Monday, August 24, 2009

Ξανά όπως παλιά...

Κανένας πόνος σαν τον προσωπικό. Αυτόν που σε χτυπάει κατάμουτρα και είναι ολοδικός σου. Που σου ανήκει και σε καίει ατομικά, που σε πονάει βαθιά στα σπλάχνα της καρδιάς σου. Και που οι άλλοι τον βλέπουν τηλεοπτικά.

Μαζί μας αυτό το καλοκαίρι, η Stepanie (Στεφανία) απο το San Diego. Εγινε φίλη με την κόρη μου απο τις πρώτες μέρες, έπαιξαν μαζί, μεγάλωσαν ένα νεογέννητο γατάκι. Η νεαρή Στεφανία ήρθε με την οικόγένειά της στην Ελλάδα πρίν μερικά χρόνια. Ο πατέρας της είχε νοσταλγήσει την πατρίδα. Μια πρόσχαρη κοπελίτσα με χαριτωμένα αγγλικά, έγινε για την κόρη μου ένα σημείο αναφοράς. Ιδια ηλικία, ίδια τάξη.

Και καθώς οι μέρες πλησιάσαν να φύγουμε, καθώς δεν θάθελα να φύγω απο την πατρίδα με μια κακή είκόνα στο μυαλό, έρχεται ο εφιάλτης της πυρκαγιάς να μας αναστατώσει. Με ενοχλούν τα καμένα δάση της Ελλάδας, με ενοχλούν τα αυτοκινητιστικά ατυχήματα, με ενοχλούν και άλλα πολλά. Αλλά τούτη τη φορά, προστέθηκε στη σκέψη μας και η Stepanie, καθώς η ίδια πληροφόρησε την κόρη μου πως το σπίτι της, στη Δροσιά Αττικής, μπορεί και να καιγόταν.

Και με ξύπνησε η μικρή νωρίς σήμερα, να με ρωτήσει αν το σπίτι της Στεφανίας καήκε. Οχι, είπα εγώ, αμήχανα. Αλλά αυτή επέμενε. Και ξεκινήσαμε να πάμε να τη βρούμε. Και έκατσε η κόρη μου, μικρή και άμαθη ακόμα απο κόσμο (και απο Ελλάδα), να συζητήσει με τη μικρή της φίλη για το άν κάηκε το σπίτι της. Αν καιγόταν το σπίτι της, ήθελε να την φιλοξενήσει με το γατάκι της.

Το σπίτι της Στεφανίας δεν κάηκε, το νεογέννητο γατάκι θα μείνει τελικά στο επαρχιακό σπίτι της γιαγιά της, η κόρη μου χάρηκε που όλα ήταν καλά στη ζωή της φίλης της, η πατρίδα καταρρακώθηκε και πάλι απο κάποιους ανόητους εμπρηστές, και τα ταξίδι της επιστροφής έρχεται σε λίγες μέρες. Οπως και το 2007 που πηγαίνοντας προς την Αθήνα βλέπαμε τις πυρκαγιές της Αχαίας καθ' οδόν. Ξανά, όπως παλιά...

Καλή αντάμωση απο άλλη βάση:)