Piggies κλάψτε τον καυμό σας

50 δις ευρώ θα χρειαστεί η Ελλάδα μέχρι το τέλος του 2010 για τις τρέχουσες ανάγκες της. Ενα ιλλιγγιώδες νούμερο. Και θα το πάρει απο τις "αγορές" οπου καραδοκούν οι περίφημοι κερδοσκόποι τους οποίους ο Γιώργος "κατατρόπωσε" με το καινούργιο σχέδιο σωτηρίας και ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, γνωστό και ως "ο μηχανισμός". Ο οποίος εκπονήθηκε με τις ευγενικές οδηγίες να μην χρησιμοποιηθεί ποτέ.

Ενθουσιασμένος ο Γιώργος, ανακοίνωσε πως με αφορμή την κρίση που δημιούργησε το μεσογειακό piggy, "εμπλουτίστηκε το ευρωπαϊκό οικοδόμημα". Ενθουσιασμένος μαθαίνω είναι και ο κ. Βενιζέλος που (παραφράζοντας τον λόγο του), ανακοίνωσε πως "με το σχέδιο σωτηρίας, το ΔΝΤ μπαίνει τώρα σε ευρωπαϊκή εποπτεία"! Δαμάσαμε δηλαδή και το ΔΝΤ, που είναι τόσο ενθουσιασμένο απο τα μέτρα του Γιώργου ωστε δεν θα ζητήσει άλλα (ενώ παλιά ζήταγε ετούτα).

Ενθουσιασμένος και ο κ. Παπακωνσταντίνου για τη "μεγάλη νίκη" (να βρούμε δανειστές), με πρόσθετη ατάκα πως το ΔΝΤ μπήκε στην συμφωνία μόνον αφού είδε την άκρατη αξιοπιστία της Ελλάδας(!), αλλά (ακούστε), "οι αποφάσεις που πάρθηκαν δεν ήταν αποτέλεσμα ιδεολογίας, αλλά ανάγκης". Ενθουσιασμένοι και εμείς, σοσιαληστές και μή, γιατί επιτέλους αρχίζει να επικρατεί διαφάνεια στη χώρα. Φίλοι μπλόγγερς, οι "κόποι πιάνουν τόπο".

Η μόνη που δεν φαίνεται και πολύ ενθουσιασμένη, είναι η ανοργασμική Μέρκελ, που μάλλον ετοιμάζει ριζική αναδιοργάνωση της Ευρώπης, καθώς βλέπει πως τα διάφορα piggies εχουν εκτραπεί ασύστολα, κάνοντας την Ευρώπη ενα απίθανο ξέφραγο αμπέλι, χαβαλεδιάζοντας με τα δισεκατομμύρια των επιχορηγήσεων, χωρίς κανένα δημοσιονομικό έλεγχο στους εθνικούς προυπολογισμούς τους, καμμία στρατηγική αντιμετώπισης κρίσεων, κάνοντας τις συνθήκες του Μάστριχτ και της Λισσαβώνας καφενειακό μπακαλοτέφτερο. Και επιστρέφουν κατόπιν στους ένδοξους σοσιαλισμούς του νότου, χαχανίζοντας στις λάσπες της διαφθοράς τους. Ακόμα και οι γερμανικές εταιρείες της Μαρκέλας έχουν ξωκύλει άσχημα στο νότο με τα piggies.

Και η οποία κ. Μέρκελ θα μας έστελνε σκέτο Νομισματικό, αλλά την τελευταία στιγμή, το πορτογαλικό piggy παρουσίασε κρίση, και οι περίφημοι οίκοι υποβάθμισαν τα κρατικά του ομόλογα σε βαθμό που θα μπορούσε να αρχίσει ενα ντόμινο απο ανεπανάληπτα piggy jobs. Εβαλε έτσι λίγο νερό στο κρασί της και υποχώρησε, προσπαθώντας να κερδίσει άλλα, και στρατηγικότερα. Την δυνατότητα να επιβάλει δημοσιονομική και ηθική τάξη στο απέραντο ευρωοικοδόμημα, στο οποίο η Γερμανία έχει επενδύσει (όσο κανείς άλλος), σε στρατηγική, παραγωγή, αλλά και σε ζεστό χρήμα. Βαδίζουμε πιθανότατα, προς μια διαφορετική Ευρώπη.

Αλλα αυτά είναι θέματα των μεγάλων. Το δικό μας piggy problem δεν ειναι απλά να βρούμε δανειστές (αυτό το πρόβλημα έλυσε ο Γιώργος), αλλά το οτι έχουμε δημιουργήσει ένα τερατώδες και διεφθαρμένο piggy-κράτος που δεν μπορούμε πλέον να χρηματοδοτήσουμε. 300 δις χρέος δεν βγαίνουν με μικροδανειάκια των 5 δις το κομμάτι, μήνα με μήνα, διατηρώντας μια πυραμίδα χρέους με σκοπό να πληρώσουμε τις απέραντες ορδές των κρατιστών.

Αν η Ελλάδα δεν σκοτώσει το τερατούργημα του Κρατισμού, δεν πρόκειται ποτέ να βγούμε απο το λούκι. Και όλα τα μέτρα που μέχρι τώρα έχουν παρθεί, (αν και πρωτόγνωρα για την σοβιετική μας κοινωνία), είναι δυστυχώς ανεπαρκή γιατί δεν σκοπεύουν στη μείωση του Κρατισμού, αλλά στη διατήρησή του. Για λίγο καιρό θα αντέξουμε τρέχοντας πίσω απο τοκοχρεωλύσια. Μέχρι που να μας πνίξει παντελώς το χρέος. Και τότε, το "σχέδιο σωτηρίας" θα αναβαθμισθεί σε πολλαπλές νύχτες Αγίου Βαρθολομαίου.

Μεσολόγγι

Θα μου επιτρέψετε ενα πόστ για μια πόλη που αγαπώ ιδιαίτερα, το Μεσολόγγι. Δεν γνωρίζω πόσοι έλληνες το έχουν επισκεφθεί, και λόγω πολύχρονης απουσίας απο την πατρίδα πόσοι απο τους συμπατριώτες μου αναγνωρίζουν πλέον άν υπάρχει κάποια αξία στην έννοια της εθνικής γιορτής της 25ης Μαρτίου. Ζούμε όμως, κατα τη γνώμη μου, ακόμα, στην εποχή του Κράτους-Εθνους, μέσα απο το οποίο χτίζονται, ακόμα, οι κοινωνικές και ιστορικές μας συνειδήσεις. Και μέσα σ' αυτό το ιστορικό πλαίσιο, η Ελληνική Επανάσταση του 1821 είναι ενα αναμφισβήτητο ιστορικό γεγονός.

Ναί, οι Ελληνες ξεσηκώθηκαν κάποτε πραγματικά κατά των Τούρκων, ήταν το 1821 μια εποχή εθνικών επαναστάσεων, και ανεξαρτησίας. Η δική μας επανάσταση ζυμώθηκε ιδεολογικά απο μια ελίτ της ομογένειας που με την πάροδο του χρόνου δημιούργησε και ενα ελλαδικό δίκτυο υποστήριξης. Η επανάσταση ήταν υπαρκτή, όσο υπαρκτή ήταν και κατα την ίδια χρονική περίοδο και η λατινοαμερικανή επανάσταστη του Simon Bolivar, που την ίδια εποχή δημιούργησε την Gran Colombia. Ηταν εποχή επαναστάσεων, ή αν θέλετε κάποιου New World Order.

Αν λοιπόν διακατέχεστε απο μια ιστορική (αν όχι απαραίτητα εθνική) συνείδηση, θα σας πρότεινα να επισκεφτείτε το όμορφο Μεσολόγγι που βρίσκεται κάπου 3 ώρες απο την Αθήνα. Στο κέντρο της πόλης, στο όμορφα ανακαινισμένο Δημαρχείο, θα βρείτε μια πανέμορφη συλλογή απο ζωγραφικούς πίνακες καί άλλα ιστορικά κειμήλια απο την εποχή της Επανάστασης. Ενα μικρό και αξιόλογο μουσείο.

Η Ελληνική Επανάσταση συγκίνησε πράγματι πολλούς καλλιτέχνες και διανοούμενους ανα τον κόσμο, και πολλοί ήρθαν και εθελοντές στο Μεσολόγγι που τότε βίωνε απανωτές πολιορκίες απο τις Τουρκικές δυνάμεις. Ηταν ενας πόλεμος Ανεξαρτησίας. Αντίθετα στις διάφορες εκδοχές και ερμηνείες που προάγονται σήμερα ως "προοδευτικές" ή "αναθεωρητικές" (δεν εκανε "ταξικό αγώνα" ο Κολοκοτρώνης), δεν υπάρχει κανένα ιστορικό λάθος στη διαπίστωση πως ο ευρύτερος πολιτισμός του Ελλαδικού χώρου, έγινε γνωστός παγκοσμίως απο δυτικούς διανοούμενους.

Οι αρχαίοι συγγραφείς των Ελλήνων, οι κλασσικοί, υπήρχαν σε οργανωμένες μεταφράσεις στην Ευρώπη, πολύ πρίν δημιουργηθούν αντίστοιχες ελληνικές εκδόσεις. Ο,τι πολιτιστικό γεννήθηκε ποτέ στη χερσόνησο της Ελλάδας, έγινε παγκόσμια συνείδηση και προάχθηκε απο την ευρωπαϊκή δυτική ελίτ πριν ακόμα οι Ελληνες αποκτήσουν την ανάλογη ιστορική συνείδηση. Η επανάσταση του 1821 ήταν ελληνική καθώς και ευρωπαϊκή υπόθεση.

Εκτός απο το μουσείο της Επανάστασης, η πόλη του Μεσολογγίου διαθέτει και μερικές πανέμορφες εκκλησίες, την Αγία Παρασκευή (της φωτογραφίας), τον Αγιο Παντελεήμονα και τον Αγιο Σπυρίδωνα (πολιούχο), όπου χωρίς να είναι αναγκαία κάποια θρησκευτικότητα ή ύπαρξη μεταφυσικών ανησυχιών, μπορείτε να απολαύσετε την αισθητική της ελληνικής ορθόδοξης κατάνυξης, τον Βυζαντινό λόγο του Ευαγγελίου, τον μακρόσυρτο βυζαντινό ψαλμό που έρχεται απο τους αιώνες, και τα διάφορα στοιχεία της Βυζαντινής εικονογραφίας. Και τα εννοώ όλα αυτά όχι ως θρησκευτικά στοιχεία, αλλα ως λογοτεχνικά, λαογραφικά και αισθητικά στοιχεία του πολιτισμού μας.

Σε απόσταση αναπνοής απο το κέντρο της πόλης, υπάρχει επίσης και ο Κήπος των Ηρώων. Είναι ενα πολύ όμορφο πάρκο που περιέχει αγάλματα πολλών αγωνιστών του 21, του Μπότσαρη, του Λόρδου Βύρωνα, καθώς και πολλά συμβολικά γλυπτά που τιμούν την Ελληνική Επανάσταση. Στο χώρο αυτό, ο καλόγερος Χρίστος Καψάλης, πυρπολήθηκε πρίν την Εξοδο του Μεσολογγίου μαζί με ενα πλήθος γυναικόπαιδα, μιά πράξη που αναπαράγεται θεατρικά κάθε χρόνο απο τους ντόπιους, την παραμονή της Κυριακής των Βαίων. Στο φετινό εορταστικό πρόγραμμα, υπάρχουν ιστορικές και άλλες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις που θα σας ικανοποιήσουν αισθητικά, λογοτεχνικά και ιστορικά.

Πέραν του γνωστού Λόρδου Βύρωνα, του οποίου αναφορές θα βρείτε παντού στο Μεσολόγγι, ανάμεσα στα θύματα της Εξόδου του Μεσολογγίου, υπήρξαν και κάποιοι Γερμανοί. Προφανώς το γερμανικό γονίδιο δεν είναι μόνον ναζιστικό όπως εικάζεται απο πολλούς σήμερα, και μαζί με τις γερμανικές μεταφράσεις των ελληνικών κειμένων της αρχαιότητας, φαίνεται πως μερικοί έδωσαν και αληθινό αίμα στην υπόθεση της Ελληνικής Επανάστασης. Στην πρίν του Focus εποχή, κάποιοι ιδεολογικοί φίλοι της Ελλάδας ήρθαν προσωπικά στο πολιορκημένο Μεσολόγγι (που τότε υπέφερε απο τρομερές εντερικές και άλλες λοιμώξεις), απλά γιατί το ήθελαν. Κάποιοι πέθαναν εκεί. Το πόσο αξίζει η προσφορά τους, θα το κρίνετε μόνοι σας.

Η πόλη θα σας ανταμείψει διπλά αν ενδιαφέρεστε και για άλλα ιστορικά πρόσωπα που σημάδεψαν την πατρίδα. Το Μεσολόγγι υπήρξε τόπος καταγωγής του Κωστή Παλαμά και σήμερα υπάρχει εκεί ενα αντίστοιχο μουσείο. Και προσωπικά, θα σας πρότεινα και μια επίσκεψη, έστω φωτογραφική, στον τόπο κατοικίας ενός σπουδαίου Ελληνα, του Χαρίλαου Τρικούπη, ενός ανθρώπου που αγωνιούσε για την ανάπτυξη αυτού του τόπου, του ηγέτη που παρόλο που μάς πτώχευσε κάποτε, κανείς δεν αναρωτήθηκε συνωμοτικά "που πήγαν τα λεφτά" της εποχής. Στο ίδιο ιστορικό πάνθεον με τον Καποδίστρια και τον Ελευθέριο Βενιζέλο, ο αριστοκράτης Χαρίλαος Τρικούπης χάρισε στην Ελλάδα το πρώτο της σιδηροδρομικό δίκτυο, ενα μεγάλο οδικό δίκτυο (που παρόλα τα ευρωπαϊκά λεφτά ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί), μια σειρά απο σύγχρονα λιμάνια, την διώρυγα της Κορίνθου, και άλλα.

Ανήκει το Μεσολόγγι, κατά την ταπεινή μου γνώμη, σε μια σειρά πόλεων που αν τις είχαν οι Γάλλοι, ή οι Αμερικανοί, θα αποτελούσε μια πηγή εθνικού πλούτου και ενα απέραντο μουσείο ιστορίας. Ο τουρισμός και μόνον θα αρκούσε για να συντηρήσει την τοπική οικονομία, καθώς ενα οργανωμένο μάρκετινγκ θα έφερνε εκεί ανθρώπους απο όλο τον κόσμο. Η μικρή πόλη της αρμύρας διαθέτει και μια σειρά απο πολύ ευχάριστους πεζόδρομους με ταβερνάκια, καφετερίες, καθώς και πολλά όμορφα παλιά νεοκλασσικά αρχοντικά, που με χαρά διαπιστώνω πως σήμερα ανακαινίζονται με μεράκι.

Για το Μεσολόγγι, έχω γράψει και παλιότερα. Είναι μια υπέροχη παιδική ανάμνηση ποιότητας, που θα την κουβαλώ μέσα μου για πάντα. Να αναφέρω κλείνοντας το πόστ, πως εκτός απο τα ιστορικά στοιχεία, το όμορφο Μεσολόγγι διαθέτει και μια πανέμορφη λιμνοθάλασσα, καθώς και το καλύτερο ηλιοβασίλεμα που είδα ποτέ μου. Και αυτή την Κυριακή των Βαίων, 28 του Μάρτη, πιστεύω πως μια ολιγοήμερη εκδρομή θα σας γέμιζε με ωραίες εικόνες ελπίδας και ομορφιάς.

---------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for pubic use
Μεσολόγγι
---------------------------------------------

Suburbia

Mερικές φωτογραφίες απο την αισθητική των αμερικανικών προαστίων, και μερικές προσωπικές σημειώσεις. Το μανικιουρισμένο περιβάλλον είναι εντυπωσιακό, ειδικά την άνοιξη, οταν αναδύεται μέσα απο το πράσινο, τα πολύχρωμα λουλούδια, και τις αμέτρητες κηπουρικές διαρυθμίσεις. Οι αμερικανοί στολίζουν και περιποιούνται τα σπίτια τους πολύ, λούζοντάς τα στα φώτα τα Χριστούγεννα, και στα λουλούδια την άνοιξη. Παρατηρήστε και τις σημαίες, μέρος του υπέρογκου εθνικισμού που ανα καιρούς απορρίπτει τον υπόλοιπο κόσμο. Υπάρχουν παντού κατα χιλιάδες. Ούτε την 25η Μαρτίου οι Ελληνες δεν βγάζουν τόσες σημαίες στη γειτονιά τους.

Το Αμερικανικό όνειρο. Με το ιδιωτικό πάρκινγκ, το γκαζόν, και πάνω απ' όλα την ασφάλεια για την οικογένεια. Απο τη γή της Νέας Αγγλίας μέχρι την ακτή της Καλιφόρνιας, όλες οι πόλεις ακολουθούν το ίδιο μοτίβο. Στο κέντρο, η πόλη με τους ουρανοξύστες, το commercial downtown που είναι μόνον για δουλειά (και το βράδυ δεν κυκλοφορεί ψυχή), και μια σειρά απο αυτοκινητόδρομοι που κατευθύνονται προς τα προάστια. Η Αμερική μετακόμισε απο τις πόλεις στα προάστια μαζικά, την δεκαετία του 50 και μετά, κυριολεκτικά "άδειασε". Και μαζί της, μετακόμισαν και πολλά άλλα, υπηρεσίες, σχολεία, νοσοκομεία. Το χρήμα μαζεύτηκε στα προάστια. Σε αντίθεση, πολλές πόλεις κυριολεκτικά βούλιαξαν σε όλα τα επίπεδα. Ηταν το μεγαλύτερο κοινωνικό φιλτράρισμα που έχω ποτέ βιώσει στη ζωή μου.

Τα σπίτια της φωτογραφίας ανήκουν στη μεσαία τάξη. Δύο μισθοί στο σπίτι, δύο παιδιά, δύο αυτοκίνητα, σκύλος και γάτα. Μέση τιμή 250-350 χιλ. δολλάρια, 20-30 χρόνια δάνειο. Τα παιδιά απολαμβάνουν τα τοπικά δημόσια σχολεία που στα προάστια είναι καλά και δωρεάν, σε αντίθεση με εκείνα της πόλης που θυμίζουν Σομαλία. Τα inner cities έχουν βουλιάξει απο την έλλειψη χρημάτων και τον κοινωνικό δαρβινισμό. Ο διαχωρισμός είναι συνήθως διπλός, φυλετικός και οικονομικός. Κάθε πόλη φιγουράρει σήμερα και ενα τεράστιο τριτοκοσμικό κομμάτι, όπου ναρκωτικά, αλητεία και αμορφωσιά στιγματίζουν την καθημερινότητα. Στα προάστια όμως, η ήσυχη οικογενειακή ζωή προστατεύεται απο την σκληρή αστυνομία που χρηματοδοτείται ανάλογα με τους φόρους που μαζεύει καθε περιοχή. Κατα κοινή ομολογία, τα προάστια αστυνομοκρατούνται (δηλαδή προστατεύονται) πολύ περισσότερο απο τις υποβαθμισμένες περιοχές.

Είναι το είδος του σπιτιού που βούλιαξε το οικονομικό όνειρο του 2008. Χιλιάδες τέτοια σπίτια με μηνιαίο δάνειο 2-3 χιλιάδες τον μήνα, έμειναν απλήρωτα και χρεωκόπησαν. Μέχρι το 2008, το χρήμα ήταν φτηνό, και οι τράπεζες ήθελαν να κάνουν συνεχώς νούμερα δημιουργώντας απο κάθε δολλάριο μέχρι και 60 δολλάρια δάνεια. Το σπίτι της φωτογραφίας αγοράστηκε αρχικά κάπου 170 χιλιάδες, και μέσα σε δέκα χρόνια είχε φτάσει 400 χιλιάδες. Πουλήθηκε τουλάχιστον 4 φορές, καθώς κάθε αγοραστής του το πουλούσε κάθε φορά που η αξία του ανέβαινε 20-50 χιλιάδες. Ο τελευταίος που το αγόρασε, είδε την αξία του να πέφτει στις 280 χιλιάδες. Βρίσκεται τώρα upside down (χρωστάει δηλαδή πολύ περισσότερα απο ό,τι αξίζει το σπίτι του). Είναι ακριβώς η δυναμική εκείνη που οδήγησε πολλούς να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους σκάζοντας την τραπεζική φούσκα.

Το σπίτι της φίλης Luciana, όνειρο μεταναστών απο την Ιταλία, αγοράστηκε με κόπο και οικογενειακή βοήθεια. Ακολουθώντας τις παλιές συνήθειες των μεταναστών, δουλεύοντας και κάνοντας οικονομίες, η οικογένεια ξεπλήρωσε εντελώς το σπίτι, και τώρα το περνάει στα παιδιά της. Αντιμετωπίζει όμως ενα άλλο αμιγώς αμερικανικό πρόβλημα - τα παιδιά θα πάνε στο κολλέγιο, που είναι ακριβό, και το σπίτι θα μπεί υποθήκη για φοιτητικά δάνεια πολλών δεκάδων χιλιάδων. Η μέση αμερικανική οικογένεια δεν έχει πολλές οικονομίες. Είναι ενα συνηθισμένο αμερικανικο μοτίβο οπου αντί της αποταμίευσης και επένδυσης, η κατανάλωση προωθήθηκε ως αναπτυξιακό μοντέλο. Κάποιοι αλλοι κάνουν ανακατάταξη του δανείου του σπιτιού τους με άλλη τράπεζα, για να μπορέσουν να μαζέψουν ένα μεγάλο ποσόν για να ξεπληρώσουν τις πιστωτικές κάρτες. Τα τελευταία 20 χρόνια, το μέσο σπίτι έκανε αναπροσαρμογή δανείου σχεδόν κάθε δύο χρόνια. Οσο η αξία του σπιτιού ανέβαινε, όλα καλά και όμορφα, και στο τέλος της περιόδου υπήρχε και χρήμα. Μετά την κρίση όμως, ο κουμπαράς του σπιτιού άδειασε, και οι χρεωκοπίες χτύπησαν τον ουρανό.

Το σπίτι της φίλης Ντϊάνας που έχασε τη δουλειά της, και κάποτε σταμάτησε να πληρώνει το δάνειο της τράπεζας. Οι κατασχέσεις σπιτιών είχαν πλέον ξεπεράσει τα 20 εκατομμύρια, και οι τράπεζες δεν ήθελαν πλέον άλλα σπίτια που συνεχώς έχαναν την αξία τους. Της χάρισαν λοιπόν γύρω στα 80 χιλιάδες σε δάνεια, για να την κάνουν να το κρατήσει. Τη διαφορά των χρημάτων την πλήρωσε η αμερικανική κυβέρνηση, με ένα ειδικό νόμο που θέσπισε ο Ομπάμα για να σταματήσει τις χρεωκοπίες, αγοράζοντας τα τραπεζικά χρέη. Ο νόμος Ομπάμα ξεκίνησε όμως μια άλλη θύελλα. Οσοι πολίτες πλήρωναν κανονικά δεν κέρδισαν τίποτα. Οσοι φέσωσαν την τράπεζα πήραν και μπόνους.

Σε πλήρη αντίθεση με το ευρωπαϊκό μοντέλο κοινωνικού βίου που όλα είναι ανακατεμένα, ζείς, εργάζεσαι, ψωνίζεις, και διασκεδάζεις στο ίδιο τετράγωνο, η Αμερική έχει εφεύρει ενα δικό της μοντέλο κοινωνικής ύπαρξης. Δουλεύεις στην πόλη, κοιμάσαι στα προάστια, και ψωνίζεις σε ξεχωριστές περιοχές όπου βρίσκονται τα malls. Αυτός ο ενδιαφέρον κοινωνικός διαχωρισμός, είναι ορατός και σαν τρόπος ζωής. Η ζωή στις γειτονιές είναι σχεδόν ανύπαρκτη στα προάστια, η μετακίνηση γίνεται μόνον με ιδιωτικά αυτοκίνητα, ελάχιστοι πεζοί κυκλοφορούν στον δρόμο, και οι αποστάσεις για να πάς οπουδήποτε ειναι τεράστιες. Και ενώ τα σπίτια είναι φορτωμένα με όλες τις ανέσεις, και τα gadget του θεού, η απλή χαρά της βόλτας, που περπατάς χαζεύοντας τα μαγαζάκια, χάνεται σε μια άλλη, σχεδιασμένη και σχεδόν αντικοινωνική διάσταση.

Και όλα αυτά, στις μεσαίες περιοχές απ' όπου και οι φωτογραφίες. Οι πλούσιες περιοχές είναι διαφορετικές. Υπερδιπλάσιοι χώροι και πάρκα, μάρμαρα, πέτρες και γρανίτες αντί για ξύλο, τεράστιοι χώροι παντού. Μαζί με συστήματα συναγερμού, ψηλούς τοίχους και πολλές φορές ειδικές κάρτες εισόδου στη γειτονιά. Είναι τα λεγόμενα gated communities όπου οι κάτοικοι της περιοχής θεωρούνται περισσότερο μέλη ενός κλάμπ, παρά γείτονες.

-----------------------------------------------
Σαν καλοκαιριάσει, ελπίζω να καταφέρω να ολοκληρώσω μερικές όμορφες φωτογραφήσεις απο διαφορετικές περιοχές, τόσο της κεντρικής πόλης, όσο και άλλων περιοχών. Καθώς το αμερικανικό μοντέλο ζωής επεκτείνεται στον κόσμο, δεν θα ήμουν πολύ ενθουσιώδης στην αποδοχή του. Η πολυτέλεια του χώρου και των ανέσεων που προσφέρει η Αμερική είναι κάτι το ασύλληπτο για τον ευρωπαϊκό νού. Ασύλληπτος όμως είναι και για τον μέσο Αμερικανό ο αυθορμητισμός της ζωής που αναδύει η παλιά μας ήπειρος, με τα καφενεδάκια της, τους στενούς της δρόμους, τις μικρομπουτίκ της, και κυρίως τους ανθρώπους που κατακλύζουν τους δρόμους της.


-----------------------------------------------
All pictures by Locus Publicus, free for public use
Braintree, Weymouth, MA, USA
-----------------------------------------------

Οι ομογενείς στη Eurovision!

Και επειδή το τραγουδάκι του Αλκαίου που θα πάει Γιουροβίζιον μου την έσπασε πολύ, παραθέτω για αντιπερισπασμό ενα τραγουδάκι που στείλαμε κάποτε με τους ομογενείς φίλους μας στην ελληνική επιτροπή τραγουδιού, για να συμμετάσχουμε στη Eurovision! Δυστυχώς για μάς, η επιτροπή μας έγραψε στα διαπλεκόμενα παπάρια της, και αντί ημών έστειλε τη Βίσση με το γνωστό αριστούργημα του Καρβέλα.

Το τραγούδι της "Παγκοσμιοποίησης" γράφτηκε απο τον φίλο Μάκη, ποιητή εκ Καβάλας και μεγαλοχρηματιστή της J.P.Morgan, και μελοποιήθηκε στο πόδι μετά απο μιά πολεμική διαδήλωση κατά του πολέμου του Ιράκ, στη Νέα Υόρκη. Ηταν ένας στιγμιαίος αυθορμητισμός της αριστερόστροφης αισθητικής αντίληψης του κόσμου που οι φίλοι αποθανάτισαν σε στίχο και μουσική, πριν ξεχωρίσουν και πάλι στις παγκοσμιοποιημένες δουλειές τους.

Ακολούθησε μια ηχογράφηση βάσης (κιθάρα, ρυθμός), σε οκτακάναλο μηχάνημα, και μερικές εβδομάδες αργότερα, ο φίλος Θανάσης που ερμηνεύει το τραγούδι, πρόσθεσε την φωνητική ερμηνεία, κάνοντας ιστοπλοία κάπου στις Μπαχάμες. Πάνω στην αρχική ηχογράφηση, προστέθηκαν αργότερα και άλλα μουσικά όργανα, σε μια μουσική συγκέντρωση στη Βοστώνη. Στην ηχογράφηση συμμετείχαν ενας Βούλγαρος πιανίστας (που έφυγε απο τον Υπαρκτό της Βουλγαρίας άρον άρον,), μια εβραία μουσικός (που γράφει και τραγούδια για τους Παλαιστίνιους), ενας αμερικανός χίππυς που την εποχή εκείνη πηγαινοερχόταν στο μουσουλμανικό Μαρόκο οπου και δούλευε, και μερικοί ντόπιοι υπερδεξιοί ελληνοαμερικανοί επιχειρηματίες που για κάθε νότα που έπαιζαν ήθελαν και πέντε μπύρες. Το βιολί ήρθε (και προστέθηκε αργότερα), απο την Κρήτη, με email!

Ενθουσιώδης υποστηριχτής και παρόν στην ευγενή προσπάθεια, και ο οικοδεσπότης σας, που την εποχή εκείνη πηγαινοερχόταν για δουλειές στη χαροκαμμένη γή της Καλιφόρνιας, και παρόλο που είναι υπέρ της Παγκοσμιοποίησης, εντούτοις συγκινείται αφάνταστα απο την πηγαία έμπνευση εκείνων που έχουν διαφορετικές απόψεις!

Το τραγουδάκι ανήκει στην κατηγορία "επαναστατικά - πιασάρικα", και αφού απέτυχε να πάει στην Eurovision, (στην Αμερική δεν πουλάει καθόλου, o Fidel δεν το θέλει), και μάλλον θα πάει στα αζήτητα, το ομογενειακό γκρουπάκι των παγκοσμιοποιημένων φίλων, ευχαρίστως το προσφέρει στον ΣΥΡΙΖΑ (και τις άλλες επαναστατικές δυνάμεις), για υπόκρουση σε διαδηλώσεις, κυνηγητά και ξυλοδαρμούς στα Εξάρχεια, καθώς και επαναστατικές αναβάσεις στην Ακρόπολη. Η μουσική προσφέρεται επίσης και για αισθητική υπόκρουση σε βίντεο πανεπιστημιακών καταλήψεων, όπου διάφοροι κουκουλοφόροι σπάνε εργαστήρια σπουδών, αναρχικές σημαίες αναρτούνται στην Πρυτανεία, μολότωφ σκάνε στην αυλή, και ΜΑΤατζήδες ψεκάζονται με Γλέζους και άλλες λαϊκές υπερδυνάμεις.

----------------------------------------------
Παραθέτω μια αρχική και αμοντάριστη ηχογράφηση. Παρακαλώ να μου συγχωρεθεί μία τεχνική ατέλεια - Το τραγούδι καθυστερεί να αρχίσει 20 sec. Για το φετινό τραγούδι της Eurovision, στη φίλη Μερόπη. Αφιερωμένο εξαιρετικά σε όλους τους φίλους μπλόγγερς. Εμείς τελειώσαμε με τον Φεστιβαλίσκο. Καλή διασκέδαση!

Mυρωδιά άνοιξης

Μυρωδιά άνοιξης ξανά, δειλά δειλά επανέρχονται τα χρώματα και η πυκνή βλάστηση της φύσης. Περιμένω πια τα λουλούδια να ανθίσουν, να γεμίσουν το υπόλοιπο της φωτογραφίας με χρώματα και πρασινάδες. Πέρσι τέτοια εποχή, φυτέψαμε με τα παιδιά έναν καινούργιο σπόρο, και φέτος περιμένουμε εναγωνίως την άφιξή του. Χαιρετισμούς σε όλους τους φίλους στην Ελλάδα. Κάπου ανάμεσα στον κύριο επίτροπο και το ΔΝΤ, μην ξεχάσουμε την ελπίδα της Ανοιξης.

Iστορίες ασήμαντων λαών

Είχε ψιλόβροχο τη βραδιά που τον γνώρισα. Κάποια φίλη, συγκλονιστική αγάπη των φοιτητικών χρόνων, χωμένη μέχρι τα μπούνια στα πολιτικά του Τρίτου Κόσμου, είχε ραντεβού μαζί του στο πανεπιστήμιο του ΜΙΤ οπου είχε έρθει, για να του μεταφράσει μια ομιλία του απο τα ισπανικά.

Η όλη παρέα της εποχής είχε τη χροιά μιας ρομαντικής επαναστατικότητας, απόηχο ίσως κάποιας περασμένης δεκαετίας στην Ευρώπη. Αλλά ο Τρίτος Κόσμος, αυτός που γνώρισα εγώ, μέσα απο τις φιλίες της εποχής, ήταν ακόμα ο ίδιος σε ανάγκες και πολιτικές, ενα καζάνι που σιγόβραζε, με κάποιες μικρές νίκες κάπου, και απέραντες ήττες παντού.

Ενας ψηλός κύριος που έμοιαζε με καθηγητή, άνοιξε την πόρτα και μας υποδέχθηκε στο μικρό του γραφείο. Φορούσε κουστούμι, και κοκκάλινα γυαλιά, όπως και σε πολλές φωτογραφίες της ζωής του. Μας έδωσε μια έγκάρδια αγκαλιά για χαιρετισμό, και κάθησε κατόπιν στην καρέκλα, δίνοντας στην κοπέλα ενα ντοσιέ. Είχε μέσα μερικά κείμενα που έπρεπε να μεταφραστούν στα αγγλικά. Θα τα έδινε σε κάποιες εφημερίδες για έκδοση. Το ένα κείμενο περιέγραφε την σχέση του με τον Γερουσιαστή Κέννεντυ, κατόπιν πρόεδρο των ΗΠΑ. Είχε μαζί του κάποιες συναντήσεις και συζητήσεις, πρίν ο πρόεδρος δολοφονηθεί.

Το άλλο κείμενο ήταν μια πολιτική και οικονομική αναφορά σε κάποιο ορυχείο χρυσού που είχε βρεθεί στο νησί, που ανήκε στην κυβέρνηση του νησιού, αλλά διάφοροι επιχειρηματικοί κύκλοι ήθελαν να ιδιωποιηθούν πιέζοντάς τον να τους παραχωρήσει μετοχές. Το μεγαλύτερο ορυχείο χρυσού στο δυτικό ημισφαίριο, θυμάμαι που ανέφερε. Ο,τι δεν βρήκε ο Κολομβος το 1492, βρέθηκε αργότερα. Και κάποιοι επιχειρηματίες το ήθελαν. Αλλα εκείνος δεν το έδινε.

Ηταν πιά αρκετά μεγάλος και κουρασμένος, δεν είχε πλέον πολιτικές φιλοδοξίες, και αφιέρωνε τον χρόνο του γράφοντας. Ποτέ του δεν υπήρξε κομμουνιστής, δήλωσε χαριτολογώντας, αγαπούσε υπερβολικά την πατρίδα του αλλά και την Κούβα στην οποία είχε ζήσει, και έκανε ιδιαίτερη μνεία στους ιδεολόγους Eugenio de Hostos και José Martí. Η δημοκρατία θα μπορούσε κάποτε να έρθει και στην Καραϊβική, είπε με κάποια θλίψη, αυτό ήταν το όραμα και ο αγώνας της ζωής του. Φεύγοντας, του έσφιξα το χέρι και του ευχήθηκα καλή τύχη. Ο κύριος που μιλούσα ήταν ο τελευταίος πρόεδρος της Δομινικανικής Δημοκρατίας, ο μόνος που εξελέγει ποτέ δημοκρατικά, σε μια περίοδο πολλων δεκαετιών γεμάτη δικτατορίες και αστυνομοκρατία.

Kαταγόταν απο μεσαία οικογένεια, με κάποια έμφυτη κλίση στον ακαδημαϊσμό, που όμως μετατράπηκε σε πολιτικό ακτιβισμό. Στην πολιτική του καρριέρα, φυλακίστηκε απο τον δικτάτορα, που του πρόσφερε υψηλή πολιτική θέση για να συμβιβαστεί. Βλέποντας την παγίδα, εκείνος έφυγε για το Puerto Rico, και κατόπιν στην προεπαναστατική Κούβα οπου ίδρυσε ενα επαναστατικό κόμμα, μέλη του οποίου έκαναν στρατιωτική απόβαση στο νησί της Ισπανιόλας το 1949, δέκα χρόνια πρίν την Επανάσταση του Φιντέλ, για να ρίξουν τον δομινικανό δικτάτορα. Η απόβαση απέτυχε απο προδοσία. Οι φίλοι του συνελήφθησαν, βασανίστηκαν και πέθαναν. Εκείνος κατέφυγε κατόπιν στην Κούβα, όπου και φυλακίστηκε απο τον Μπατίστα για τις πολιτικές του ιδέες.

Ενας ευγενής άνθρωπος που είχε σαν όραμά του την πραγματική δημοκρατία, και το σπάσιμο μιάς ιστορικής νοοτροπίας εκμετάλλευσης που είχε χτιστεί στον ισπανικό κόσμο μέσα απο διαδοχικές γενιές. Την ανατροπή ενός ολιγαρχικού συστήματος παραγωγής, βελτίωση στις εργασιακές νομοθεσίες που διατηρούσαν δουλικές σχέσεις μεταξύ εργατών και εργοδοτών, δικαιώματα στις γυναίκες, στις μητέρες, στους ανάπηρους. Οταν ο δικτάτορας δολοφονήθηκε στο Santo Domingo, ο διανοούμενος πολιτικός κέρδισε τις εκλογές του 1962, και εξελέγει πρόεδρος της πατρίδας του, ο μόνος δημοκρατικά εκλεγμένος πολιτικός στην ιστορία του νησιού. Εφτιαξε ενα φιλελεύθερο και δημοκρατικό Σύνταγμα, έδωσε δικαιώματα σε γυναίκες, άλλαξε τις καταπιεστικές εργατικές νομοθεσίες. Ηξερε καλά, και απο μέσα, τη μοίρα των χωρών της νότιας Αμερική, τις χρόνιες αποικιοκρατικές ασθένειες και δομές τους. Και ήθελε να φτιάξει έναν καινούργιο και ελεύθερο κόσμο για τον τόπο που είχε γεννηθεί.

Είχε φιλία με τον Φιντέλ Κάστρο, τον οποίον είχε συναντήσει πολλές φορές, και του οποίου την γνώμη ζητούσε. Είχε βοηθήσει τον Φιντέλ να οργανώσει εργασιακά την Κούβα, είχε επινοήσει συστήματα αγροτικής παραγωγής, πρότεινε εργατικούς νόμους και διπλωματικούς χειρισμούς. Και το 1962, όταν έγινε πρόεδρος της ελεύθερης Δομινικανικής Δημοκρατίας, ο τότε πρόεδρος των ΗΠΑ, Lyndon Johnson, τον απομόνωσε πολιτικά, ως δεύτερο Φιντέλ της Καραϊβικής.

Η Δομινικανική Δημοκρατία αναφέρεται έτσι, πολλές φορές ως "η χαμένη Κούβα". Κατα την προσωπική μου γνώμη, η αξιολόγηση είναι θεωρητικά σωστή. Το ίδιο σύστημα επικρατούσε και εκεί, οπως και στην Κούβα, η ίδια απαράλλακτη και στυγνή δικτατορία, οι ίδιες άθλιες συνθήκες ζωής και σχέσεις ανθρώπων. Η ίδια διαφθορά, το ίδιο ξεπούλημα σε λίγα μονοπωλιακά συμφέροντα. Ο ίδιος ο Φιντέλ υπολόγιζε πως θα μπορούσε να έστηνε και εκεί μια επανάσταση με επιτυχία. Ιδιοι λαοί, ίδια γλώσσα, ίδια γεωγραφική περιοχή. Δύο νησιά, δίπλα δίπλα, θα οχύρωναν την Κουβανική Επανάσταση ακόμα περισσότερο. Αυτό βέβαια, το καταλάβαιναν και οι Γιάνκηδες...

Δεν τον έριξαν αμέσως, προηγήθηκαν συζητήσεις και διαπραγματεύσεις. Επιχειρηματικοί κύκλοι τον πίεζαν να εκποιήσει τα ορυχεία, τα λιμάνια, ακόμα και την Εθνική Τράπεζα. Ο,τι υπήρχε σε παραγωγή, ζάχαρη, καφές, αγροτικά, μπανάνες, να αγοραστούν απο τις γνωστές λίγες εταιρείες. Να δημιουργηθεί καθεστώς αφορολόγητου στο νησί για τις εταιρίες, ειδικές συμβάσεις εργασίας για τους ντόπιους. Εν ολίγοις του ζητούσαν το νησί ολόκληρο σε αποικιακό συμβόλαιο. Ο αμερικανός πρεσβευτής τον πίεζε να κατανοήσει πως θα ήταν καλύτερα για τους Δομινικάνους να σκεφτούν μακροχρόνια και εμπορικά.

Η προεδρική θητεία του κράτησε μόνον λίγους μήνες. Κάποια βραδιά, μια ομάδα γλύστρησε νύχτα απο τον τείχο του σπιτιού του, και άφησε μια βόμβα δίπλα απο το υπνοδωμάτιό του. Η έκρηξη τον ξύπνησε την νύχτα, χωρίς να πειραχθεί κανένας. Ηταν μόνον η αρχή. Την αλλη μέρα, ενας λοχίας του στρατού του τηλεφώνησε. Είχε γίνει πραξικόπημα. Δυνάμεις του στρατού είχαν καταλάβει κτίρια, υπουργεία, σταθμούς. Και είχαν μοιράσει όπλα σε πολίτες που απαιτούσαν την αποχώρησή του. Δεν ήταν δικτατορία, του είπε ο λοχίας. Ο λαός απλά "ξεσηκώθηκε" με τις πολιτικές του...

Ακολούθησαν οδομαχίες σπίτι με σπίτι. Δεκάδες νεκροί, δέκάδες συλλήψεις. Μπλόκα στους δρόμους, σωματικές έρευνες, επιδρομές σε σπίτια. Ο στρατός είχε ήδη επιλέξει τους στόχους του. Ενα τζίπ διευκόλυνε και τον πρόεδρο της χώρας. Με στρατιωτική συνοδεία τον οδήγησαν στο αεροδρόμιο. Πτήση προς το Πουέρτο Ρίκο. Θα μπορούσε και απο κεί να γράφει τα βιβλία του...

Λίγο αργότερα, την δικτατορία ακολούθησαν οι Γιάνκηδες. "Οι Ηνωμένες Πολιτείες δεν θα επιτρέψουν την δημιουργία μιας δεύτερης Κούβας", δήλωσε ο πρόεδρος Lyndon Johnson, καθώς το 1965, 20.000 πεζοναύτες έμπαιναν νύχτα στο Santo Domingo, άλλοι με ελικόπτερα, άλλοι κάνοντας απόβαση στην κεντρική παραλία της πόλης. Operation Power Pack. Ηταν η τρίτη αμερικανική επέμβαση στο νησί της Ισπανιόλας...

------------------------------------------------------
Στην ιστορική σκιά του Φιντέλ Κάστρο και της Κουβανικής Επανάστασης του 59, έμελλε να υπάρξει πολιτικά ο ευγενής κύριος Juan Bosch. Και μέσα απ' αυτήν, πολεμήθηκε και έχασε. Οι άγνωστες και μικρές πατρίδες παράγουν και αυτές τους μεγάλους άντρες τους, οραματιστές ιστορικών ανατροπών και κοινωνικών αλλαγών που χάνονται στα μικρά γράμματα της Ιστορίας. Ελιτιστές στην σκέψη, και με τόλμη και θάρρος, προσωπικότητες μεγάλου διαμετρήματος, χάνονται χωρίς πολλές αναφορές την ιστορική λήθη και την ανυπαρξία. Ο συγγραφέας Gabriel Garcia Marquez, είπε καποτε πως η ζωή και το έργο του είχαν επιρρεαστεί απο αυτόν. Ενας τέτοιος άνθρωπος, υπήρξε ο πρόεδρος Juan Bosch.

Ζόρικα διαβάσματα

Αυτό είναι το βιβλίο που συνέστησαν οι Financial Times στον Θεόδωρο Πάγκαλο, μετά τις δηλώσεις του για τις γερμανικές αποζημιώσεις, την κλοπή του ελληνικού χρυσού επι κατοχής, και άλλα διάφορα. Ανήκει στην κατηγορία των motivational books, και είναι γνωστό παγκοσμίως.

Το προτεινόμενο βιβλίο ειναι πράγματι πάρα πολύ καλό και χρήσιμο, όχι μόνον για αποτυχημένους υπουργούς εξωτερικών και λοιπούς κομματοκαραγκιόζηδες, αλλά και για τον απλό και καθημερινό άνθρωπο που έχει ενα πραγματικό ενδιαφέρον συνύπαρξης με τους συναθρώπους του, μια αληθινή εσωτερική ανάγκη επικοινωνίας και έκφρασης, την φυσική επιθυμία να είναι αρεστός, και βέβαια την στοιχειώδη αντίληψη και λογική, πως πέραν ενός μικρού κύκλου που πιθανώς να τον μυθοποιεί, η θέση του και αξιοπιστία του στον υπόλοιπο κόσμο καθορίζεται κατά μεγάλο ποσοστό απο την ποιότητα του λόγου που εκπέμπει, και την προσωπική και κοινωνική συμπεριφορά του. Το βιβλίο υπάρχει παντού στο διαδίκτυο, και πωλείται σε πολύ λογικές τιμές.

Και μιά και πάντα θα υπάρχει ενδιαφέρον για τα γερμανικά θέματα, ειδικά εκείνα του πολέμου, στούς πολυπληθείς φίλους της Ιστορίας, συστήνω απόλυτα την τριλογία του Τρίτου Ράιχ που ολοκληρώθηκε πρόσφατα απο τον ιστορικό Richard J. Evans. Ισως η πιο εξονυχιστική έρευνα που έγινε ποτέ πάνω στο θέμα. Ενα υπέροχο και σοβαρό ανάγνωσμα.

Το πρώτο βιβλίο αναφέρεται στις ιστορικές συνθήκες που επέτρεψαν στην άνοδο του Τρίτου Ράιχ στην εξουσία, απο τον Πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, την γερμανική κοινωνική και πολιτική ζωή της εποχής του οικονομικού Κράχ, και τις δυναμικές που έφεραν τον Χίτλερ στην εξουσία. Το δεύτερο καλύπτει την ειρηνική περίοδο 1933 - 1939, την ειδική ψυχοσύνθεση της τότε γερμανικής κοινωνίας, και τις μεθόδους του Τρίτου Ράιχ (μιλιταριστικές, πολιτικές, κοινωνικές και ιδεολογικές) όταν ανέλαβε την εξουσία. Το τρίτο βιβλίο καλύπτει τον μεγάλο πόλεμο, μέσα απο το πρίσμα των στρατηγισμών και ιδεοληψιών του Τρίτου Ράιχ. Είναι μια τριλογία για πολύ γερά νεύρα και υπομονετικούς ανθρώπους που αγαπούν την Ιστορία. Δεν γνωρίζω αν οι εκδόσεις έχουν μεταφραστεί στην Ελλάδα (τις βρίσκετε πάντως στο Amazon.com). Προσωπικά, μόλις αγόρασα το τρίτο βιβλίο, και άρχισα το δεύτερο. Σε όσους επιχειρήσουν το "ταξίδι", εύχομαι καλή διασκέδαση:)

Φίλοι μου, εις το επανιδείν.