Suburbia

Mερικές φωτογραφίες απο την αισθητική των αμερικανικών προαστίων, και μερικές προσωπικές σημειώσεις. Το μανικιουρισμένο περιβάλλον είναι εντυπωσιακό, ειδικά την άνοιξη, οταν αναδύεται μέσα απο το πράσινο, τα πολύχρωμα λουλούδια, και τις αμέτρητες κηπουρικές διαρυθμίσεις. Οι αμερικανοί στολίζουν και περιποιούνται τα σπίτια τους πολύ, λούζοντάς τα στα φώτα τα Χριστούγεννα, και στα λουλούδια την άνοιξη. Παρατηρήστε και τις σημαίες, μέρος του υπέρογκου εθνικισμού που ανα καιρούς απορρίπτει τον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν παντού κατα χιλιάδες. Ούτε την 25η Μαρτίου οι Ελληνες δεν βγάζουν τόσες σημαίες στη γειτονιά τους.

Το Αμερικανικό όνειρο. Με το ιδιωτικό πάρκινγκ, το γκαζόν, και πάνω απ' όλα την ασφάλεια για την οικογένεια. Απο τη γή της Νέας Αγγλίας μέχρι την ακτή της Καλιφόρνιας, όλες οι πόλεις ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Στο κέντρο, η πόλη με τους ουρανοξύστες, το commercial downtown που είναι μόνον για δουλειά (και το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή), και μια σειρά απο αυτοκινητόδρομοι που κατευθύνονται προς τα προάστια. Η Αμερική μετακόμισε απο τις πόλεις στα προάστια μαζικά, την δεκαετία του 50 και μετά, κυριολεκτικά "άδειασε". Και μαζί της, μετακόμισαν και πολλά άλλα, υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία. Το χρήμα μαζεύτηκε στα προάστια. Σε αντίθεση, πολλές πόλεις κυριολεκτικά βούλιαξαν σε όλα τα επίπεδα. Ηταν το μεγαλύτερο κοινωνικό φιλτράρισμα που έχω ποτέ βιώσει στη ζωή μου.

Τα σπίτια της φωτογραφίας ανήκουν στη μεσαία τάξη. Δύο μισθοί στο σπίτι, δύο παιδιά, δύο αυτοκίνητα, σκύλος και γάτα. Μέση τιμή 250-350 χιλ. δολλάρια, 20-30 χρόνια δάνειο. Τα παιδιά απολαμβάνουν τα τοπικά δημόσια σχολεία που στα προάστια είναι καλά και δωρεάν, σε αντίθεση με εκείνα της πόλης που θυμίζουν Σομαλία. Τα inner cities έχουν βουλιάξει απο την έλλειψη χρημάτων και τον κοινωνικό δαρβινισμό. Ο διαχωρισμός είναι συνήθως διπλός, φυλετικός και οικονομικός. Κάθε πόλη φιγουράρει σήμερα και ενα τεράστιο τριτοκοσμικό κομμάτι, όπου ναρκωτικά, αλητεία και αμορφωσιά στιγματίζουν την καθημερινότητα. Στα προάστια όμως, η ήσυχη οικογενειακή ζωή προστατεύεται απο την σκληρή αστυνομία που χρηματοδοτείται ανάλογα με τους φόρους που μαζεύει καθε περιοχή. Κατα κοινή ομολογία, τα προάστια αστυνομοκρατούνται (δηλαδή προστατεύονται) πολύ περισσότερο απο τις υποβαθμισμένες περιοχές.

Είναι το είδος του σπιτιού που βούλιαξε το οικονομικό όνειρο του 2008. Χιλιάδες τέτοια σπίτια με μηνιαίο δάνειο 2-3 χιλιάδες τον μήνα, έμειναν απλήρωτα και χρεωκόπησαν. Μέχρι το 2008, το χρήμα ήταν φτηνό, και οι τράπεζες ήθελαν να κάνουν συνεχώς νούμερα δημιουργώντας απο κάθε δολλάριο μέχρι και 60 δολλάρια δάνεια. Το σπίτι της φωτογραφίας αγοράστηκε αρχικά κάπου 170 χιλιάδες, και μέσα σε δέκα χρόνια είχε φτάσει 400 χιλιάδες. Πουλήθηκε τουλάχιστον 4 φορές, καθώς κάθε αγοραστής του το πουλούσε κάθε φορά που η αξία του ανέβαινε 20-50 χιλιάδες. Ο τελευταίος που το αγόρασε, είδε την αξία του να πέφτει στις 280 χιλιάδες. Βρίσκεται τώρα upside down (χρωστάει δηλαδή πολύ περισσότερα απο ό,τι αξίζει το σπίτι του). Είναι ακριβώς η δυναμική εκείνη που οδήγησε πολλούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σκάζοντας την τραπεζική φούσκα.

Το σπίτι της φίλης Luciana, όνειρο μεταναστών απο την Ιταλία, αγοράστηκε με κόπο και οικογενειακή βοήθεια. Ακολουθώντας τις παλιές συνήθειες των μεταναστών, δουλεύοντας και κάνοντας οικονομίες, η οικογένεια ξεπλήρωσε εντελώς το σπίτι, και τώρα το περνάει στα παιδιά της. Αντιμετωπίζει όμως ενα άλλο αμιγώς αμερικανικό πρόβλημα - τα παιδιά θα πάνε στο κολλέγιο, που είναι ακριβό, και το σπίτι θα μπεί υποθήκη για φοιτητικά δάνεια πολλών δεκάδων χιλιάδων. Η μέση αμερικανική οικογένεια δεν έχει πολλές οικονομίες. Είναι ενα συνηθισμένο αμερικανικο μοτίβο οπου αντί της αποταμίευσης και επένδυσης, η κατανάλωση προωθήθηκε ως αναπτυξιακό μοντέλο. Κάποιοι αλλοι κάνουν ανακατάταξη του δανείου του σπιτιού τους με άλλη τράπεζα, για να μπορέσουν να μαζέψουν ένα μεγάλο ποσόν για να ξεπληρώσουν τις πιστωτικές κάρτες. Τα τελευταία 20 χρόνια, το μέσο σπίτι έκανε αναπροσαρμογή δανείου σχεδόν κάθε δύο χρόνια. Οσο η αξία του σπιτιού ανέβαινε, όλα καλά και όμορφα, και στο τέλος της περιόδου υπήρχε και χρήμα. Μετά την κρίση όμως, ο κουμπαράς του σπιτιού άδειασε, και οι χρεωκοπίες χτύπησαν τον ουρανό.

Το σπίτι της φίλης Ντϊάνας που έχασε τη δουλειά της, και κάποτε σταμάτησε να πληρώνει το δάνειο της τράπεζας. Οι κατασχέσεις σπιτιών είχαν πλέον ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια, και οι τράπεζες δεν ήθελαν πλέον άλλα σπίτια που συνεχώς έχαναν την αξία τους. Της χάρισαν λοιπόν γύρω στα 80 χιλιάδες σε δάνεια, για να την κάνουν να το κρατήσει. Τη διαφορά των χρημάτων την πλήρωσε η αμερικανική κυβέρνηση, με ένα ειδικό νόμο που θέσπισε ο Ομπάμα για να σταματήσει τις χρεωκοπίες, αγοράζοντας τα τραπεζικά χρέη. Ο νόμος Ομπάμα ξεκίνησε όμως μια άλλη θύελλα. Οσοι πολίτες πλήρωναν κανονικά δεν κέρδισαν τίποτα. Οσοι φέσωσαν την τράπεζα πήραν και μπόνους.

Σε πλήρη αντίθεση με το ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικού βίου που όλα είναι ανακατεμένα, ζείς, εργάζεσαι, ψωνίζεις, και διασκεδάζεις στο ίδιο τετράγωνο, η Αμερική έχει εφεύρει ενα δικό της μοντέλο κοινωνικής ύπαρξης. Δουλεύεις στην πόλη, κοιμάσαι στα προάστια, και ψωνίζεις σε ξεχωριστές περιοχές όπου βρίσκονται τα malls. Αυτός ο ενδιαφέρον κοινωνικός διαχωρισμός, είναι ορατός και σαν τρόπος ζωής. Η ζωή στις γειτονιές είναι σχεδόν ανύπαρκτη στα προάστια, η μετακίνηση γίνεται μόνον με ιδιωτικά αυτοκίνητα, ελάχιστοι πεζοί κυκλοφορούν στον δρόμο, και οι αποστάσεις για να πάς οπουδήποτε ειναι τεράστιες. Και ενώ τα σπίτια είναι φορτωμένα με όλες τις ανέσεις, και τα gadget του θεού, η απλή χαρά της βόλτας, που περπατάς χαζεύοντας τα μαγαζάκια, χάνεται σε μια άλλη, σχεδιασμένη και σχεδόν αντικοινωνική διάσταση.

Και όλα αυτά, στις μεσαίες περιοχές απ' όπου και οι φωτογραφίες. Οι πλούσιες περιοχές είναι διαφορετικές. Υπερδιπλάσιοι χώροι και πάρκα, μάρμαρα, πέτρες και γρανίτες αντί για ξύλο, τεράστιοι χώροι παντού. Μαζί με συστήματα συναγερμού, ψηλούς τοίχους και πολλές φορές ειδικές κάρτες εισόδου στη γειτονιά. Είναι τα λεγόμενα gated communities όπου οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται περισσότερο μέλη ενός κλάμπ, παρά γείτονες.

-----------------------------------------------
Σαν καλοκαιριάσει, ελπίζω να καταφέρω να ολοκληρώσω μερικές όμορφες φωτογραφήσεις απο διαφορετικές περιοχές, τόσο της κεντρικής πόλης, όσο και άλλων περιοχών. Καθώς το αμερικανικό μοντέλο ζωής επεκτείνεται στον κόσμο, δεν θα ήμουν πολύ ενθουσιώδης στην αποδοχή του. Η πολυτέλεια του χώρου και των ανέσεων που προσφέρει η Αμερική είναι κάτι το ασύλληπτο για τον ευρωπαϊκό νού. Ασύλληπτος όμως είναι και για τον μέσο Αμερικανό ο αυθορμητισμός της ζωής που αναδύει η παλιά μας ήπειρος, με τα καφενεδάκια της, τους στενούς της δρόμους, τις μικρομπουτίκ της, και κυρίως τους ανθρώπους που κατακλύζουν τους δρόμους της.


-----------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
Braintree, Weymouth, MA, USA
-----------------------------------------------