άκουγα μέσα στην νύχτα απο το απέναντι ξενοδοχείο. Είναι μια πανέμορφη μουσική. Για να την καταλάβεις, πρέπει να μυρίσεις τη μοναξιά του Νότου. Να νοιώσεις πάνω σου την υγρασία και την πλήξη του τοπίου. Να αφουγκραστείς το απέραντο επαρχιακό τοπίο που σε καλεί σε ενα όνειρο φυγής. Αλήθεια, σκέφτηκα, τί ακριβώς κράτησε εδώ τους πρώτους έποικους που έκαναν αυτόν τον απέραντο βάλτο πατρίδα;

Είμαι απο την Ελλάδα, της απαντώ. Την έχετε ακουστά; Είναι μια μακρινή πατρίδα. Μα ναί, μου απαντάει εκείνη και μου δείχνει μια αφίσα της Ακρόπολης στον απέναντι τοίχο. Το μαγαζί ανήκει στον κύριο Σάκη. Μας μιλάει συχνά για την Ελλάδα. Για τα βουνά της και τις όμορφες θάλασσές της. Ελαφρά ζαλισμένος υποθέτω, αφήνω πρίν φύγω ενα σημείωμα στην κοπέλα για τον κύριο Σάκη. "Κύριε Σάκη θα χαρώ να σας γνωρίσω. Μένω στο απέναντι ξενοδοχείο. Μάκης."

Απέραντες μέρες μοναξιάς τούτο το καλοκαίρι. Η υγρασία επιστρέφει ανελέητα κάθε νύχτα. Κουρασμένος και με μια πνιγερή αίσθηση μοναξιάς, παρατηρώ ξανά το μπαράκι απο το παράθυρο του ξενοδοχείου. Η μουσική με επισκέπτεται και πάλι. Παίρνω μια βαθιά ανάσα και μπαίνω ξανά στο μικρό μπαράκι.

Πολλά απο τα παιδιά του σχολείου μου έχουν ήδη φύγει, μου λέει απόψε η κοπέλα. Για τις μεγάλες πόλεις, την όμορφη Καλιφόρνια, την ανατολική ακτή. Και όπου υπάρχουν δουλειές.Άλλά εγώ δεν μπορώ και δεν θέλω να φύγω, μου εκμυστηρεύεται. Αγαπώ αυτόν τον τόπο. Εδώ είναι όλες οι αναμνήσεις μου. Και αυτή η μουσική που σας αρέσει. Η μουσική ξέρετε, καθορίζει την πατρίδα.

Μια κρύα μπύρα για να περάσει η βραδιά. Η περιθωριακή μουσική συνεχίζει νωχελικά. Σε αυθυποβάλει. Μέσα στη σκοτεινιά του μπάρ, μια φιγούρα ξεγλυστρά και κάθεται δίπλα μου. Ο μεσήλικας κύριος με τις βαθιές ρυτίδες και τα επαρχιακά εργατικά ρούχα με κοιτάει για λίγο επίμονα. Κατόπιν μου κάνει νόημα να τον ακολουθήσω. Στο πίσω μέρος του μπάρ, μπαίνουμε σε ενα μικρό γραφειάκι. Μαζεύει μερικά πράγματα απο γύρω του, και κατόπιν μου απευθύνει τον λόγο.

"Ο κύριος Μάκης;" Και καθώς του απαντώ καταφατικά, προτείνοντας με το ένα του χέρι ενα cd και με το άλλο ενα μπουκάλι, μου δείχνει την καρέκλα του γραφείου του. "Παρακαλώ, καθήστε κύριε Μάκη. Εχω καλό κρασί και Μάρκο Βαμβακάρη..."

19 comments:

  1. Πόσες, μα πόσες ιστορίες μπορεί να έχεις να πεις...

    Μοναξιά μαζί με αναζήτηση, έμπνευση κ δημιουργικότητα, πολλές φορές μ΄έχω πιάσει να πιστεύω ότι δεν υπάρχει πιο αληθινή έκφανση του ανθρώπινου.

    Καμιά φορά όταν λέω καμιά καλή ιστορία σαν την επάνω μου λένε οι γύρω μου ότι πωπω μου τυχαν πολλά σκηνικά, είδα εγώ πολλά ή κάτι τέτοιο και εκεί με ξενίζει καμιά φορά που οι άλλοι δεν έχουν να πουν δικές τους ιστορίες. Τότε νοιώθω ακόμα πιο μόνη.

    ReplyDelete
  2. Μόνο "Μέρες μοναξιάς" δεν είναι όταν στα βάθη του Νότου βρίσκεις ένα Σάκη που έχει καλό κρασί και Μάρκο Βαμβακάρη!

    ReplyDelete
  3. Υποθέτω ότι έχοντας δουλέψει σε όλα αυτά τα μεγαθήρια της αμερικανικής επιχειρηματικότητας (oracle,intel κλπ) θα μπορούσες μάλλον σήμερα να έχεις ανελιχθεί σε κάποια απο τις ιεραρχίες του και να απολαμβάνεις μεγαλύτερη ασφάλεια και εισοδήματα. Το γιατί δεν το έκανες πρεπει να μας το εξηγήσεις κάποια στιγμή.

    Η ανάγκη για αυτονομία ήταν πιο ισχυρή;

    Δεν μπορείς τις ιεραρχίες;

    Αυτό το μοτίβο της μοναξιάς που επανέρχεται κατά καιρούς τι δηλώνει ακριβώς;

    Η αυτονομία συνήθως συνοδευεται και απο αυξημένες ανασφάλειες και μοναξιά.

    Σύνθετος χαρακτήρας όπως όλοι οι ενδιαφέροντες.

    Καλώς όρισες στο σπιτι σου.

    ReplyDelete
  4. Αγαπητή μου Νάντια μέσα απο στιγμιαίες και αναπάντεχες συμπτώσεις ενώνεται ξαφνικά ο κόσμος όλος. Ναι, οι ιστορίες είναι πολλές, αρκεί να θέλει κανείς να τις δεί και να μην φοβάται να τις αφηγηθεί. Εχω μια παλιά συνήθεια, σχεδόν απο παιδί. Κουβαλάω πάντα μαζί μου ενα μικρό σημειωματάριο και στυλούς. Σημειώνω έτσι στιγμιαία σκέψεις, και συμβάντα. Περιέργως, καθώς ξανακοιτάζω τα περίεργα σημειώματα, ο κόσμος και οι άνθρωποι αποκτούν μια καινούργια διάσταση, συχνά μάλιστα αναγκάζομαι να κάνω πράγματα γιατί απλά το χαρτί με καλεί να τα δοκιμάσω.

    Χαίρομαι που σου άρεσε. Είχα την συναίσθηση πως θα μου άφηνες σχόλιο. Ούτε και εδώ έπεσα έξω. Σε ευχαριστώ. Νομίζω πως καταλαβαίνω τον συναισθηματισμό σου. Τον κατάλαβα απο τα πόστ σου.

    ReplyDelete
  5. Φίλε μου Αθεόφοβε φέτος το καλοκαίρι οι μπαταρίες δεν θα γεμίσουν απο φώς ελληνικό, γιατί απλά αντί για την πατρίδα κατηφόρισα στον Νότο. Πρώτη φορά σε πολλά χρόνια. Εστειλα μόνον τα παιδιά στην Ελλάδα, να μην τους την στερήσω, και εγώ έπεσα στις εργασιακές μου μοναξιές.

    Ο κύριος Σάκης με συγκίνησε πολύ. Ηταν οι συγκυρίες βέβαια. Μέσα στο μικρό του γραφειάκι, ενώσαμε την Ελλάδα με το Μιζούρι, την Αθήνα με τον Σαίντ Λούις, blues και ρεμπέτικο. Ηταν μια υπέροχη στιγμή. Φανταστείτε τη.

    ReplyDelete
  6. Φίλε Yosemite μου ξανάβαλες κι παλιότερα το ίδιο θέμα και νομίζω πως το απέφυγα. Ναί, είμαι ενας μοναχικός τύπος, ζώ πρακτικά σε ενα σπίτι γεμάτο κιθάρες βιβλία και κομπιούτερς, δούλευα κάποτε σε μεγάλες εταιρίες, αλλά τώρα είμαι αυτόνομος. Εκανα πολλά λεφτά για μια δεκαετία, χάλασα πολλά, το 2008 έχασα πολλά, αλλά το ονειρό μου είναι να είμαι γενικώς εκτός συστήματος.

    Δεν είναι οτι δεν μου αρέσουν οι ιεραρχίες. Απλά κάποτε εκεί που ήμουνα στην Καλιφόρνια ευτυχέστατος και πολύ μα πολύ βολεμένος, η τότε μεγάλη εταιρία μου (η PeopleSoft) αγοράστηκε ενα πρωί ξαφνικά απο την Oracle, η οποία απο μόνιμους εργαζόμενους μετέτρεψε τα συμβόλαιά μας σε συμβόλαια συμβούλων, βγάζοντάς μας οριστικά απο το οργανόγραμά της. Απο το σημείο εκείνο και πέρα, ακολούθησα δική μου πορεία.

    H Intel δεν μου έδωσε full time δουλειά, αν και πήγα στη βάση της το Ορεγκον για λίγο, έκανα εκεί μερικά projects και ήμουν έτοιμος και για μετακόμιση. Hταν και η ίδια σε περίοδο περικοπών.

    Ασφάλεια επεδίωξα μια ακόμα φορά, σε μια δουλειά στο αμερικανικό Πεντάγωνο, έδωσα εκεί μερικές δυνατές συνεντεύξεις, και ακολούθησε μια περίοδος ξεψαχνίσματος (security clearance),το οποίο για λόγους που μάλλον σχετίζονται με την Ελλάδα τελικά δεν πήρα.

    Δεν παραπονιέμαι καθόλου. Παίρνω projects παντού, κάνω τα πάντα απο business analysis μέχρι web και database development. Δούλεψα και σε σχολεία, κρατικούς οργανισμούς υγείας, ακόμα και στο κραταιό FBI.

    Η Αυτονομία είναι η μόνη μου επανάσταση. Την επιδιώκω παντού και πάντοτε. Αν δεν ήμουνα με οικογένεια πιθανώς να είχα μετακομίσει πολύ πιο νότια (Μεξικό, Βραζιλία ή Κόστα Ρίκα).Στη λίστα μου απο Ελλάδα βρίσκεται και η Λευκάδα. Αυτά τα λίγα. Ελπίζω να σε κατατόπισα.

    Η μοναξιά είναι ολοδική μου. Με τυραννάει βέβαια, αλλά την αγαπώ σαν ερωμένη.

    ReplyDelete
  7. Δεν έχω ιδέα φίλοι μου γιατί τόσος κόσμος παντου στον κόσμο, ασχολείται με πολιτικές επαναστάσεις, αφυπνίσεις μαζών και ξεσηκώματα. Οπως έχω πεί σε άλλα πόστ μου, η μόνη επανάσταση που αξίζει ειναι η προσωπική. Είναι η μόνη που έχει την πιθανότητα να πετύχει.

    Οσο για την αγάπη και τον έρωτα που τόσο εξυμνείται στη μουσική, την λογοτεχνία και την ποίηση, τελείωσα και μ' αυτό το θέμα δια παντός. Με απασχόλησε νεότερος και ήταν μια ύπέροχη εμπειρία. Δεν αισθάνομαι καμμία διάθεση να ξαναζήσω μια δεύτερη. Μου αρκεί η ζωή όπφς έρχεται.

    ReplyDelete
  8. Το blog έλεγα να το κλείσω, αλλά τώρα λέω να το κρατήσω ανοικτό. Για να λέμε και κανα χαζό που και πού. Ελληνικά θέματα επι του παρόντος τα αποφεύγω. Με συντρίβουν.

    ReplyDelete
  9. Ρε Μάκη εγώ περίμενα οτι θα σε δώ ξαφνικά στο γραφείο, θεώρησα δεδομένο οτι είσαι Ελλάδα και απ' οτι κατάλαβα μάλλον δεν θα έρθεις.

    Πως μας την έκανες έτσι φέτος ?

    Πάντως ξαφνιάστηκα. Είδα οτι έχεις καιρό να γράψεις κάτι και υπέθεσα ότι είσαι Ελλάδα.

    Εν πάση περιπτώσει να είσαι καλά και να σε δούμε κάποια άλλη στιγμή.

    Απο την γενέτειρα ο φίλος σου
    Κωνσταντίνος Σαμψών (www.kSamson.com)

    ReplyDelete
  10. Αυτούς τους "αμερικάνους" δεν είναι να τους έχεις εμπιστοσύνη!!

    Εκεί που σε έχουν "φτιάξει" με μοναξιά, jazz, καλό κρασί και Μάρκο, τι περιμένεις να ακούσεις;
    Μάρκο φυσικά ....
    Αμ΄δε.
    Καλά να περνάς.
    ΥΓ. Με τους έρωτες κράτα πισινή, δεν ξέρεις ποτέ τι γίνετε.:)

    ReplyDelete
  11. Nάσαι καλά φίλε glam και καλό σου καλοκαίρι. Με όσους έρωτες μπορείς και θέλεις:) Ασε τους "αμερικάνους" να λένε τα δικά τους. Εχουν κι αυτοί τα κολλήματά τους.
    Τα φιλιά μου -

    ReplyDelete
  12. Φίλε Κώστα , στεναχωριέμαι γιατί εφέτος δεν θα μπορέσω να δώ καλούς φίλους και να γευτώ πατρίδα. Πήρα ενα γιατί το είχα ανάγκη. Αντί για μπάνια θα δουλεύω 60 ώρες την εβδομάδα. Λυπάμαι που δεν θα σε δώ, βέβαια θα σου τηλεφωνήσω. Για το ότι δεν έρχομαι Ελλάδα φέτος στεναχωριέμαι σιωπηλά. Αλλά έτσι φίλε μου είναι η ζωή. Τα φιλιά μου και καλό καλοκαίρι. Θα σου τηλεφωνήσω.

    ReplyDelete
  13. Αν βρεις χρόνο παρακολούθησε την εκπομπή του Βαξεβάνη για τον μάκη ψωμιάδη. Ισώς νοιώσεις καλύτερα που δεν βρίσκεσαι στην Ελλάδα :)

    ReplyDelete
  14. Φίλε Yosemite, παρακολούθησα την εκπομπή για τον Ψωμιάδη. Συγκλονιστική. Δεν γνώριζα ή είχα ακουστά τίποτα γι αυτό τον άνθρωπο μέχρι πολύ πρόσφατα με τα στημένα παιχνίδια του ποδοσφαίρου.

    Ομολογώ πως συγκλονίστηκα. Είναι πλέον φανερό πως τα τελευταία χρόνια μια ομάδα ανθρώπων, τύπου Μάκη Ψωμιάδη, δρούν ανεξέλεγκτα παντού. Οπως ακούστηκε και στην εκπομπή, σίγουρα με ισχυρή πολιτική κάλυψη. Τέτοια φαινόμενα ανθούν μόνον σε προχωρημένες σε σήψη κλεποκρατίες. Σε ευχαριστώ πολύ και καλό σου καλοκαίρι. Βρίσκομαι στη Βοστώνη. Ενα ακόμα ταξιδι στο Νότο είναι προγραμματισμένο τον άλλον μήνα.

    ReplyDelete
  15. Χάρηκα πολύ που μπήκα εδώ μετά από σύσταση του φίλου Δημήτρη Νίκου!!!
    Και βρίσκω έναν συντοπίτη, συμμαθητή και συνονόματο...
    Πραγματικά "ρούφηξα" όσες αναρτήσεις σου πρόλαβα να διαβάσω (θα συνεχίσω αργότερα).
    Χαίρομαι που θα τα λέμε...
    Να περνάς καλά!!!
    Γίτσα Πανταζή

    ReplyDelete
  16. Γίτσα Πανταζή;
    H... γνωστή μου Γίτσα;
    Παρακαλώ Γίτσα μου κάνε μου μια διευκρίνηση
    Χαίρομαι πολύ.

    ---------
    Σε οποιαδήποτε περίπτωση, με βρήκες. Τον κ. Δημ. Νίκου δεν τον γνωρίζω. Το μπλόγκ αυτό ζούσε για χρόνια ανώνυμα και οικογενεικά χωρίς να θίγει θέματα της γενέτειρας. Κάποτε άφησα την ανωνυμία γιατί ήθελα να γνωρίσω επώνυμα τους συνομιλητές μου.

    Γίτσα καλωσήρθες. Εδώ τα λέμε περιστασιακά. Δεν θα επιθυμούσα ποτέ να γίνω ευρύτερα γνωστός στην γενέτειρα. Οσοι όμως μπαίνουν στο χώρο μου είναι ευπρόσδεκτοι. Μονάχα προειδοποιώ- είμαι κατά εποχάς (θεματολογικά) ολίγον περίεργος.

    Τα φιλιά μου.
    Locus Publicus
    (κατα κόσμον Μάκης Πανταζής)
    locuspublicus@gmail.com

    ReplyDelete
  17. Γίτσα μου το μπλόγκ σου είναι υπέροχο. Δεν το γνώριζα. Φυσικά τώρα θα σε διαβάζω ανελλιπώς:)

    ReplyDelete
  18. Αγαπητή μου Γίτσα μου έδωσες μια απέραντη χαρά. Νάσαι καλά με την οικογένειά σου! Σε πρόσθεσα στα links μου. Mε πέτυχες βέβαια στη φθίνουσα μπλογγική πορεία μου. Εκεί που έκλεινα ξανανοίγω. Ναί, να τα λέμε. Τα φιλιά μου:)

    Mάκης

    ReplyDelete