Ηρθε για λίγο καλοκαιριάτικα, όπως γινόταν πάντα, και μας γέμισε με τον αέρα της και το απέραντο νερό της. H απίθανη θαλασσοχώρα μας γέμισε και φέτος με την αύρα της, το απίθανο φώς της, το νόστιμο φαγητό της και τον καυτό της ήλιο. Ενας επίγειος παράδεισος για τις ανθρώπινες αισθήσεις, ηδονική στην αγκαλιά της, βάλσαμο για αυτούς που επιστρέφουν.Μα ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Βαρύ και σκοτεινό φαντάζει πάνω της το Μνημόνιο, σκληρό το μέλλον και το ριζικό της. Ο,τι κουβαλώ φέτος μέσα μου βαριά, δεν είναι ούτε η άφιξη, ούτε η αναχώρηση. Η πρώτη λυτρώνει, η δεύτερη σκοτώνει. Ειναι η γεύση που μένει, η αποτελμάτωση των ονείρων, ο θυμός των πολλών. Πως μετατρέπεται ενας παράδεισος σε κόλαση; Αμοιρη χώρα, που έμπλεξες, που πουλάς την ομορφιά σου...
Ανασκουμπώνομαι, όσο μπορώ, προσπαθώντας να ταξινομήσω τις πρώτες σκέψεις. Εκείνο που διαφοροποιεί την Ελλάδα απο τον υπόλοιπο κόσμο είναι το υπέργλυκο φώς που αναστέλει την ψυχή, και η απέραντη μεσογειακή της κοινωνικότητα. Αμυντικοί της μηχανισμοί η οικογένεια, και ο ανθρωπισμός που ακόμα εκπορεύεται απο τη σύνδεση χωριού-πολης. Μ' αυτούς τους μηχανισμούς θα πορευτεί η θαλασσοχώρα, μ' αυτούς τους μηχανισμούς θα αντέξει ο λαός της. Αν αντέξει. Γιατί τούτη η κρίση είναι και ευκαιρία. Μπορεί να μας ξαναενώσει και πάλι στη βάση, στα λαογραφικά μας και απλά λαϊκά στοιχεία που χάθηκαν τα τελευταία χρόνια. Στοιχεία τιμής και παράδοσης. Αν γεννηθεί μια νέα ηθική, θα σωθούμε. Αλλιώς, θα βουλιάξουμε. Το Μνημόνιο είναι ενας γραφειοκρατικός μηχανισμός που εφαρμόζει ενα μαθηματικό μοντέλο. Εμείς όμως χρειαζόμαστε ενα άλλο μοντέλο, ηθικό. Κάτι να κρατηθούμε. Είμαστε πλέον μόνοι μας...
Και ξάφνου πάλι, όπως γινόταν πάντα, η πατρίδα χάθηκε απο το οπτικό μου τοπίο, και έγινε ξαφνικά μια απλή ιντερνετική συνδεση. Η ζωή ανάμεσα σε δύο πολιτισμούς ήταν και παραμένει πρακτικά και φιλοσοφικά τραγική, η ισορροπία ανάμεσα στους δύο κόσμους μια ατέλειωτη και διαρκής διανοητική προσπάθεια. Απο τον μεσογειακό κόσμο στον αγγλοσαξωνικό πολιτισμό το ταξίδι είναι τεράστιο, όπως και να το μετρήσεις...
------------------------------------
Δεν θα υιοθετήσω ούτε σενάρια καταστροφής, ούτε θα ωραιοποιήσω την ελληνική πραγματικότητα. Η Κλεπτοκρατία καταρρέει γύρω μας θεαματικά, και μουδιασμένοι παρακολουθούμε όλοι μας στην καθημερινότητα τις αποκαλύψεις. Τα πάντα γύρω μας είναι σάπια και πρέπει να αλλάξουν. Πίσω απο τις συνήθειες κάθε λαού που προόδευσε, υπάρχει μια ηθική βάση. Στους αγγλοσάξωνες υπάρχει η θρησκευτικότητα, η υπακοή στους νόμους, η αγάπη προς την έντιμη εργασία. Στους Γιαπωνέζους ενας πανάρχαιος κώδικας τιμής, στους Κινέζους η φεουδαρχική υπακοή στην ιεραρχία. Χρειαζόμαστε και μείς κάτι. Τίποτα στην Ιστορία δεν είναι απλό και τυχαίο.
------------------------------------
Picture by Locus Publicus, free for public use
Greece, summer 2010
------------------------------------
Καλώς τον! Ναι, Locus, όλοι έχουνε κάτι. Γιατί εμείς να μην έχουμε; Ιδίως μια και τα περισσότερα απ’ αυτά που έχουν οι πιο πολλοί άλλοι, εκτός από τους Γιαπωνέζους και τους Κινέζους, οι πρόγονοί μας τους τα δώσανε. Εμείς τη θρησκεία μας την γελοιοποιούμε χάνοντας το βαθύτερο νόημα και την κοινωνική ανάγκη της, τους νόμους τους χρησιμοποιούμε για να φτιάχνουμε σαΐτες και να τις πετά με στο θερινό σινεμά, η έντιμη εργασία γελοιοποιείται, ο κώδικας τιμής πρέπει να βρεθεί στην εγκυκλοπαίδεια, και η υπακοή στην ιεραρχία είναι δύσκολη σε μια κουλτούρα του «τι λε ρε που θα μου πεις εμένα τι θα κάνω!» Συμφωνώ με όλα όσα λες, μα φοβάμαι πως ο μύθος του Φοίνικα λέει ότι γεννιέται από τις στάχτες του –η λέξη με σημασία εδώ, είναι οι «στάχτες»…
ReplyDeleteΘεωρώ ότι αυτή είναι η υπέρτατη πρόκληση για τον έλληνα σήμερα:
ReplyDeleteόπως βρήκε τρόπο να φέρει στα μέτρα του την προδοσία των αρχόντων του τόσες φορές στα παρελθόν κάνοντας τους νόμους τους τσιγαρόχαρτο, έτσι και τώρα θα βρεί έναν τρόπο να φέρει στα μέτρα του και τη νέμεση της προφασιζόμενης μετάνοιάς τους.
@thinks-
ReplyDeleteΕμείς που δώσαμε, πρέπει τώρα να ξαναεφεύρουμε. Ζαλίστηκα ολο το καλοκαίρι απο τις διάφορες ιστορίες κλεψιάς και κατάχρησης δημοσίου χρήματος. Αν οι «στάχτες» μπορούν να παράγουν κάτι, τώρα είναι οι ώρα. Αλλοιώς θα μείνουμε στις στάχτες. Μα ό,τι και να γίνει, χρειάζεται μια νέα συλλογική συνείδηση ηθικής. Και αυτό, να επιμείνω, χρειάζεται μια ολόκληρη γενια. Χωρίς ηθική βάςση κάθε πολιτισμός είναι χαμένος.
Αθηνά μου γειά σου.
ReplyDeleteΑν βέβαια υπάρχει μετάνοια, την οποία δυσκολεύομαι να δώ. Σε μηχανισμούς στηρίζεται και η κυβέρνηση, στους παλιούς σάπιους μηχανισμούς και πρόσωπα του παρελθόντος. Οπως τα λές και σύ στο μπλόγκ σου, αυτοί οι μηχανισμοί μετακομίζουν τώρα στις εκλογές του Καλλικράτη. Πρωταρχικά είναι αναγκαία μια αίσθηση δικαιοσύνης που ακόμα δεν υπάρχει. Η ατιμωρησία είναι το βασικό πρόβλημα. Ολα φίλη μου είναι σάπια. Τοπικές αυτοδιοικήσεις, νοσοκομεία, εφορίες, οργανισμοί. Αν αυτή η αίσθηση δεν αποκατασταθεί, δεν υπάρχει ελπίδα. Ωραία φάγαμε, ωραία ήπιαμε, τώρα ήρθε και ο λογαριασμός. Θα τα πούμε πάλι.
Μαζί με το μαγικό μας καλοκαίρι που τώρα νοητά τελειώνει, τελειώνει και η ψευδαίσθηση πως το απέραντο και αδηφάγο Κράτος μπορεί να διατηρηθεί επ' απειρον, με τα λειτουργικά έξοδά του να υπερβαίνουν ετησίως τα 60 δις. Αργά ή γρήγορα, χιλιάδες δημόσιοι οργανισμοί θα πρέπει να ανασχεδιαστούν. Το Μνημόνιο ίσως ακόμα μας χειροκροτεί, αλλά η αλήθεια είναι πως τα νούμερα πια δεν βγαίνουν. Συνάντησα κατα την διάρκεια του καλοκαιριού πολλούς, πάρα πολλούς φίλους με επιχειρήσεις, άκουσα και σύλλεξα τις ανησυχίες τους. Δεν θα σας ζαλίσω με φιλοσοφήματα περι των δημοσιονομικών της χώρας, ούτε άλλωστε και εσείς περιμένετε εμένα για να ενημερωθείτε. Αλλά τα πράγματα είναι πράγματι δύσκολα, ο χειμώνας προβλέπεται σκληρός σε τσέπη και κοινωνική ζωή. Ας τον υποδεχθούμε τουλάχιστον με κάποια αίσθηση χιούμορ.
ReplyDeleteΚαλώς έφτασες στο Αμέρικα φίλε μου.
ReplyDeleteΦοβάμαι πως βαθειά ριζωμένη μέσα μας είναι η κουλτούρα της μίζας, του μέσου, του λαδώματος.
Νομίζω πως η νοοτροπία αυτή θέλει χρόνο να αλλάξει.
Επίσης πιστεύω πως έχουμε μνήμη χρυσόψαρου και ξεχνούμε πολύ εύκολα η έστω πειθόμαστε να το κάνουμε, γιατί, διαφορετικά δεν εξηγείται, σε πρόσφατη έρευνα της K-research, για πρόθεση ψήφου το 27% να λέει ΠΑΣΟΚ και το 21% Ν.Δ. και οι αναποφάσιστοι να είναι μόνο το 40%.
Αν εξαιρέσεις ένα 10% ΚΚΕ και λοιπά ακροαριστερά κόμματα, οι αναποφάσιστοι μετά την καταιγίδα του ΔΝΤ, έπρεπε να φθάνουν το 90%, και όμως.
Φίλε Γιώργο ευχαριστώ.
ReplyDeleteΘα συμφωνούσα πως ο απλός λαός θα μπορούσε να εγκαταλείψει την πολιτική για λίγο, μπαίνοντας στους αναποφάσιστους. Οι πολιτικοί μας τώρα "μεταλλάσσονται" σε νέα υβρίδια, (υποτίθεται τίμια και ευαίσθητα) που αναζητούν σωτηρία της πατρίδας. Διαπίστωσα κατα τη διάρκεια του καλοκαιριού πως μια ομάδα ανθρώπων ακόμα πιστεύει πως θα οφεληθεί απο την κομματοκρατία. Πως κάπως, τα πράγματα θα επανέλθουν όπως παλιά, και οι "δικοί μας" θα βολευτούν με διορισμούς στο απέραντο Κράτος του Μαθουσάλα. Ωιμέ....