Το νέο μας Μουσείο

Για το νέο Μουσείο της Ακρόπολης δεν είμαι ο πλέον ενδεδειγμένος να μιλήσω, πληροφορίες υπάρχουν παντού, όπως και όμορφα και λεπτομερή πληροφοριακά πόστ όπως τούτο του Αθεόφοβου, ο οποίος παραθέτει πολλές και χρήσιμες πληροφορίες.

Θα πώ μονάχα δυό λόγια, αντιπροσωπευτικά ίσως του κάθε ομογενή που ξαφνικά επισκέπτεται την πατρίδα του και επισκέπτεται αυτό το υπέροχο κτίσμα. Και νοιώθει ξαφνικά μια απέραντη χαρά, μια υπερηφάνεια, που επιτέλους κάποια μεγάλα και σημαντικά έργα γίνονται και στον τόπο μας.

Ελληνικές Αρχαιότητες έχω δεί σε πολλά σημεία του κόσμου, απο το υπέροχο και αγαπημένο μου Μετροπολιτικό Μουσείο Τέχνης της Νέας Υόρκης (με τα 3 εκατομμύρια αντικείμενα στις αποθήκες του), μέχρι το Βρετανικό Μουσείο (που "φιλοξενεί" τα Ελγίνεια Μάρμαρα) και τον Λούβρο. Οι μεγαλύτερες συλλογές Ελληνικής Τέχνης βρίσκονται άλλωστε απο πολλά χρόνια στα μουσεία του εξωτερικού.

Και κάθε φορά που γίνεται κάτι το Ελληνικό, χαλάει ο κόσμος σε ζήτηση, συμμετοχή και εισιτήρια. Απο τους "Θησαυρούς του Βυζαντίου" που άφησαν εποχή στην Νέα Υόρκη, μέχρι τα "Κυκλαδικά" θεματικά εκθέματα του Μουσείου Τέχνης της Βοστώνης, ένα επίσης λαμπρό μουσείο. Καθώς οι Ελληνικές και Αιγυπτιακές συλλογές είναι οι πολιτιμότερες στον κόσμο, κανένα Μουσείο δεν θα ήταν τρελλό να επιστρέψει πίσω τις Ελληνικές Συλλογές του (που είναι μόνιμες). Κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με αυτοκτονία.

Αλλά σήμερα, επιτέλους, μπαίνουμε και εμείς θαρρώ, στο μεγάλο πολιτιστικό παζάρι της κουλτούρας, με το μεγαλύτερο και πολιτιμότερο στοιχείο που έχουμε, και που δεν αμφισβητείται πουθενά- την Πολιτιστική μας Ιστορία. Και προσωπικά, είμαι γι αυτό πολύ ευτυχισμένος.

Ξεκίνησα με τον 13χρονο γιό μου πρωί απο την επαρχία για να επισκεφτώ το Μουσείο. Εγώ ανέλαβα τις επεξηγήσεις. Εκείνος την φωτογράφηση. Και μαζί, την συζήτηση. Ηδη απο το σχολείο, ο πιτσιρικάς είχε τις πρώτες του γνώσεις για την Κλασσική Έλλάδα, και εγώ ανέλαβα να του προσωποποιήσω όσες ακόμα περισσότερες μπορούσα. Στο υπέρλαμπρο Μουσείο φτάσαμε στις 10 το πρωί, και αφιέρώσαμε κάμποσες ώρες. Υπέροχοι οι φωτισμοί, εξαιρετικές οι επεξηγήσεις, οι τοποθετήσεις, η καθαριότητα, η εξυπηρέτηση. Εξαιρετική και η αισθητική του χώρου, το κτίσμα, που κατα την ταπεινή μου γνώμη σέβεται τα ευρήματα που φιλοξενεί, τα προστατεύει σωστά, και συνδυάζει με επιτυχία την αρχαία αισθητική με το ατυχώς άναρχο σύγχρονο αστικό Αθηναικό τοπίο. Kάπως υπέμετρη, νομίζω, η παλιά διαμάχη για το γκρέμισμα δύο νεοκλασσικών σπιτιών επι της Αεροπαγίτου. Θα μπορούσαν βέβαια να απουσιάζουν, αλλά δεν εμποδίζουν τη γενική θέα της Ακρόπολης.

Η μέρα μας συνεχίστηκε με μια περιήγηση στην Ακρόπολη. Πρώτη φορά για τον γιό μου. Συζητήσαμε εκεί πολλά, είχαμε μαζί μας και ένα υπέροχα εικονογραφημένο βιβλίο της Ακρόπολης όπως ήταν στην Αρχαιότητα. Τίποτα πιό πολύτιμο φίλοι μου απο την προσωπική εμπειρία. Στο τέλος της ημέρας, περπατήσαμε και τον πεζόδρομο που ενώνει τους αρχαιολογικούς χώρους. Μια υπέροχη αρχαιολογική ένωση, μια πανέμορφη βόλτα. Κάπου στου Ψυρρή, ήπιαμε καφέ και αναψυκτικά.

Ηταν καλή η εμπειρία; Νομίζω πως έφερα στην Ελλάδα εναν καινούργιο "πελάτη"- τον γιό μου. Ο οποίος βιώνει την Ελλάδα σιγά σιγά απο την λαϊκή της βάση. Οπως μπορώ να του την εκθέσω, με τη γλώσσα της, τον ήλιο της, το φώς της, τις φωνές και τα παιχνίδια του δρόμου, τις λιχουδιές της, το μπλέ της θάλασσας, και απο σήμερα, ελπίζω, και με τον Πολιτισμό της.

Εν καιρώ θα ακολουθήσουν και τα νεότερα σε ηλικία δίδυμα λοκοπουλάκια. Τα οποία έχουν παρομοίως υποβληθεί στα ειδικά προγράμματα επισκέψεων και επιμόρφωσης που τους έχω στρατηγικά επιλέξει. Και ενώ εγώ μάλλον δεν θα γίνω ποτέ πλούσιος σπονσοράροντας πολλαπλά ταξίδια και διάφορα "πολιτιστικά", η Λοκοπούλια Τριανδρία των απογόνων θα βρεί μια μέρα κάτι που αξιζει, πάλι ελπίζω, απο τον ιδιόρυθμο και εκκεντρικό έλληνα πατέρα τους που βάλθηκε κάποτε με μανία να δημιουργήσει στα τζοβένια του Ελληνιστική και Ευρωπαϊκή συνείδηση...