Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το φώς της Ελλάδας και η θέρμη της Μεσογείου υπάρχουν ακόμα εντονα μέσα μου και η σκέψη μου δεν είναι καθαρή. Αφησα πίσω μου και πάλι πρόσωπα αγαπημένα και πήρα το ταξίδι της επιστροφής. Είναι μια διαδικασία εξαιρετικά επώδυνη και συναισθηματική. Το πρωί, ο ήλιος έκαιγε έξω απο το παράθυρό μου. Το βράδυ, η βροχή χτυπούσε το άλλο μου παράθυρο με μανία. Το πρωί είχα καλοκαίρι. Το απόγευμα φθινόπωρο.
Δεν είδα όσους ήθελα να δώ, μα είδα πολλούς ανθρώπους που άγγιξαν και αγγίζουν τη ζωή μου. Δεν μίλησα σε όσους θα ήθελα, αλλα μίλησα σε πολλους. Και κουβαλώ σαν απόθεμα πολύτιμο, ιστορίες και σκέψεις για τις κρύες μέρες του χειμώνα. Σαν η βροχή και η υγρασία της θετής πατρίδας άγγιξε το δέρμα μου, καθώς το φώς λιγόστεψε και η ατμόσφαιρα έγινε ξαφνικά μουντή, καθώς η επαφή μου με την πατρίδα γίνεται πλέον αποκλειστικά τηλεφωνική και ιντερνετική και οι δυναμικές της ζωής μου ξαφνικά αλλάζουν, νοιώθω μια θλίψη απέραντη και σκοτεινή.
Το τρομερό αντίτιμο της απουσίας εχει πολλές και τρομακτικές διαστάσεις. Τα πρώτα χρόνια όλα ήταν εύκολα και διασκεδαστικά. Ολοι ήταν εκεί, να περιμένουν. Και όλοι ήταν υγιείς. Με τα χρόνια, η φθορά άρχισε να φαίνεται αισθητή. Μερικοί αγαπημένοι άνθρωποι δεν υπάρχουν πιά. Αλλοι, άλλαξαν τόσο πολύ που έγιναν αγνώριστοι. Πολλοί χάθηκαν για πάντα σε καινούργιες ζωές ή ύψωσαν γύρω τους τοίχους ψηλούς και απροσπέλαστους. Κάποιοι ήταν και είναι αληθινά ευτυχισμένοι. Αλλοι, βούλιαξαν στο τέλμα θλιβερών επιλογών.
Είναι στιγμές που το ποτήρι δεν μισογεμίζει όσο κι αν το θές, και άλλες που δεν αδειάζει με τίποτα. Είναι στιγμές που πρέπει να κοιτάξεις μέσα σου βαθιά για να δείς καθαρά, και στιγμές που πρέπει να μαντέψεις παρά να παρατηρήσεις. Είναι στιγμές που η μακρόχρονη απουσία είναι ευλογία και τύχη, και άλλες που γίνεται κατάρα και τροχοπέδη. Είναι στιγμές που κανείς δεν πρέπει να λείπει ποτέ, και στιγμές που πρέπει να λείπεις οπωσδήποτε. Και τελικά, υπάρχουν σκέψεις που μπορείς να τις κάνεις μόνον απο μακρυά, και άλλες που πρέπει να είσαι απαραίτητα παρόν.
Θάθελα πολύ να ευχαριστήσω όλους τους φίλους απο την Ελλάδα, εκείνους που μίλησα, και εκείνους που δεν πρόλαβα να δώ. Και εκείνους που έμαθα πως πάντα με επισκέπτονται και με διαβάζουν (που δεν ήξερα), ή που έχουν μαντέψει την ταυτότητά μου. Και εκείνους που με περίμεναν. Είμαι ιδιαίτερα ευτυχής που μια κάποια παρέα ανθρώπων που εκτιμώ με τιμά με το διάλογό τους. Κλείνουν σύντομα δύο χρόνια ενασχόλησης με το blogging, ενα χόμπυ τυχαίο, μα και συνάμα χρήσιμο και θεραπευτικό. Θα συνεχίσω, σκέπτομαι, με ό,τι μου κατεβαίνει στο μυαλό, άλλοτε όμορφο, και άλλοτε υπέρογκα θλιβερό...
Φίλοι μου καλό Φθινόπωρο.
Κλιμάκωση
-
*Αυτό που όλος ο κόσμος φοβόταν ξεκίνησε. Το Ιράν εξαπέλυσε πυραυλική
επίθεση εναντίον του Ισραήλ. Τέτοια επίθεση είχε βέβαια ξαναγίνει πριν από
μήνες κα...
2 days ago
καλό φθινόπωρο...
ReplyDeleteνα χαίρεσαι τα ιρλανδάκια σου!
Καλό σου ταξίδι!
ReplyDeleteΚαι μην ξεχνάς αυτό που έγραψε ο Σεφέρης :
Το πρώτο πράγμα που έκανε ο θεός είναι το μακρυνό ταξίδι.
Ria μου σ' ευχαριστώ. Απο Δευτέρα στα καθημερινά. Τα παιδιά αρχίζουν σχολείο την Τετάρτη. Και εγω στην πριζα. Τις ευχές μου και καλό χειμώνα:)
ReplyDeleteΑγαπητέ μου Aθεόφοβε ευχαριστώ και ανταποδίδω. Οταν το ταξίδι ολοκληρωθεί, η μαγεία χάνεται και το απόσταγμα έρχεται σε συναισθήματα. Θα τα λέμε τον χειμώνα. Τις ευχές μου:)
έτσι είναι η ζωή.
ReplyDeleteΚαλό χειμώνα, λοιπόν
Aγαπητή μου Αθηνά καλό σου χειμώνα. Με υγεία και επιτυχία σε σένα και στην οικογένειά σου. Και καλά πόστ:)
ReplyDeleteΚαλό φθινόπωρο φίλε μου...
ReplyDeleteπρος το παρον σου εύχομαι καλή προσαρμογή πίσω στην δεύτερη πατρίδα και μετά ... ολα θα πάρουν πάλι το δρόμο τους...
Μαρία μου νάσαι καλά και σε ευχαριστώ. Ξανά λοιπόν στη ρουτίνα. Να δούμε τί θα μας φέρει η φετινή χρονιά. Πέρσι τέτοια εποχή ήμουνα αισιόδοξος, μα κατα τον Οκτώβριο χτύπησαν όλα τα κακά. Φέτος θα είναι πιστεύω καλύτερα. Τις ευχές μου.
ReplyDelete