Thursday, August 20, 2009

Η λαοθάλασσα της επαρχίας

Αναπαυμένος σε μπαμπού καναπεδάκια με βελούδινα γεμιστά μαξιλαράκια, απολαμβάνω τον καφέ μου στo Downtown. Καφές cappucino με κανέλλα. Είναι ενα απο τα 20 συνεχόμενα μπαράκια του πεζόδρομου. Τα υπόλοιπα 30(!!) θα ανοιξουν, πληροφορούμαι, τον Σεπτέμβριο. Εχω την εντύπωση πως βρίσκεται εδώ όλη σχεδόν η πόλη! Μάρτυρας σε μια υπερπαραγωγή καφέ, greek lifestyle και αραλικιού, η καφενόβια τελετο-αργία επαναλαμβάνεται καθημερινά απο τις 10 μέχρι περίπου τις 1 μετά το μεσημέρι.

Η γκαρσόνα μου προσφέρει τον Τύπο της ημέρας. Εspresso και αθλητικές. Μαθαίνω έτσι τα νέα της ημέρας, ποιός πήδηξε ποιόν, σε ποιό κόττερο βρέθηκε ο Λάκης, τι θα φορεθεί φέτος, πού πήγε διακοπές η Πετρούλα, τι μεταγραφές έκανε η Παναθηναϊκάρα. Στον αντικρυνό τοίχο, σε μια γιγαντο-οθόνη, ενας δημοσιογράφος μεταδίδει τα νέα απο τη Μύκονο. Στριμωγμένος ανάμεσα σε μαυρισμένα ελληνικά, γαλλικά και γερμανικά μπούτια, αγωνίζεται ο φουκαράς να δώσει έμφαση στο αποψινό beach party και καυτό μπλουζάκι show. "Γαμάτο μπάρ", ακούω δίπλα μου έναν νεαρό.

Μ' αρέσει. Διόμιση ώρες καφέ ειναι σοβαρή υπόθεση. Και τα γκομενάνια πολύ όμορφα, απίθανα σεξουαλικά μπλουζάκια, νύχια σε ποικιλόχρωμους συνδυασμούς, μαυρισμένα κορμιά σε γκλαμουράτες έμφανίσεις και μοδάτα design. Κάθε μέρα Downtown. Κάθε μέρα αργία. Η ώρα του καφέ.

Ρωτάω τα παιδιά της παρέας, με τί ασχολούνται όλοι αυτοί οι άνθρωποι. Ποιά είναι αυτή η καφενιακή λαοθάλασσα, μεγαλύτερη των διαδηλώσεων και των γηπεδικών συνάξεων, η ατέλειωτη αυτή στρατιά των νέων που κάθε μέρα, κάθε πρωί (πιθανώς και βράδυ), κατακλύζουν τα 50 αυτά μπαράκια, σε μια φωτογραφική υπερσυγκέντωση τόσο μεγάλη, τόσο πολυπληθή και αξιοσημείωτη, η παρατήρηση της οποίας εχει και κοινωνιολογικό ενδιαφέρον. Ποιοί έιναι αυτοί οι άνθρωποι; Είναι άνεργοι, πληροφορούμαι. Παιδιά της επαρχίας, μαθητές, φοιτητές, απόφοιτοι, καθοδόν προς το αβέβαιο εργασιακό τους μέλλον. Σε μια χώρα που όλα υπολειτουργούν, το κράτος απουσιάζει και η εκμετάλευση περισσεύει. Σε μια χώρα που τρώει τα παιδιά της.

Στην ταράτσα του Downtown, μια ομάδα εργατών βάζει μια καινούργια κεραμοσκεπή. Τα ηλιοκαμμένα κορμιά δουλεύουν με πείσμα μέσα στον ήλιο, διαγράφονται οι καλογυμνασμένοι μύς, ο ίδρώτας της δουλειάς. Είναι Αλβανοί, πληροφορούμαι. Αυτοί φτιάχνουν όλες τις σκεπές της πόλης, αυτοί κάνουν και τα καθαρίσματα, τα τσιμεντόματα, τα υδραυλικά. Αυτοί γενικώς τα κάνουν όλα. Τους βρίσκεις όποτε θέλεις, περιέργως δεν λένε ποτέ όχι, και σαν εργατικές μυρμηγκιές με στρατιωτική δομή, συννενοούνται μεταξύ τους και κλείνουν όλα τα deals. Κεραμοσκεπές, μπάνια, πέτρινοι τοίχοι, ηλεκτροδουλειές, τσιμενταρίσματα. Καί τώρα τελευταία, έχουν και απαιτήσεις. Σταμάτησαν τα παραδοσιακά ωρομίσθια (3- 5 ευρώ την ώρα), και παίρνουν τις δουλειές εργολαβικά. Και ακριβά.

Δεν περιμένω απο τη Μεσογειακή Ελλάδα Προτεσταντικό εργασιακό ήθος, αλλά ενδόμυχα αρνούμαι να παραδεχτώ πως και τα κοινωνιολογικά μου αντανακλαστικά είναι νεκρά. Η εικόνα που απλώνεται μπροστά μου, μου είναι οικεία απο παιδί. Συζητήσεις και παρατηρήσεις έχω κάνει άφθονες στην επαρχία, συχνός ταξιδιώτης της πατρίδας ήμουνα πάντα, και άνεργους έχω δεί πολλούς ανα τον κόσμο. Αλλά τούτο το υπερπλήθος του καφέ, δεν έχει χαρακτηριστικά ανέργων, ούτε και φαίνεται να ανησυχεί πολύ για το εργασιακό του μέλλον. Τα χαρακτηριστικά της ανεργίας περιέχουν αγωνία, όχι καθημερινό ξάπλωμα σε τιγρέ καναπεδάκια και δίωρους καφέδες. Η επαρχιακή αυτή καφενομανία, είναι εμπεδωμένη συμπεριφορά αδιαφορίας προς οτιδήποτε συνιστά στάση ζωής απέναντι στο θέμα της εργασίας.

Οι "άνεργοι" είναι στην ουσία άεργοι, βολεμένοι νέοι της επαρχίας σε μια κοινωνιολογική τελετουργία που θυμάμαι απο παιδί. Την τελετουργία της χρόνιας αναμονής, μιας συγκεκριμένης αντίληψης του κόσμου (βαθιά εμπεδωμένη στην επαρχία), που δεν θέλει τα παιδιά να δουλεύουν σε τίποτε "βρώμικο" και κοινωνικά επιλήψιμο, να μην μετακομίζει απο το σπίτι, να μην φεύγει απο την γενέθλια πόλη. Η πατρική κατοικία ορίζει τα όρια της φιλοδοξίας των παιδιών και χρηματοδοτεί τους καφε-μαραθώνιους (για χρόνια ολόκληρα), μέχρι να παρουσιαστεί κάποτε η καλή, συνήθως κρατική ευκαιρία ή διορισμός. Τότε, και μόνον τότε, τα παιδιά θα ενταχθούν ευπρεπώς στην τοπική κοινωνία.

Με τους Αλβανούς στην ταράτσα να δουλεύουν και τους "άνεργους" στην βάση να απολαμβάνουν λούγκο και φρέντο, το θέαμα είναι και ελαφρώς κωμικό. "Ελα μωρό μου, έλα κορμί μου", φωνάζει στη γιγαντοοθόνη ο Μυκονάκιας. Και το "κορμί" ανταπρίνεται με λάγνες μπαρόβιες υπνωτικές κινήσεις προκαλώντας τα ουρλιαχτά και τον θαυμασμό των τοπικών θαμώνων. Καθώς ετοιμάζομαι να φύγω (οι δύο ώρες πέρασαν), συλλέγω και τον τελευταίο διάλογο ενός "άνεργου" που "τον τρώει η Ελλάδα" "Ασε μαλάκα, έπαθα πλάκα, η γκόμενα οδηγάει το Μazda το τριάρι."

11 comments:

  1. Απολαυστικός όπως πάντα... το τρίπτυχο μηχανάκι-φραπεδάκι-τσιγαράκι δε θα πεθάνει ποτέ στην ελληνική επαρχία. Τα ίδια βλέπω και στη Θεσσαλονίκη και σε άλλες μικρότερες πόλεις. Οι ίδιοι και οι ίδιοι παρακολουθούν τα ίδια και τα ίδια ποδόσφαιρα μαζεμένοι κάτω από πλάσμα τηλεοράσεις, μασουλώντας γύρους, αργοπίνοντας φραπέδες και καπνίζοντας νωχελικά. Και μετά αναρωτιόμαστε τι έχουν τα έρμα και ψοφάνε ή γιατί παραμένει ανεξέλικτη αυτή η χώρα...

    ReplyDelete
  2. Η απορία μου είναι γιατί το Κράτος μας προσλαμβάνει υπαλλήλους και όχι απ' ευθείας συνταξιούχους;

    ReplyDelete
  3. H εικόνα που περιγράφεις είναι ακριβώς η ίδια και στην Αθήνα.
    Μόνο που εδώ έχει εξαπλωθεί και η Σταρμποκομανία με ένα κατάστημα σχεδόν σε κάθε γωνία.
    Πιό σικ πράγματα βλέπεις!

    ReplyDelete
  4. Σταθερά απολαυστικός locus ακόμη και όταν περιγράφεις γνωστά σε μας τους ιθαγενείς πράγματα. Το σαπιοκάραβο ελλάς συνεχίζει να ταξιδεύει χωρίς πυξίδα σε ένα ομιχλώδες τοπίο. Προς το παρόν αράζουμε με φραπέδες στο κατάστρωμα. Ας ελπίσουμε ότι δεν θα πέσουμε σε καμια μεγάλη ξέρα που θα μας ξυπνήσει απο το μακάριο ύπνο μας.

    Ελπίζω με την επιστροφή σου στη νεα αγγλία να συνεχίσεις να μας ταξιδεύεις σε πιο ενδιαφέρουσες και λιγώτερο οικείες διαδρομές.Οπως έχω ξαναγράψει το να σε διαβάζουμε είναι προνόμιο.

    ReplyDelete
  5. Ελα βρε locus... μη παίζεις με το πόνο μας..
    οσες προσπάθειες κι αν κάνουν κάποιοι ειναι καταδικασμένες στην αποτυχία...
    εδώ ειμαστε μαθημένοι να μας φταίνε μονίμως οι άλλοι (τώρα βλέπεις μας βόλεψε που μας το λένε και κάποιοι πολιτικοί, έτσι έχουμε αφεθεί στα χέρια τους... ξέρεις χέρι χέρι κτλ)

    Οσο λοιπον θα μας φταίνε οι άλλοι κι όχι το ξερό μας το κεφάλι δεν πρόκειται ν αλλάξει τίποτε σ αυτόν τον παντέρμο τόπο... ειναι το μόνο στο οποίο είμαι απαισιόδοξη...
    Νά σαι καλά και να μη ξαφνιάζεσαι απ αυτά που συμβαίνουν εδώ πέρα... ειναι αναμενόμενα!!!

    ReplyDelete
  6. κάποτε περάσαμε από το εγώ στο εμείς.
    φαίνεται ότι τώρα έχουμε περάσει από το εμείς στο αυτοί.

    ReplyDelete
  7. Φίλοι μου γειά σας - Αργησα να επανέλθω, αλλά η πρόσβασή μου στο διαδίκτυο είναι επι του πάρόντος περιστασιακή. Σας ευχαριστώ όλους για τα σχόλιά σας.

    -----------------------
    Φίλε Γεράσιμε η επαρχία είναι πολύ πιο αποπνικτική απο την Αθήνα. Υπάρχουν μικρές τυραννίες που βαραίνουν πολύ, και σιγά σιγά γίνονται κουλτούρα. Δυστυχώς, αυτά που γράφω γίνονται παντού. Η ίδια εικόνα επαναλαμβάνεται σε κάθε μικρή κοινωνία.

    -----------------------
    Φίλε Χρίστο Βαρδάκα, η ψύχωση με το δημοσιουπαλληλίκι (και την σύνταξη), είναι τεράστια. Παντού συζητήσεις επι συζητήσεων. Ανήκω σε κάποια κατηγορία ανθρώπων που ελπίζω να μην σταματήσω ποτέ να εργάζομαι (σε κάτι που μου αρέσει). Και ομολογώ επίσης πως πρίν φύγω απο την πατρίδα είχα και εγώ δουλέψει ελάχιστα. Οταν όμως έχασα τη βάση που με προστάτευε, τότε έπεσα στα δύσκολα. Το καλό ήταν πως αυτό έγινε σχετικά νωρίς.

    -----------------------
    Φίλε Αθεόφοβε Σταρμπακς δεν είδα ακόμα στην επαρχία, αλλά οι καφετέριες ειναι τρομερών διακοσμήσεων και αισθητικής. Άυτό που θίγω στο πόστ είναι μια καθημερινότητα χιλιάδων νέων. Θα επιθυμούσα να τους έβλεπα πιο ενεργητικούς. Και χωρίς να θέλω να θίξω ή να γενικεύσω, οι 2 στους 5 που ρώτησα, δεν είχαν email. Που σημαίνει πως δεν έχουν ποτέ μπεί στο ιντερνετ για εργασιακούς λόγους (να ψάξουν κάτι, ή να στείλουν ενα βιογραφικό).

    -----------------------
    Φίλε Yosemite ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια. Δίνω φίλε μου ό,τι μπορώ. Είμαι τώρα στην Ελλάδα. Την αλλη εδβομάδα επιστροφή στη βάση μου. Νάσαι καλά, και πολλές ευχές:)

    -----------------------
    Mαρία μου, με ξέρεις, δεν επιθυμώ να κατηγορήσω αλλά να κριτικάρω. Είχα άλλωστε φωτογραφήσει τον πεζόδρομο αλλα τελικώς δεν πόσταρα τη φωτογραφία. Αυτή είναι η εικόνα δυστυχώς. Εύχομαι γρήγορο απεγκλωβισμό.

    -----------------------
    Αγαπητή μου Αθηνά τις ευχές μου. Εχω πολλές ιστορίες διαφορετικές απο αυτό το πόστ, και εν καιρώ θα τις εκθέσω. Σήμερα το ποτήρι είναι μισοάδειο, μεθαύριο θα μισογεμίσει.

    ReplyDelete
  8. Καλό τεξείδι.
    Και του χρόνου.
    Καλό χειμώνα.

    ReplyDelete
  9. Είδα πως στο τελευταίο σου ποστ δεν δέχεσαι σχόλια. Θρηνείς τη καταστροφή;

    ReplyDelete
  10. Αγαπητέ μου Χρίστο σε ευχαριστώ. Τις ευχές μου.

    Φίλε Ιωάννη, βρίσκομαι εν κινήσει. Ναι, θρηνώ.

    ReplyDelete
  11. Αγαπητέ Λάκη, καλως όρισες στην μπλογγόσφαιρα. Ολες οι απόψεις δεκτές. Με τον έναν ή άλλο τρόπο, στη ζωή βρίσκες αυτά που ψάχνεις. Τα σέβη μου:)

    ReplyDelete