Το Δομινικανικό μοντέλο

Πληροφορούμαι πως ο Γιώργος επεξεργάζεται διάφορα μοντέλα για το 2010. Το Δανέζικο, το Ιρλανδικό, το Σουηδικό. Έκανε και ένα ταξίδι για σοσιαλιστικό σεμινάριο, μαθαίνω, στον Αγιο Δομίνικο. Και γύρισε ενθουσιασμένος. Και όταν του την έπεσαν οι Οίκοι, εκείνος, ο Μεγάλος Τιμονιέρης μας, μειδίασε πονηρά, απέρριψε τους αντιλαϊκισμούς και τα σκληρά αντίδοτα, και εσιώπησε ως σοφός ηγέτης. Κρατάει ο Γιώργος μας, στην καβάντζα, το τρομερό Δομινικανικό μοντέλο. Ενα αισθησιακό και απόλυτα ερωτικό μοντέλο. Ιστορικό και ζόρικο. Συμπεριλαμβάνει θεατρικό λαϊκισμό, τελετουργικό υποβρύχιο πλιάτσικο, και ενίοτε και στρατιωτικές αποβάσεις. Θα σας το περιγράψω.

Bρέθηκα κάποτε στη Δομινικανική δημοκρατία, ημέρα εκλογών. Εξω καρδιά τόπος, αισθησιακές μουσικές, δυναμωτικοί χυμοί, βαθύς ερωτισμός και αφροχαβαλές. Κιθάρες και αναμμένες φωτιές στην παραλία, μια πυκνή και οργιώδης φύση, θυελλώδεις εκτονώσεις στην αύρα του φεγγαριού. Το πανέμορφο ιστορικό κέντρο με τις παλιές ισπανικές εκκλησιές και τα ψηλοτάβανα ευρωπαϊκά σπίτια έχανε σιγά σιγά τους σοβάδες του, οι δρόμοι βούλιαζαν στο βήμα του επισκέπτη, και οι νυχτερίδες πετούσαν στον ουρανό μέρα. Στην κοινωνία των όμορφων μιγάδων μπαινόβγαιναν λαθραία για δουλειά, οι μαύροι ανεπιθύμητοι γείτονές τους, οι Αϊτινοί. Η ηλιόλουστη αποικία ήταν τώρα ενα εγκατελλειμένο αρχοντόσπιτο που μύριζε μούχλα.

Ενας ιστορικός βιασμός, το νησί του Κολόμβου, όποιοι πέρασαν απο το κορμί του το βίασαν, άλλοι έφυγαν με καράβια φορτωμένα χρυσό, άλλοι με αεροπλάνα. Κι όταν έπεσε η ιστορική αυλαία, μπήκε και ο αμερικανικός στρατός. Και η σύγχρονη "δημοκρατία". Απέμεινε μονάχα η χυμώδης λουλουδιασμένη φύση, η αισθησιακή αύρα της θάλασσας, ο καυτός ήλιος, και η παθιασμένη ερωτική μουσική.

Υποψήφιος πρόεδρος ένας τύπος 94 χρόνων, φίλος του πρώην δικτάτορα που είχαν σκοτώσει. Το Φάντασμα της Οπερας. Η χώρα έκανε 10 μέρες να μετρήσει τα ψηφοδέλτια, μέσα απο ανεκδιήγητες φάσεις νοθείας και αποικιακού σκηνικού. Τελικά, ο 94χρονος υποψήφιος κέρδισε τις εκλογές. Ενα πρωί με τον καφέ, ρώτησα τους ντόπιους: "Βουίζουν τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία πως ο κύριος Balaguer είναι τυφλός. Είναι αλήθεια;". "Nαί" μου απάντησε ένας κυνικά. "Εκείνο όμως που δεν ξέρουν, είναι ότι είναι και κουφός".

-------------------------------------------------------------

* - Locus Publicus - Movimiento Catorce de Junio

**- Πάμε και λίγο δομινικάνικο λαϊκό (buchata). Απο τον υπέροχο Juan Luis Guerra.





-------------------------------------------------------------
Ηταν το τελευταίο πόστ της χρονιάς. Δεν ξέρω τί θα είναι ο καινούργιος χρόνος, πιστεύω όμως δύο πράγματα. Πως γενικώς, ό,τι ζητάμε βρίσκουμε. Και επιπλέον, η καλύτερη επανάσταση δεν είναι ούτε η πολιτική, ούτε η οικονομική. Είναι η προσωπική. Είναι η μόνη επανάσταση στην οποία μπορούμε να πετύχουμε, να ζήσουμε έξω απο τα μεγάλα ιδεολογικά μοτίβα, αυτόνομοι και αυτάρκεις σε ένα κόσμο που συνεχώς αλλάζει, έξω απο Θεούς και στρατηγισμούς που δεν μας αφορούν. Γιατί όλα αλλάζουν. Λίγο βέβαια, θα αλλάξουμε και μείς. Και αν όλα πάνε καλά, μπορούμε να αλλάξουμε και τις ζωές κάποιων γύρω μας, προς το καλύτερο. Αυτό γίνεται, μπορεί άνετα να γίνει...

Καλή χρονιά λοιπόν φίλοι μπλόγγερς. Με υγεία, πρόοδο και ειρήνη. Σας ευχαριστώ ιδιαίτερα για την παρέα σας, την τιμή της συμμετοχής σας και την ευπρέπεια του λόγου σας. Ελπίζω να σας ήμουν ευχάριστος. Μέσα στα πλαίσια του δυνατού, το μπλόγκ θα παραμείνει ενεργό και το 2010.

Εις το επανιδείν.

Locus Publicus
locuspublicus@gmail.com

Τρομολαγνεία και Φόβος

Μετα την τρομοκρατική επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, όλοι οι ζώντες στις ΗΠΑ βίωσαν μια ανεκδιήγητη κατάσταση τρομολαγνείας, που έφτανε τα όρια του τραγικού. Θα έλεγα κωμικού, αλλά δυστυχώς το χιούμορ εξέλιπε απο τα ΜΜΕ που όλα μαζί, εν πλήρει συμφωνία και συντονισμό, ασχολούνταν για χρόνια με ένα και μοναδικό θέμα: πότε θα ξαναχτυπήσει ο Οζάμα.

Επι προεδρίας Μπούς, τα πάντα επιτελούσαν υπο πλήρη έλεγχο, τα τηλέφωνα υπο παρακολούθηση, ο μουσουλμανικός πληθυσμός των ΗΠΑ κατεγράφει καθ' ολοκληρίαν και εκλήθει στα αστυνομικά τμήματα για κατάθεση, έγιναν χιλιάδες επι χιλιάδων συλλήψεις και απαγωγές χωρίς καμμία νομική εκπροσώπηση, όλοι οι πολιτικοί της χώρας μπήκαν σαν τα πρόβατα στην σειρά και συνυπέγραψαν ό,τι τους έδωσαν, ο δέ κόσμος των ΜΜΕ έβγαλε τα εθνικιστικά του σύμβολα και άρχισε την τρομολαγνεία επι παντός επιστητού. Οι λίγες και φωτεινές εξαιρέσεις ήρθαν απο τον ακαδημαϊκό κόσμο, που προς τιμή του ουδέποτε υπέκυψε στο κλίμα των ημερών.

Είχα τότε, στην κορύφωση όλων αυτών των γεγονότων, και διατηρώ ακόμα, την ισχυρή προσωπική πεποίθηση πως η CIA και κάμποσες υπηρεσίες του Πενταγώνου, χαλούν περισσότερο χρήμα για την διατήρηση των διαφόρων θεωριών συνομωσίας ανα τον κόσμο, παρά για να παράγουν πληροφορίες ποιότητας. Πίστευα τότε, και πιστεύω ακόμα, πως το τεράστιο και πολυδιαφημισμένο σύστημα πληροφοριών των ΗΠΑ, είναι διάτρητο απο ατέλειες και τεράστια δομικά προβλήματα, και πως η CIA δεν παράγει απολύτως τίποτα πέραν απο μερικές πιασάρικες χολυγουντιανές ταινίες. Την υποψία μου αυτή, τεκμηριώνει εκ των έσω και ο συγγραφέας Tim Weiner, στο καλύτερο κατα την γνώμη μου βιβλίο που γράφτηκε ποτέ για την υπηρεσία, Legacy of Ashes, ενα βιβλίο, που μόνον οι φανατικοί της πολιτικής μπορούν να τελειώσουν, και που προτείνω χωρίς τον παραμικρό δισταγμό.

Την παραμονή του τρομοκρατικού χτυπήματος, δεν υπήρχε ούτε ένα άραβας μεταφραστής στο Πεντάγωνο. Η CIA είχε τρείς εν εφεδρεία. Και ακόμα και σήμερα, οι μεταφραστές σπανίζουν. Τα συστήματα πληροφορικής του Πενταγώνου (πάνω απο 400 τεράστια συστήματα), ξηλώθηκαν σχεδόν αμέσως κατ' εντολήν του αιμοβόρου Ράμσφέλντ γιατί ήταν άχρηστα, και ενας ριζικός ανασχεδιασμός μπήκε σε εφαρμογή. Εκατοντάδες άλλες υπηρεσίες, το FBI, Immmigration Service, αστυνομίες, πυροσβεστικές, πυρηνικά κέντρα, κλπ, δεν είχαν μεταξύ τους τον παραμικρό πληροφοριακό συντονισμό. Αυτός ήταν ο λόγος που ο πρόεδρος Μπούς έφτιαξε τον νέο τμήμα Homeland Security. Να συνενώσει κάτω απο μία ομπρέλλα, όλες τις υπηρεσίες πληροφοριών της χώρας. H μάχη όμως ακόμα συνεχίζεται.

Και μετά το μεγαλύτερο και παγκοσμίως διαφημισμένο φιάσκο του Echelon, για το οποίο ξοδεύτηκαν εκατοντάδες εκατομμύρια, και το οποίο χάσκει κάπου συλλέγοντας άχρηστες πληροφορίες που κανείς δεν βλέπει και δεν αξιολογεί, το μεγαλύτερο καλαμπούρι ανάμεσα στους κομπιουτέράδες, είναι σήμερα το National Asset Database, μια ιδέα που ξεκίνησε απο το Dept of Homeland Security, για να καταγράψει όλες τις "ευαίσθητες" εκείνες οντότητες που θα μπορούσαν να δεχθούν τρομοκρατικό χτύπημα, και έπρεπε επομένως να προστατευθούν. Και ετσι, ενώ όλα άρχισαν καλά, μαζί με τους πυρηνικούς σταθμούς και τα αεροδρόμια, σύντομα μπήκαν στη βάση δεδομένων και σούπερμάρκετ, στριπτιζάδικα, καφενεία, μικρομάγαζα κολλητών, ακόμα και μια παρέλαση με μουλάρια! Ο,τι μπορούσε ο κάθε πολιτικός έχωνε στο database, με την ελπίδα πως θα πάρει ομοσπονδιακή οικονομική βοήθεια και θα φανεί και πατριώτης στο χωριό του.

Η τρομολαγνεία μειώθηκε σημαντικά επι Ομπάμα, αν και την εθνικιστική αποστολή συνεχίζει αμείωτα το Fox News, το οποίο καθημερινά ανακαλύπτει νέους εχθρούς, αντιαμερικανούς, προδότες, κομμούνια, τρομοκράτες, και φυσικά θέλει και πόλεμο με τον Ιράν. Ελάχιστοι πιά θυμούνται πως τον αιγύπτιο τυπά Omar Abdel-Rahman που είχε βάλει την πρώτη βόμβα στα δίδυμα, τον είχε βάλει στην χώρα (μετά απο παροιμοιώδη τσακωμό με το FBI), η ίδια η CIA, η οποία μάλιστα του πλήρωνε και το ενοίκιο!

Γι αυτούς, και άλλους πολλούς λόγους, είμαι και παραμένω δύσπιστος στις διάφορες ανα καιρούς ειδήσεις για τρομοκρατικές ενέργειες, ειδικά αυτές που εμφατικά προβάλουν τα ΜΜΕ, δημιουργώντας ενα ντόμινο φόβου σε όλον τον κόσμο. Περιστατικά ερασιτεχνών βομβιστών έχουν ξαναγίνει στο παρελθόν. Καθώς και πολλές συλλήψεις υπόπτων. Κάποιο αεροπλάνο, γύρισε απο την πτήση του στο Λονδίνο, για να συλληφθεί κάποτε ένας "τρομοκράτης" Σύριος, στις αποσκευές του οποίου είχε βρεθεί "βομβιστικό" υλικό. Εβδομάδες αργότερα, μάθαμε πως ήταν "παρεξήγηση". Ενα μηχάνημα βίντεο είχε στις αποσκευές του ο νεαρός γιατρός, και μετασχηματιστές για να το συνδέσει στο σπίτι του πατέρα του στη Δαμασκό.

Και θα παραμείνω δύσπιστος. Τόσο γιατί έχω προσωπική γνώση του επιπέδου της πληροφορικής σέ όλες τις ΗΠΑ (συμπεριλαμβανομένου και του FBI και του Πενταγώνου), αλλά και γιατί χρόνια τώρα, έχω βαρεθεί την τρομολαγνεία. Είναι εσκεμμένη και καθοδηγούμενη. Επόμενο τρομοκρατικό χτύπημα θα υπάρξει, και θα είναι μεγαλύτερο. Και σίγουρα δεν θα γίνει απο ερασιτέχνες.

---------------------------------------------
Και χωρίς να θέλω να συμμετάσχω σε θεωρίες συνωμοσίας, προτείνω στους φίλους μπλόγγερς το πραγματικά υπέροχο πόρισμα της επιτροπής του Κογκρέσου για την 11η Σεπτεμβρίου. Ενα πολύ ενδιαφέρον ανάγνωσμα. Πουθενά όμως δεν αναφέρει, ή εξηγεί, ή κάνει την παραμικρή αναφορά στην κατάρρευση του κτιρίου 7, για το οποίο επανειλλημένως επιστήμονες και μηχανικοί εχουν καταθέσει ερωτήσεις για μια επιστημονική εξήγηση της (ελεγχόμενης, απ' ό,τι φαίνεται) κατάρρευσής του.

Υπερπαραγωγές αισθήσεων

Πριν την εποχή του Χόλυγουντ και των παγκοσμιοποιημένων υπερπαραγωγών, πρίν η ανθρώπινη διασκέδαση και φαντασίωση τυποποιηθεί μακριά απο εθνικά και ατομικά χαρακτηριστικά, την συλλογική φαντασιακή απόδραση απο την καθημερινότητα την εξέφραζαν μέσα απο τα κείμενά τους οι συγγραφείς. Πρίν απο την εποχή του "Τιτανικού" και του Μπόμπ του Σφουγγαράκη, την έκσταση της συλλογικής διασκέδασης την απέδιδαν στα πλήθη οι πένες των ταλαντούχων συγγραφέων. Πριν την εποχή του βίντεο και της φωτογραφίας, οι κοινωνικές μάζες ταξίδευαν φαντασιακά μέσα απο τα κείμενα εκείνων που είχαν την ικανότητα να αποτυπώσουν στα χαρτί αισθήματα, φαντασίες και ανεκπλήρωτα πάθη.

Εκστασιάζομαι με τα κείμενα εκείνων που κατάφεραν μέσα απο την θεματολογία τους να αποτυπώσουν την αισθητική μιας ολόκληρης εποχής, την φαντασμαγορία των χαρακτήρων που την απάρτισαν, την ακτινογραφία των ανθρώπινων παθών, αισθήσεων και φιλοδοξιών που την κοσμούσαν, περιγράφοντας πόλεις, κοινωνικές αισθητικές, δομές και πάθη, μέσα απο τα μαγικά τους κείμενα.

Στον 19ο αιώνα, υπήρξαν τέτοιοι πολλοί. Ξεχωρίζω ανάμεσά τους, τον Fyodor Dostoyevsky στη Ρωσία, τον Mark Twain στην Αμερική, τον Charles Dickens στην Ευρώπη. Ολοι τους είχαν μια αυθεντική θεματολογία που αποτύπωσε εποχές και συναισθήματα, πρόσφεραν μαζική διασκέδαση στις μάζες, και είχαν βαθιά στα κείμενά τους, κάποιο μήνυμα κοινωνικής αλλαγής και ελπίδας. Ηταν το Χόλυγουντ του 19ου αιώνα. Μια υπερπαραγωγή αισθήσεων. Μπορεί κανείς να τους δεί σαν κοινωνική ανάλυση, ανθρώπινο ψυχογράφημα, μα και σαν παραμύθι...

Η επιδρομή των στερημένων

Eρχονται Χριστούγεννα. Αδύνατον να μην το παρατηρήσεις. Οι χριστουγεννιάτικες μουσικές ξεχύνονται απο όλους τους ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς ασταμάτητα. Συνειρμικά πιά, η μελωδία έχει εισβάλει στα έγκατα του εγκεφάλου, σαν κινέζικο βασανιστήριο, σύνθημα έναρξης ανελέητου shopping, μιας πολεμικής σχεδόν εισβολής καταναλωτών σε στολισμένα malls γεμάτα Αη Βασίληδες, κουδουνίστρες, χρωματιστά μπαλονάκια, παγωτά, φαγητά, ηλεκτρονικά, και ό,τι άλλο χωράει ο νούς. Μια υπέρβαρη κυρία που στέκεται στην ουρά μπροστά μου, αγοράζει πενήντα συνολάκια. "Είχα κάτι κουπόνια", μου λέει συνωμοτικά. Αυτάρκης πίσω μου, ο σοβαρός κύριος σέρνει υπομονετικά ενα καρότσι γεμάτο πουκάμισα, μπλούζες, γραβάτες, παπούτσια. Ντύνεται μάλλον για τα επόμενα δέκα χρόνια. Και χωρίς κουπόνια.

Η σκηνή στο κατάστημα ηλεκτρονικών θυμίζει πόλεμο. Tί νόημα έχει πια η ανθρώπινη ζωή χωρίς plasma tv, που να ζήσεις χωρίς iPhone, πως να περάσει η μέρα αν δεν ταπωθείς με iPod. Ακόμα και software Βίβλου κυκλοφορεί, σε εύχρηστα e-books. Επιτέλους όλα τα Πατερικά Κείμενα σε μία συσκευασία! Τα διαβάζεις εύκολα ακόμα και στην τουαλέτα. Μια κυρία διαπραγματεύεται την αγορά 5 τηλεοράσεων! Θάχει φαίνεται μεγάλο σπίτι η φουκαριάρα, και θάναι άδειο. Πληροφορούμαι πως υπάρχει και Midnight Mozart που συναγωνίζεται σε πωλήσεις το καινούργιο Wrestling series, οπου διάφορα κτήνη χτυπιούνται ανελέητα στην αρένα μέχρι αναισθησίας. Δώδεκα ταμεία ανοιχτά, με φουσκωμένες ουρές τιγκαρισμένων αγοραστών που το μάτι τους γυαλίζει. Οι μάνατζερς κατευθύνουν τα πλήθη σε σχηματισμούς ανάλογους μ' εκείνους του Χρυσοχοίδη στις διαδηλώσεις. Crowd Management.

Η Λοκοπουλίνα σύζυγος επιστρέφει στο σπίτι. Είχε πάει το αυτοκίνητο για αλλαγή λαδιών. Εφυγε με το μπλέ μας Honda αυτοκίνητο, και επιστρέφει με κόκκινο Volkswagen! Απίθανη ευκαιρία, ανακοινώνει. Αν αγοράσεις καινούργιο αυτοκίνητο παίρνεις και κουπόνια για δέκα αλλαγές λαδιών. Χάνεται τέτοια ευκαιρία; Και ενώ ετοιμάζομαι να ανακράζω εγκώμιον μέγα αντικαναλωτικόν, αιφνιδιάζομαι απο τον ταχυδρόμο. Η καινούργια κιθάρα έφτασε απο την Ισπανία. Gordoba handmade, μιλάμε για μανουτσομάνουλο. Αν οι κιθάρες γίνουν κάποτε φορολογικό τεκμήριο, εγώ θα βρεθω αλυσοδεμένος.

Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους. Τους ασυνείδητους καταναλωτές. Φέτος, χρονιά κρίσης και ανέχειας, δοκιμάζουμε ενα καινούργιο μοντέλο σκέψης. Ενα δώρο ο καθένας για τον εαυτό του, και τίποτα αλλο. Συνειδητοποιημένος ριζοσπαστικός αντικαταναλωτισμός. Αστους τους άλλους να σκοτώνονται. Εμείς φέτος θα περάσουμε λιτά.


Σ' όλους τους Ελληνες του κόσμου, φίλους κι εχθρούς αυτού του μπλόγκ, αναγνώστες, σχολιαστές και απλούς περαστικούς, Καλά Χριστούγεννα & Χρόνια Πολλά!




Locus




Aσπρα και χιονάτα για μάς τα φετινά Χριστούγεννα. Με θερμοκρασία που δεν υπερβαίνει τους 15 βαθμούς Φαρενάιτ, πάγους και απέραντο χιόνι. Για όσους δεν το έχουν ζήσει, μια αισθητική έκσταση. Για τους υπόλοιπους, μια ακόμα αφορμή για ανάμνηση της μεσογειακής πατρίδας.

Ο βασιλιάς της Ρουμανίας

"- Eίμαι ενας έμπορος και τίποτα παραπάνω. Παράνομος ναί, αλλα όχι ανήθικος. Απλά εμπορεύομαι σε μια νεκρή κοινωνία...".

Νύχτα μπήκαμε στο Βουκουρέστι. Παγωνιά κι ομίχλη κάλυπτε την ατμόσφαιρα. Η ερημιά σε τρόμαζε. Σε κάποιες γωνιές του δρόμου, ανάμεσα στις ομοιόμορφες εργατικές πολυκατοικίες με τα γκρίζα παγερά τσιμέντα, ουρές ανθρώπων τυλιγμένοι σε βαριά παλτά και χοντρές σκούφιες, περίμεναν υπομονετικά στο κρύο. Δεν θυμάμαι αν έκανα κάποια σκέψη συμπόνοιας για τις γυναίκες που έτριβαν τα χέρια τους υπομονετικά στο κρύο προσπαθώντας να σκοτώσουν λίγο ακόμα χρόνο αντέχοντας τον πόνο. Το ψωμί έβγαινε νωρίς, χαράματα, και ποτέ δεν ήταν αρκετό...

Ο παράφρων πρόεδρος της χώρας έχτιζε καινούργιο σπίτι. Οργίαζαν οι φήμες για το παλάτι με τα χίλια δωμάτια, τα κελάρια που έσφιζαν φαγητά, κρασιά και φρούτα, τα ανήλιαγα σκοτεινά κελιά του υπογείου οπου φυλάσσονταν αντικαθεστωτικοί, τρομερές φυλακές του στυγνού καθεστώτος που κυβερνούσε τη χώρα. To νέο παλάτι θα ήταν το δεύτερο σε μέγεθος κτίριο στον κόσμο μετά το Αμερικανικό Πεντάγωνο. Και όλοι οι δρόμοι της πόλης θα κατέληγαν σ 'αυτό, κατά τα πρότυπα του Παρισιού. Το βράδυ, θα ήταν ένα απο τα φωτεινότερα κτίρια στον κόσμο. Ορατό ακόμα κι απ' το φεγγάρι.

Κρύο και θλιβερό και το παλιό γαλλικό ξενοδοχείο. Οι παλιές αριστοκρατικές αντίκες είχαν πια ξεφτίσει, τα ιμιτασιόν γαλλικά γλυπτά αγνάντευαν τον χώρο αμήχανα σαν να ήθελαν να μετακινηθούν. Κόκκινα βελούδα παντού, παλιά ξεφτισμένα χαλιά και κουρτίνες. Απο την Επανάσταση δεν είχε γίνει καμμία ανακαίνιση. Δυό τραγικές ανθρώπινες φιγούρες, αξύριστες, ντυμένες με σκούρες βυσσινή στολές, επίχρυσα κουμπιά και τσαλακωμένα πανταλόνια, μας υποδέχτηκαν βαριεστημένα. Welcome to Romania.

Εκανα τούτο το ταξίδι για τον Δημήτρη. Φίλο καλό, φίλο αγαπητό. Περιστεριώτης, σπίρτο στη σκέψη, καλό χιούμορ, καλό ντύσιμο, πολλές γνώσεις και γλώσσες. Εμπορας του Αμστερνταμ. Μου είχε ζητήσει να οδηγήσω εδώ ένα αυτοκίνητο γεμάτο πράγματα. Τον ακολούθησα για την εμπειρία. Ρουμάνικη μουσική, κρασιά, και ό,τι άλλο προκύψει. Χριστούγεννα στα χιόνια του Μπρασόφ. Ο Δημήτρης ήταν υπέροχη παρέα. Οταν έφτασε πριν πολλά χρόνια φοιτητής στη Ρουμανία, ήταν απο τους πρώτους έλληνες. Είχε τότε μακριά μαλλιά και αριστερές ιδέες. Τώρα ήταν πτυχιούχος γυναικάς, και ασχολούνταν αποκλειστικά με το λαθρεμπόριο.

"- Στην κορυφή της πυραμίδας, ο Νικολάε, η Ελενα και οι σεκουριτάδες. Kαι γύρω τους το παρακράτος. Και το δίκτυο των ρουφιάνων. Παντού φίλε μου ρουφιάνοι. Στη δουλειά, στη γειτονιά, στο καφενείο, στην οικογένεια. Ακολουθεί μια μάζα τεράστια, αυτοί που περιμένανε στο δρομο για ψωμί. Ο κόσμος που δεν έχει τίποτα. Και στη βάση οι λαθρέμποροι. Εμείς. Είμαστε οι μόνοι που κάνουμε εμπόριο. Παράνομο, αλλά αληθινό εμπόριο. Και όσα δεν κλέβει η πυραμίδα, τα κρατάμε εμείς."

Στις αγορές του Αμστερνταμ και το λιμάνι του Ρόττερνταμ, είχαμε γεμίσει δύο αυτοκίνητα με διάφορα είδη. Γυναικεία αρώματα, εσώρουχα, τσιγάρα, ρούχα και πουλόβερ. Κάποιοι Σουριναμέζοι της γύρας μας εφοδίασαν δερμάτινα μπουφάν, χρυσαφικά και ηλεκτρονικά. Τρείς μέρες πριν το ταξίδι, είχαν σπάσει τα τηλέφωνα στο σπίτι. Ενας απίθανος και άγνωστος κόσμος τηλεφωνούσε με παραγγελίες, άφηνε μηνύματα και έδινε οδηγίες. Ενας έλληνας που εμπορευόταν σε όλα τα Βαλκάνια, ένας Σύριος που είχε πάρε δώσε με την Μέση Ανατολή, ενας ανατολικογερμανός που ζητούσε δερμάτινα μπουφάν και γαλλικά αρώματα. Κάποιος άλλος, Ρώσος, ειδικευόνταν σε μικρά γερμανικά φορτηγάκια. Τα μετέτρεπε λέει, σε ασθενοφόρα...

"- Κανείς δεν φοβάται. Ολα είναι παράνομα, απαγορευμένα. Για να ανεβαίνει η αξία τους στη μαύρη αγορά. Εμπόριο, αγαθά, ταξίδια, όλα ειναι κοντρολαρισμένα απο το Ζεύγος. Το εμπόριο της χώρας ανήκει σε μάς. Ετσι είναι το σχέδιο. Εχω κάποιους σε πληρωμή, στο Τελωνείο, στο Κόμμα, στο Πανεπιστήμιο. Μπαινοβγαίνω στη χώρα και πουλάω αυτά που θα έπρεπε να είναι νόμιμα. Είμαι ακόμα μικρός. Αλλά μεγαλώνω..."

Κάθε χώρα έχει τη δική της αισθητική. Τούτη εδώ κουβαλάει μαζί της μια θλίψη καρφιτσωμένη σε μια όμορφη αρχιτεκτονική με φόντο όμορφα χιονισμένα βουνά, ψιλοτάβανα αρχοντικά που βούλιαξαν στην παρακμή, μια μυρωδιά απο καπνιστό λίπος, και μια ησυχία που σε βουβαίνει. Σε κάποια μαγαζιά λίγα μέτρα απο το ξενοδοχείο, στο ιστορικό κέντρο με τα όμορφα πλακόστρωτα, είδα ενα μαγαζί που πουλούσε μεταχειρισμένα παπούτσια...

Μα εδώ δεν υπήρχε κρίση, ούτε ουρές, ούτε λιγοστό ψωμί. Το πλήθος συνωστιζόνταν γύρω απο τον μπουφέ με τα γεμιστά γουρουνόπουλα, γαρνιρισμένα με λουλούδια και με γεύση γαλλικού κονιάκ. Και η μουσική της νύχτας, τα ρουμάνικα βιολιά με τους τσιγγάνικους γρήγορους ρυθμούς, δωσμένη σε μια ατμόσφαιρα ποιητικού φωτισμού, με κεριά και τζάκια, άφηνε τον λυγμό της τραγουδίστριας να σε ταξιδεύει μακριά.

Η Γεωργιάνα, μια όμορφη ρουμάνα, ερωμένη αξιωματούχων, αφηγούνταν πως είχε ένα δωμάτιο γεμάτο χρυσαφικά, προσωπική της ασφάλεια ζωής σε ένα σύστημα που είχε καταρρεύσει και απλά περίμενε την ώρα της ανατροπής. Και μαζί μας, η Πέτρα, μέλος του κόμματος και της γραφειοκρατίας, η "γυναίκα με τους τίτλους". Κρατούσε λίστες με ανθρώπους της εξουσίας που πληρώνονταν για χάρες, και διοχέτευε στον Δημήτρη τις απαιτήσεις των διεφθαρμένων. Μια μέρα, όταν η πυραμίδα θα έπεφτε, θά άνοιγε και η πόρτα με τους τίτλους...

" - Με τον καιρό, καθώς μεγαλώνουμε, τις μετακινήσεις θα τις οργανώσουμε καλύτερα, πιο γρήγορες, πιο αποτελεσματικές. Ολα πάνε ανατολικά φίλε, σιγά σιγά μεγαλώνουμε, κάνουμε αγορά. Εκεί είναι το μέλλον. Και μια μέρα, όταν η πυραμίδα πέσει και όλοι θα φεύγουνε για τη Δύση, εμείς θα ανοίξουμε μεγάλες πόρτες. "

Ηταν μια φαντασμαγορία απο προσωπικότητες κάποιου κόσμου άγνωστου και μακρινού, μέλη ενός κλάμπ που ζούσε αρχοντικά, παράνομα και πλούσια, στις παρυφές ενός κλειστού και μυστικού κόσμου, ζεστοί μέσα στο κρύο, χορτασμένοι ανάμεσα στους πεινασμένους, εμπορευόμενοι ανάμεσα στους άνεργους.

Μια διάσταση τόσο βάναυσα αντίθετη με το περιβάλλον της, τόσο τραγική την ώρα που διαδραματιζόταν, τόσο προκλητικα πλούσια για τα μέλη της...

" - Τα πράγματα θα τα αγοράσει ένας μάνατζερ που θάρθει στο ξενοδοχείο. Αυτός θα φέρει τα λεφτά. Είναι κι αυτός μέλος του κόμματος, και ασχολείται με τον τουρισμό. Συστήνεται με το παρατσούκλι "ο γυμναστής", γιατί περνάει τον καιρό του κάνοντας σκί, και διασκεδάζοντας με πλούσιους τουρίστες και ντόπιους. Μεγαλέμπορας. Διατηρεί κάπου μια τεράστια αποθήκη με ρούχα, αρώματα, χρυσαφικά και ό,τι φανταστείς. Μια εντελώς κρυφή επιχείρηση, ενα σούπερ μάρκετ αγοράς που δεν υπάρχει. Σ' αυτό, ψωνίζουν με συνάλλαγμα κάποιοι πελάτες του που ειδοποιούνται ιδιωτικά. Ενα σύστημα εμπορίου πέρα απο φόρους και κράτος."

Οι μουσικοί της βραδιάς, κορυφαίοι σολίστες της κλασικής μουσικής και μέλη της εθνικής ορχήστρας, δούλευαν εδώ ιδιωτικά, παίζοντας γρήγορους και αργόσυρτους λαϊκούς ρυθμούς, ξεβράζοντας το πάθος της ρουμανικής ψυχής για δυτικά φιλοδωρήματα. Περίμεναν κι αυτοί την ώρα της ανατροπής, και τη μεγάλη πρόσκληση στη Δύση, όπου το ρεπερτόριό τους θα άλλαζε απο γύφτικα τραγούδια σε ρυθμούς του Τσαικόφσκι και Μότσαρτ, την κατάλληλη στιγμή, την κατάλληλη ώρα...

"- Κάποια μέρα, θα ξεκαθαρίσουν οι λογαριασμοί με τον Τσαουσέσκου και το ταψί θα γυρίσει ανάποδα. Και τότε, όλος αυτός ο κόσμος θα καταρρεύσει, το πλήθος θα σκορπίσει στους ορίζοντες του κόσμου, άλλοι θα βουλιάξουν στο χάος που υπάρχει κάτω απο τα πόδια τους, και τότε, εγώ, θα γίνω βασιλιάς της Ρουμανίας..." .

Η ανατροπή έγινε λίγο αργότερα, Χριστούγεννα του 89. Τρομοκρατημένος απο κάποιον ξεσηκωμό στην Τιμισοάρα που σιγά σιγά έφτανε και στην πρωτεύουσα, ο τερατώδης δικτάτορας επιχείρησε να δραπετεύσει με ελικόπτερο. Αλλα κάποιοι αξιωματικοί και άνθρωποι του Κόμματος που τον παρακολουθούσαν στενά, συνέλαβαν αυτόν και την γυναίκα του, μισητές και απάνθρωπες φιγούρες ενός στυγνού καθεστώτος, και τον έσυραν σε κάποιο συνοπτικό θάνατο στον δαίδαλο των υπογείων του παλατιού του. Ηταν οι δικοί του άνθρωποι, που θα ξανάντυναν τώρα τη χώρα με μια ακόμα δικτατορία, αυτη τη φορά "δημοκρατική"...

Είχαν προηγηθεί επαναστάσεις και ξεσηκωμοί παντού στην ανατολική Ευρώπη, το Τείχος είχε πέσει φαντασμαγορικά. Μικρές οπλισμένες ομάδες μάχονταν τώρα στο δρόμο, άλλες έκαναν πλιάτσικο σε ό,τι άξιζε να ληστευθεί. Κανείς δεν άκουσε τίποτα για οργάνωση, σχέδιο και τακτικές. Ολοι με όλους, και καθένας για τον εαυτό του. Το σύρμα έπεσε σε όλο το Βουκουρέστι. Η ώρα ήρθε, το σύστημα καταρρέει...

"-Αυτή τη στιγμή, το σύστημα έχει παγώσει, δεν λειτουργεί τίποτα. Η αστυνομία έχει διαλυθεί, οι φάκελοι πωλούνται στην αγορά, χαφιέδες και σεκουριτάδες φοβούνται και κρύβονται. Η χώρα δεν έχει κάν Σύνταγμα. Τώρα χτυπάμε..." .

Οι ουρές του ψωμιού μεγάλωσαν, ο ¨"γυμναστής" του χιονοδρομικού κέντρου την κοπάνισε για την Αυστρία, οι μουσικοί της βραδιάς ξεχύθηκαν στις ορχήστρες της Δύσης, η Πέτρα μάζεψε στο σπίτι της ό,τι μπορούσε να χρησιμεύσει σε πλαστογραφίες, και τα παιδιά του ξενοδοχείου άρχισαν τα μεγάλα εμπόρια και τις δουλειές. Την εβδομάδα που οι φωτογραφίες του Ζεύγους κυκλοφόρησαν στις ειδήσεις του κόσμου, τραγικές φιγούρες ενος συστήματος που σάπισε, ο Δημήτρης κατέβαζε ολόκληρα φορτηγά με είδη εμπορίου στο Βουκουρέστι, πουλώντας φαγητά και φάρμακα στις γειτονιές των πεινασμένων, απ' απευθείας απο τη νταλίκα. Η νέα εποχή ξημέρωνε...

H ενεργητική Πέτρα και το "γραφείο των φίλων", μοίραζαν τίτλους ακινήτων για Χριστουγενιάτικα δώρα. Παλιά γαλλικά αρχοντικά, εξοχικά, αποθήκες, επιχειρήσεις, γραφεία στο Βουκουρέστι. Μέχρι τον Απρίλιο της ίδιας χρονιάς, η παρέα του ξενοδοχείου, είχε στα χέρια της μια απίθανη ακίνητη περιουσία. Μερικοί γυρνούσαν τη χώρα με την πόρσε, μόνον και μόνον για να δούν τα ακίνητα που όριζαν. Ο Δημήτρης απέκτησε έναν πύργο στο Μπρασόφ...

Τον ξαναείδα ξανά ύστερα απο χρόνια, φέτος το καλοκαίρι. Εγκάρδιος και πνευματώδης όπως πάντα. Με κατσάδιασε που είχα χαθεί τόσο καιρό, ήπιαμε ούζο με μεζέδες. Ναι, το πάρτυ τέλειωσε, παραδέχτηκε. Και τώρα έχει πολλά δικαστήρια απο διάφορους δυτικούς που ζητούν πίσω τις περιουσίες τους. Η Πέτρα ζούσε τώρα πια στην Ελβετία οπου είχε μεταφέρει όσο ρευστό πλούτο μπορούσε, η Γεωργιάνα χάθηκε κι αυτή στη Δύση με τα χρυσαφικά της, και εκείνος, αυτάρκης, ολιγαρκής και εμπορικός όπως πάντα, είχε φύγει για την Ισπανία οπου δημιούργησε μια μεγάλη οικοδομική εταιρεία με αληθινό πλούτο και πελάτες. Με προσκάλεσε στο σπίτι του.

"-Και ο πύργος στο Μπρασόφ;"
"- Τον πούλησα στον ιδιοκτήτη του. Του κόστισε λιγότερα απο τα δικαστικά. Που να τρέχει ο άνθρωπος. Mετά απο μάς τα πράγματα αγρίεψαν, ήρθαν οργανωμένες εγκληματικές ομάδες. Και εγώ έφυγα. Ξέρεις, ακόμα και οι βασιλιάδες πρέπει κάποτε να αποχωρούν. Αλλιώς γκρεμίζονται σαν τον Μοχάμεντ Αλι..."

-------------------------------------------------------------
Πάνε χρόνια απο τότες, μια προσωπική επέτειος που θυμάμαι άβολα και ενοχικά. Είχα μπεί, θαρρώ απο άτύχημα, σε κάποιo θεωρείο της Ιστορίας κι αγνάντεψα άθελά μου το μέλλον. Προσωπικό μου λάφυρο, η τρομερή ιστορική στιγμή, και οι θλιμμένες μελωδίες των Ρουμάνων.

Τις εμπειρίες της στυγνής δικτατορίας και την καταρράκωση της αξιοπρέπειας του Ρουμανικού λαού, καλούνται σήμερα να εκφράσουν και να καταθέσουν στον κόσμο οι συγγραφείς του. Χαιρετώ με ικανοποίηση την απονομή του βραβείου Νομπελ στην Herta Müller, που με την βιβλιογραφία της φαίνεται να θίγει τις πτυχές ενός συστήματος που ήταν μισητό όσο τίποτα άλλο απο τη λαϊκή βάση.

Η Ιστορία θα δώσει τις πληροφορίες των διαστάσεων της τρέλλας που έγινε σύστημα. Και η Λογοτεχνία, όπως πάντα, ταξίδι μέσα απο την καρδιά, θα μας προσωποποιήσει τα συναισθήματα εκείνα των ανθρώπων που για δύο γενιές έγιναν σκουλήκια...

H Aρχιτουρίστρια

Πρόκειται περί ηλιθίας υπουργού. Φάνηκε απο την αρχή. Ξεκίνησε το τρομερό νταβαντούρι με τα λιμάνια, αφήνοντας τα πάντα στην θολούρα, οραματίζεται επιστροφή στον "σοσιαλισμό που χάθηκε", και βαυκαλίζεται σε "ήπιες προσαρμογές". Η Ελλάδα βρίσκεται στα ορια κατάρρευσης και είναι στο στόχαστρο όλων. Ο κ. Λοβέρδος έχει δίκιο. Ο κ. Παπανδρέου πρέπει να επέμβει άμεσα. Απο ηλίθιους πήξαμε επι Καραμανλή.

Το Ασυλο της σκέψης

Οταν γεννήθηκε η Αμερική, πρώτη της πόλη γεννήθηκε η Βοστώνη. Με εγγλέζικη αρχιτεκτονική και αγγλοσαξωνικό ήθος, η όμορφη πόλη της αποικίας έγινε πρωτεύουσα μιας ευρύτερης περιοχής που τίμησε με το όνομά της τον μητροπολιτικό πολιτισμό της: Νέα Αγγλία.

Δίπλα της, γιγαντώθηκε η Νέα Υόρκη, μητρόπολη του κόσμου, μα η Βοστώνη παρέμεινε σχετικά μικρή, διατηρώντας την δική της προσωπικότητα και ύφος. Στιφή, σοβαρή, αλλα και πνευματώδης, η πόλη των Ιρλανδών μεταναστών και των θρησκευτικών Pilgrims, δημιούργησε μια κοιτίδα σκέψης που δεν υπάρχει αλλού στην Αμερική. Μια οαση κοινωνικού φιλελευθερισμού, βαθιάς πολιτικής σκέψης, και μετέπειτα, επιστημονικής αριστείας. Η πόλη που πρωτοστάτησε στην σύλληψη της δημιουργίας του Αμερικανικού έθνους, ενεργή στον Αμερικανικό απελευθερωτικό πόλεμο κατα της Αγγλίας και την Αμερικανική Επανάσταση, με σειρά φιλοσόφων και προέδρων, παράγει σήμερα ασταμάτητα πολιτική σκέψη και υποψήφιους προέδρους κατα συρροή. Εδώ πολιτεύτηκε μεταξύ άλλων, και ο Ελληνας Michael Doukakis.

Τέσσερις οι πυλώνες που κρατούν την πόλη. Ιατρικές έρευνες και νοσοκομεία παγκοσμίου φήμης, παγκόσμιες οικονομικές υπηρεσίες, μια δυναμική παρουσία σε τεχνολογικές υπηρεσίες, και πάνω απο 60 πανεπιστήμια, μεταξύ των οποίων τα γνωστά Harvard και MIT. Ολες οι ελιτίστικες οντότητες του κόσμου αναγνωρίζουν την δύναμή της, και στέλνουν εδώ τους αντιπροσώπους τους για ακαδημαϊκή μόρφωση και εμπειρία. Απο δώ πέρασε και ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κ. Παπανδρέου. Και ο κ. Καραμανλής. Και ο μετέπειτα διάδοχός του κ. Σαμαράς. Και κάπου το 1985, μέσα απο μία συγκυρία εντελώς ξαφνική και προσωπική, έμελλε να περάσει και ο οικοδεσπότης σας, γόνος της κλασσικότερης ελληνικής μεσαίας τάξης και καθόλου γαλαζοαίματος. Φοιτητής σε ενα υπόδειγμα πανεπιστημίου. Το αγαπημένο μου Bentley University.

Θα μου επιτρέψετε μια προσωπική αναφορά, που κάθε Χριστούγεννα γίνεται και λίγο συναισθηματική, καθώς το πανεπιστήμιο με καλεί σε κάποιο είδος γιορτής. Και στο όμορφο και μανικιουρισμένο του campus, συναντώ ξανά αναμνήσεις που μένουν μέσα μου για πάντα, ανθρώπους που μόχθησαν και αποφοίτησαν μαζί μου, και κάποια γλυκιά νοσταλγία.

Εκτο σε εθνική κατάταξη ποιότητας προγραμμάτων Masters, το Bentley University είναι ενα υπόδειγμα πανεπιστημίου. Η μέτρηση δεν έχει βέβαια σημασία, αλλά γίνεται για λογους διαφάνειας, εξυπηρετώντας μια κάποια αμερικανική νοοτροπία που θέλει τα πάντα μετρήσιμα και γραμμικώς τοποθετημένα. Τα αμερικανικά πανεπιστήμια είναι πλήρως αξιολογημένα, με πολλαπλά κριτήρια, και κάθε χρόνο οι κατατάξεις αλλάζουν και δημοσιοποιούνται.

Είναι έτσι εύκολο να ξέρουν οι γονείς και οι υποψήφιοι φοιτητές, που ακριβως θα πάνε, και τί υπηρεσίες θα αγοράσουν. Και παρότι κατα κοινή παραδοχή η κορυφαία και πιο ελιτίστικη κατηγορία σχολείων είναι τα Ivy League Schools, ακολουθεί μια κατηγορία εξαιρετικών πανεπιστημίων, που μπορεί να μην έχουν την θέση του Χάρβαρντ στην συλλογική συνείδηση του κόσμου, αλλά η δουλειά τους είναι η σοβαρή παιδεία, και ο ακαδημαϊσμός. Πρότυπα πανεπιστημίων.

Η μάθηση απαιτεί περισυλλογή και σοβαρό περιβάλλον. Οπως τα μοναστήρια είναι υπέροχος χώρος για τους μοναχούς, το Bentley University είναι ένας ναός μάθησης για φοιτητές. Στην φωτογραφία, το τελευταίο Finance Room, οπου διδάσκονται κυρίως κύκλοι Οικονομικών, Λογιστικής και Finance. Ανάλογα εργαστηριακά περιβάλλοντα διαθέτουν όλοι οι κύκλοι σπουδών. Είναι χώροι ανοιχτοί μόνον στους φοιτητές-μέλη και όσους έχουν ειδική άδεια απο την Πρυτανεία. Οι χώροι διατηρούνται πεντακάθαροι και φυλάσσονται 24x7, απο ιδιωτική πανεπιστημιακή αστυνομία, και την ευρύτερη αστυνομίας της περιοχής. Ανώνυμες καταγγελίες μπορούν να γίνουν ηλεκτρονικά. Κάθε χρόνο, οδηγίες, πληροφορίες και αποφάσεις καταγράφονται στην έκθεση ασφάλειας. Kαμμία έτσι παρεξήγηση δεν υπάρχει σε θέματα ορισμών και προσδοκιών.

Είκοσι μαθήματα και δυόμιση χρόνια ήταν η θητεία μου στο άριστο πανεπιστήμιο. Επι δυόμιση χρόνια, ανέπνεα και ζούσα σε εναν χώρο πνευματικής ανάτασης και σοβαρότητας, μέσα σε άρτια οργανωμένες βιβλιοθήκες, υπέροχους εξωτερικούς χώρους κήπων, μαζί με άλλες ομάδες φοιτητών και καθηγητών που συναντιούνταν στα εργαστήρια, στα πάρκα του πανεπιστημίου, στους τοπικούς καφενέδες και εστιατόρια της πόλης, σε ακαδημαϊκο και κοινωνικό περιβάλλον. Δεν έκανα ποτέ μου καμμία απουσία (οι παρουσίες ειναι υποχρεωτικές), και δεν υπάρχει δυνατότητα να μεταφέρεις μάθημα. Η περνάς ή κόβεσαι. H όπως προτίμησα εγώ, αριστεύεις. Και στην ιστοσελίδα του πανεπιστημίου, συναντά κανείς τα πάντα, απο ακαδημαικές πληροφορίες μέχρι ονόματα και τηλέφωνα, και απο βιογραφικά καθηγητών (με τις εργασίες τους) μέχρι οικονομικά ετήσια reports.

Στην τελευταία μου επίσκεψη, έψαξα και συνάντησα τον Leslie. Η μεγαλύτερη "γάτα" της Πληροφορικής που συνάντησα ποτέ μου, ο τρομερός καθηγητής, παραμέρισε τις χαρτούρες απο το γραφείο του για να προσφέρει καφέ. Για μένα, ήταν ο άνθρωπος που μου έμαθε αυτά απο τα οποία βιοπορίζομαι σήμερα. Μου φύτεψε γνώση και κρίση στο μυαλο, μιά υποδομή και μεθοδολογία σκέψης που κουβαλώ ακόμα μαζί μου. Πώς να "διαβάζω" ένα πρόβλημα, πως να το διαιρώ σε μέρη, που να τρέχω για συμπληρωματική γνώση, πώς να φτιάχνω αξιόπιστες κριτικές και αναλύσεις.

Απο τα έγκατα του αμερικανικού στρατού, απ' όπου γιγαντώθηκε κατα πολύ η επιστήμη της Πληροφορικής, παιδί της συντηρητικής Λουιζιάνας, ο Leslie μετέφερε τις ικανότητές του στο πανεπιστήμιο. Για μενα, ήταν ο Αριστοτέλης της Πληροφορικής. Τον θαύμαζα μαθητής, τον σέβομαι τώρα ως δάσκαλο. Του ζήτησα να σχολιάσει ένα βιβλίο του πάνω σε θέματα object-oriented design. Ηθελα ξανά να τον ακούσω να μιλάει, να διαλύει τις πολύπλοκες έννοιες σε απλά νοητικά σχήματα, εύκολα να τα αντιληφθείς με συμβολισμούς και παραδείγματα. Η τέχνη της Παιδαγωγικής...

Φεύγοντας απο τον υπέροχο χώρο της αριστείας, άνοιξα και πάλι κάποιο βιβλίο απο ενα μάθημα του Leslie. Διατηρώ ακόμα τις πανεπιστημιακές μου σημειώσεις σε ειδικά ντοσιέ, καθώς και και όλη μου την βιβλιογραφία άθικτη (και εμπλουτισμένη). Τουλάχιστον κάθε δύο χρόνια, ξαναδιαβάζω τα ίδια βιβλία που διάβασα πρίν 15 χρόνια. Η αριστεία της μαθητείας ειναι υπόθεση συμπεριφοράς. Εμφυτεύεται απο τους κατάλληλους ανθρώπους και στο κατάλληλο περιβάλλον, και γίνεται φυσικό ατομικό αντανακλαστικό για πάντα. Και ανα καιρούς, επιλέγω διάφορους χώρους που λειτουργούν σαν ίερά Ασυλα αφοσίωσης και σκέψης, για να συνεχίσω το ωραιότερο ταξίδι της γνώσης...

-------------------------------------------------------------
Kαι ενώ μέσα απο τα προσωπικά μου βιώματα σκιαγραφώ το πορτρέτο ενός πρότυπου πανεπιστημίου, το αντίστοιχο πορτρέτο του ελληνικού πανεπιστημίου, σκιαγραφούν και οι λίγες και θαρραλέες εκείνες ακαδημαϊκές φωνές αγωνίας που ζητούν την κατάργηση του Ασυλου της Αλητείας, καταγέλλοντας την οργανωμένη φίμωση της ελεύθερης γνώμης από ομάδες κουκουλοφόρων και καταληψιών που ακυρώνουν την ομαλή λειτουργία της ακαδημαϊκής ζωής.

Στην χρόνια υπερπαραγωγή βίας που έχει γίνει πια καθεστώς στην πνευματική εμπειρία φοιτητών και γονέων στην χώρα μας, η ελληνική κυβέρνηση προτάσει την απόλυτη αδιαφορία της. Δια στόματος της υπουργού παιδείας κ. Διαμαντοπούλου (που προετοιμάζει τα παιδιά της για σπουδές στο εξωτερικό), η κυβερνητική φωνή, άτολμη και λαϊκιστική ως αναμενόνταν, ανακοινώνει μέσα απο αμέτρητες υπεκφυγές και αρλουμπολογίες την διατήρηση του μεγαλύτερου εγκλήματος ελεύθερης σκέψης κατα του ελληνικού λαού.

Κάποιες σκέψεις περί πανεπιστημίων είχα εκφράσει παλιότερα σε κάποιο άλλο μου πόστ, το οποίο παραθέτω για όσους ενδιαφέρονται. Ομολογώ πως δεν διακατέχομαι ούτε απο σοσιαλιστικές ευαισθησίες, ούτε βέβαια και απο λαϊκιστικές. Αν ήταν στο χέρι μου, θα έβαζα λουκέτο σε μια σειρά πανεπιστημίων στην Ελλάδα.
--------------------------------------------------------

Επιτελική σκέψη

Mε κάλεσε κάποτε στο γραφείο του ενας πρόεδρος κάποιας πολυεθνικής, και μου παραπονέθηκε πως τα executive reports που του είχα φτιάξει ήταν εντελώς άχρηστα. "Θέλω καλά και αξιόπιστα συγκεντρωτικά νούμερα κάθε πρωί", μού είπε ο πρόεδρος. "Οχι σε 50 reports όπως είναι τώρα, αλλά σε πέντε. Θέλω να ξέρω ανα πάσα στιγμή πόσους πελάτες έχω, πωλήσεις και οικονομικά ανα τμήμα, προβλήματα ανα τμήμα, λογιστικά ανα τμήμα. Θέλω να ξέρω τί έχω, τί χρωστάω, τί μου χρωστάνε, την ρευστότητα της εταιρείας, τί υπηρεσίες αγοράζουν οι πελάτες μας, πόσο καιρό κάνει να λυθεί ένα πρόβλημα, κέρδος ανα τμήμα, πληροφορίες πωλήσεων, μάρκετινγκ, τα πάντα. Ολα σε μία οθόνη. Η επιτελική σκέψη απαιτεί καλά συγκεντρωτικά νούμερα, και με τα reports που μου δώσατε δεν τα έχω. Διορθώστε το."

Executive thinking requires good cummulative figures, λένε οι σοφοί των πολυεθνικών, και πληρώνουν ακριβά για να τα αποκτήσουν. Γιατί όσοι δεν το κάνουν καταντούν σαν την World Comm. Το ίδιο πρόβλημα είχε και ο πολύς κ. Donald Ramsfeld, υπουργός άμυνας των ΗΠΑ, όταν μια μέρα είπε πως μέχρι να φτάσει στο γραφείο του ένα report, τα στοιχεία έχουν αλλοιωθεί κατά 20%. "Αντιστοιχεί κάπου 5% λάθους ανα όροφο" είχε πει τότε ο υπουργός. Και βέβαια είχε δίκιο. Το Παντάγωνο είχε τότε πάνω απο 400 συστήματα πληροφορικής, που δεν επικοινωνούσαν μεταξύ τους. Και απο τα νούμερα που έβγαλε, είδατε τί πάθαμε.

Η επιτελική σκέψη απαιτεί καλά συγκεντρωτικά νούμερα λοιπόν, μια στρατηγική θεώρηση και πρακτική που ξεχωρίζει αβυσαλλέα τον κόσμο των επιχειρήσεων απο τα κρατικά του υποκατάστατα. Πέρα απο την προσωπική ευφυία και θέληση, οι αποφάσεις ενός μάνατζερ στηρίζονται αποκλειστικά σε νούμερα. Καλά συγκεντρωτικά νούμερα. Και όταν δεν τα έχει, ειναι χαμένος. Δεν μπορεί να επεξεργαστεί σενάρια και να πάρει αποφάσεις. Δεν μπορεί δηλαδή να κυβερνήσει.

Και τότε, μπαίνει στην εντατική. Οπως ο κ. Παπανδρέου. Και δικαίως αναφωνεί "απειλείται η εθνική κυριαρχία", που σημαίνει, πως δεν έχει επιτελική άποψη των προβλημάτων, δεν έχει καλά συγκεντρωτικά νούμερα που του επιτρέπουν να αξιολογήσει το πρόβλημα, να επεξεργαστεί σενάρια και λύσεις, και γι αυτό και δεν παρουσιάζει σχέδιο δράσης στην ΕΕ, γιατί αφ' ενός μεν δεν μπορεί, αφ' ετέρου δε φοβάται πως θα εκτεθεί. Και έτσι, ζητάει συνέχεια αναβολές και χρόνο. Οταν τα νούμερα ειναι χάλια στη βάση, στην κορυφή γίνεται μύλος. Οταν τελικά, ύστερα απο μήνες, μάζεψε και είδε τα πραγματικά νούμερα, ένοιωσε να τρελαίνεται. Είναι η απελπισία του τυφλού μάνατζερ.

Παρακολουθείστε τις δηλώσεις. Συναντήθηκε ο κ. Παπανδρέου με τον κ. Προβόπουλο για το έλλειμμα. Και πόσο ήταν το έλλειμμα; "Το νούμερο είναι μονοψήφιο και βαίνει προς διψήφιο" μας είπαν. Είναι αυτό ανακοίνωση top executive κράτους, ή χαβαλετζίδικη ατάκα ποιητή εν μέθει; Διευθυντής Τραπέζης και πρωθυπουργός τσακώθηκαν κατόπιν για τον νούμερο. Γιατί όταν μίλησαν, δεν είχαν μπροστά τους νούμερα. Και αυτά που είχαν ήταν λάθος.

Ποτέ κανείς δεν είχε ακριβή νούμερα στην Ελλάδα. Ούτε ο Καραμανλής είχε. Ούτε ο προηγούμενος του Καραμανλή. Φοβάμαι, πως ούτε και ο επόμενος θα έχει. Πάντα οι προυπολογισμοί μας ήταν μαγειρεμένοι με αλχημείες πολιτικές, και λάθος νούμερα. Και έτσι, λογω έλλειψης αξιόπιστων στοιχείων, ο σημερινός προυπολογισμός, βαφτίστηκε "μεταβατικός", και τώρα μιλάνε και για "συμπληρωματικό" προυπολογισμό. Γιατί δεν ξέρουν φίλοι μπλόγγερς. Δεν έχουν νούμερα, και θέλουν μήνες για να τα αποκτήσουν. Γι αυτό και δεν προτείνουν τίποτα στην ΕΕ. Γιατί δεν μπορούν να φτιάξουν στρατηγική. Η επιτελική σκέψη είναι στο μηδέν.

Τί επιτελική σκέψη να περιμένει κανείς απο τον κ. Λοβέρδο (συμπαθής ο άνθρωπος), που ανακοίνωσε πως δεν ξέρει πόσους ακριβώς δημοσίους υπαλλήλους έχουμε, και όταν έψαχνε τους στεϊτζήδες άλλα νούμερα τούδινε το ενα γραφείο και άλλα το άλλο; Τι αποφάσεις να πάρει ο κάθε υπουργός αγροτικής ανάπτυξης που δεν είναι ακόμα σίγουρος πόσοι είναι οι πραγματικοί αγρότες και δεν μπορούμε έτσι να υπολογίσουμε τα επιδόματα; Τί νούμερα εχουμε για τα δημόσια και ανοργάνωτα (διοικητικά, ιατρικά και λογιστικά) νοσοκομεία μας, με τις απίθανες τρύπες των δαπανών για προμήθειες εξοπλισμού και φαρμάκων; Ηξερε ποτέ κάποια ελληνική κυβέρνηση πόσο κοστίζει τον χρόνο ο "Ευαγγελισμός"; Τί ακριβώς έργο "ολοκλήρωσε" ο Αβραμόπουλος;

Τι ακριβώς στοιχεία μπορούν να στείλουν τα επιμέρους υπουργεία (Ναυτιλίας, Ανάπτυξης, Παιδείας, Υγείας, Εργασίας, κλπ) όταν κάθε υπουργείο έχει χιλιάδες υπαλλήλους γατζωμένους σε εκατοντάδες αυτόνομα συστηματάκια, που για να μάθουμε πόσοι δημόσιοι υπάλληλοι παίρνουν πάνω απο 2.000 ευρώ (και να τους φορολογήσουμε ή να μοιράσουμε την "αλληλεγγύη"), χρειαζόμαστε λέει να περιμένουμε μήνες; Με τί νούμερα θα λύσουμε το Ασφαλιστικο, και θα κάνουμε 10, 20, 30-year projections; Πόσα υπουργεία και δημόσιοι οργανισμοί είναι σε θέση σήμερα να δώσουν αξιόπιστα συγκεντρωτικά στοιχεία (ad-hoc), στον CEO της Ελλάδας;

Η έλλειψη καλών αριθμών που οδηγούν σε επιτελική αναπηρία, είναι κατα την γνώμη μου το μεγαλύτερο δομικό και οργανικό πρόβλημα στην Ελλάδα, ένα καρκίνωμα που κρύβει μέσα του την διαφθορά, μια τροχοπέδη στην απόδοση του καλύτερου μάνατζερ, του ευφυέστερου πρωθυπουργού. Ενα πρόβλημα που οφείλεται στον ανάπηρο και ανοργάνωτο (διοικητικά και τεχνικά), δημόσιο τομέα. Κάτι που θά έπρεπε να εχει λυθεί απο χρόνια. Και που τώρα μας δημιουργεί κλίμα πανικού.

Οταν η Ελλάδα έγινε δεκτή στην ΕΕ, η Ευρώπη της έδωσε πακέτα ανάπτυξης, για να οργανώσει, τεχνολογικά και διοικητικά, όλη την υποδομή του δημόσιου ιστού της, με τα χιλιάδες μικροσυστηματάκια, ωστε το σύστημα να παράγει καλά και αξιόπιστα νούμερα στην κορυφή. Γι αυτό μας πλήρωναν χρόνια τώρα οι ευρωπαίοι. Για να επανιδρυθούμε.

Kαι πως θα μαζευτούν τώρα τα ρημάδια τα νούμερα, που τελείωσαν τα κοινοτικά πακέτα ανάπτυξης και όταν το πρόγραμμα Κοινωνία της Πληροφορίας, και άλλα εκατοντάδες προγράμματα που φτιάχτηκαν γι αυτόν ακριβώς τον λόγο, κατέληξαν στο κενό;

Με τί γνώσεις θα μαζευτούν στο δημόσιο οι διάφοροι έμπειροι που μπορούν να κάνουν την δουλειά, όταν η εμπειρία πλέον εχει καταργηθεί (μαζί με την συνέντευξη), σε μια σοσιαλιστική υπερπαραγωγή εξίσωσης προς τα κάτω; Τρείς δεκαετίες έκανε η Αμερική να ξανασχεδιάσει τα παλιά της συστήματα, να φτιάξει μια καλή και καθαρή υποδομή που να παράγει καλά συγκεντρωτικά στοιχεία απο χιλιάδες τμήματα και συστήματα, πρίν μετακομίσει στο ιντερνετ. Τριάντα χρόνια Re-engineering και System Integrations. Πότε θα τα κάνει αυτά η Ελλάδα τώρα που o χρόνος χάθηκε, και η Ευρώπη εκνευρίστηκε; Πώς θα βγουμε τώρα απο την εντατική;

----------------------------------------------------------------
* - Την εποχή των μεγάλων χρηματοδοτήσεων, ήρθα κάμποσες φορές στην Ελλάδα, σε διάφορα Trade Shows εταιρειών πληροφορικής. Εκανα τότε και μια σειρά συνεντεύξεων για δουλειά. Πήρα τρείς προσφορές για εργασία. Τα λεφτά ήταν λίγα, αλλα ήθελα πολύ να γυρίσω στην πατρίδα μου. Τελικά, φοβήθηκα λόγω οικογένειας και δίστασα. Οι τρείς εκείνες εταιρείες, σήμερα δεν υπάρχουν πιά. Και εκατοντάδες άλλες που ήρθαν τότε στην Ελλάδα για κάποιο project μηχανοργάνωσης και τεχνολογίας, σύντομα εγκατέλειψαν τις ελπίδες τους και ξανάφυγαν. Και η τεχνολογική υποδομή της Ελλάδας έμεινε ανολοκλήρωτη, περιμένοντας τον Μεσσία της.

** - Υπάρχουν βέβαια και εξαιρέσεις. Ο τραπεζικός τομέας έχει κάνει την καλύτερη εν Ελλάδι μοντερνοποίηση. Και ο ΟΤΕ έχει κάνει πολλά βήματα. Και η κινητή τηλεφωνία. Αλλά δομικά, η βάση παραμένει κατακερματισμένη και ανοργάνωτη, δημιουργώντας τρομερό πρόβλημα μανατζμεντ στην κορυφή.

----------------------------------------------------------------

Σαν ερωτική νουβέλα έχω διαβάσει ανα καιρούς το επαναστατικό βιβλίο των Michael Hammer και James Champy, "Reengineering the Corporation", που την δεκαετία του 90 γύρισε ανάποδα την Αμερική, φιλοσοφικά και δομικά. Για όσους αρέσκονται σε ελιτίστικη σκέψη ποιότητας στον τομέα του μάνατζμεντ, παραθέτω μια αναφορά.

Reengineering the Corporation
Free online copy

Ας μην πτοούμεθα...

Και τώρα που τέλειωσαν οι εχθροπραξίες της "επετείου", και ενώ επίσημα εισερχόμεθα σε κατάσταση Fitch, δεν πρέπει να δημιουργηθεί η εσφαλμένη εντύπωση πως καινούργιες μορφές ωχαδελφισμού δεν μπορούν να εφευρεθούν. Μπορούμε άνετα να συνεχίζουμε να σφαζόμαστε τώρα με θέμα το Ασυλο. Θα ήταν παράλογο να σταματήσουν "οι αγώνες".

Ούτε θα πρέπει να λάβουμε σοβαρά υπόψιν μας πως στην Νομική βρέθηκαν μολότωφ. Τα παιδιά είχαν φτιάξει τόσες πολλές, που ξέχασαν και καμμιά εικοσαριά. Αντιθέτως θα πρέπει να εντυπωσιαζόμαστε με την "επαναστατική" πρόταση του προέδρου της Νομικής κ. Θ. Φορτσάκη, πως "μετά την απόπειρα δολοφονίας του πρύτανη του ιδρύματος, πιστεύουμε ότι πρέπει να ελέγχεται ποιος μπαίνει μέσα στο ίδρυμα, αν είναι φοιτητής ή επισκέπτης".

Συμφωνώ με τον κ. πρόεδρο και ερωτώ έκθαμβος: δηλαδη απο δώ και πέρα ο Μητσάρας ο οξυγονοκολητής, που δεν γουστάρει Καπιταλισμό και αμα λάχει διακινεί ιδέες, δεν θα μπορει να μπαίνει ελεύθερα στην βιβλιοθήκη; Είναι καλό αυτό για την δημοκρατία μας;

Choro

Απο τα σπάργανα της θλιμμένης και φαντασμαγορικής πόλης, σημάδι βαθύ στον ψυχισμό των ντόπιων Cariocas, ξεπετιέται το μουσικό είδος Choro, η πρώτη αυθεντική Βραζιλιάνικη urban music, που δένει αφροβραζιλιάνικες και ευρωπαϊκές μελωδίες, σε ενα αυθεντικό ξέσπασμα έκφρασης με θέματα καθημερινά και λαϊκά. Aπολαύστε το.

Η επέτειος του κώλου

Μπήκε ο Αλέξης στο Πάνθεον των ηρώων της Αριστεράς. Γούσταρε δε γούσταρε. Οπως και η Κούνεβα. Στο όνομα του Αλέξη γράψανε ποιήματα για σκυμμένους γονείς, στην περίπτωση της Κούνεβα σκεφτήκανε και βουλευτιλίκι. Και αφού ζητωκραυγάσανε με το περσινό κάψιμο της περιουσίας του ελληνα, μετά έφαγαν τις φάπες τους στις ευρωεκλογές, έκαναν λίγο τουμπεκί για να μπουν στη Βουλή, και επανέρχονται πάλι με την παλιά και απαράλλακτη ρητορική του περιθωριακού.

"Οι στρατοί του Αλαβάνου", όπως ανέφερε πέρσι ο κ. Πάγκαλος, φέτος ειναι στρατοί του Τσίπρα. Αλλαξαν μόνον οι στρατηγοί. Αλλά άλλαξε και ο κ. Πάγκαλος που πέρσι χαρακτήριζε το Ασυλο αλητεία, και τώρα που ειναι αντιπρόεδρος δεν λέει κουβέντα. Αλλαξαν και άλλα πράγματα απο πέρσι, έπεσε ο Κουρασμένος και ήρθε ο Τουρίστας. Ενα μόνον δεν άλλαξε. Η διαχρονικη αλητεία της Αριστεράς.

Το μαοϊκό υβρίδιο του 4.6% και τα καμποτζιανά του γενννητούρια έχουν την τιμητική τους. Είναι θλιβερό ή κωμικό να βλέπει κανείς έναν λαό να περιμένει "επέτειο Δεκεμβριανών"; Συνήθεια για μαζόχες. Να διατηρεί και να χρηματοδοτεί πανεπιστήμια μόνον για φιγούρα και κάψιμο; Ένας ουδέτερος παρατηρητής θα έλεγε, δεν κουραστήκαν οι μαλάκες; Η μήπως η όλη συμπεριφορά υπάγεται απλά στον χαβαλέδικο πολιτικό φιλοσοφισμό της φραπεδοχώρας, που αύριο το πρωί θα ξεχάσει την σημαία που έκαψε χθές και θα την ξαναπαρελάσει με λουλούδια, γιατί έξω έχει ξανά λιακάδα, και δεν πηδιούνται όλα;

Η χώρα μας έχει χάσει προ πολλού το τρένο της ανάπτυξης, και μέσα σε δύο και μόνον χρονια, κατάφερε και το ακατόρθωτο. Να οχλοκρατείται μπροστά στα διεθνή κανάλια. Ολος ο κόσμος εκτός συνόρων γνωρίζει πως στην Ελλάδα τίποτα δεν δουλεύει στοιχειωδώς, τίποτα δεν κουνιέται αν δεν είναι λαδωμένο, και πως το μόνο που έχει να προσφέρει είναι καλή θάλασσα και μεσογειακό χαβαλέ. Οταν έχουμε 2.000 νεκρούς τον χρόνο στην άσφαλτο, αλλά μερικοί ξυπνάνε το πρωί να πάνε λουλούδια στον Αλέξη και άλλοι να πέτάξουν μολοτωφ σε σχολεία, τότε δεν μιλάμε για συλλογικές "δημοκρατικές ευαισθησίες", αλλα για ψυχανωμαλία. Η Φραπεδοχώρα εγκαινίασε και επέτειο Οχλοκρατίας με προσκεκλημένους ευρωμπαχαλάκηδες!

Πάντως πέρα απο όλα αυτά, η ειδησεογραφία των ημερών δικαιώνει δύο βασικά επιχειρήματα των οποίων ήμουν πάντα υποστηρικτής:

(1) Oι περισσότεροι αντιεξουσιαστές - τρομοκράτες είναι μάλλον ήδη γνωστοί στην ελληνική πολιτεία. Εχουν κάπου ξανασυλληφθεί στο παρελθόν, σε άλλες ενέργειες (απλές διαδηλώσεις, τραμπουκισμούς γηπέδων, ή σκέτα ποινικά αδικήματα). Απλά η Αστυνομία δεν το ήξερε. Αυτό δείχνει και η περίπτωση των αδελφών Τσιρώνη οι οποίοι ήταν πασίγνωστοι στον αντιεξουσιαστικό χώρο απο την δεκαετία του 1990 (!), αλλά κυκλοφορούσαν άνετα μέχρι που πιάστηκαν σε ληστεία. Γνωστή ήταν και η χημικός των Πυρήνων που είχε ξανασυλληφθεί. Το μόνο πράγμα δηλαδή πράγμα που έχει να κάνει ο κ. Χρυσοχοίδης, είναι να "μαζεύει" τους μάγκες σιγά σιγά, να τους παίρνει στοιχεία, αποτυπώματα και δείγματα DNA, και να τους "ξανασυναντάει" στο μέλλον καθ' οδόν προς την φυλακή. Πρώτα δηλαδή η καλή συλλογή πληροφοριών.

(2) Ακολουθεί η καλή διασταύρωση πληροφοριών. Τα καλά συστήματα πληροφορικής συμβάλλουν πολύ αποτελεσματικά στην καταγραφή, διασταύρωση και σύγκριση στοιχείων. Στην υπηρεσία της Ελληνικής Αστυνομίας υπάρχει σήμερα ένα καλό οπλοστάσιο παρακολούθησης υπόπτων και διασταύρωσης πληροφοριών, απο παρακολούθηση και εντοπισμό τηλεφώνων, μέχρι σύγκριση στοιχείων DNA. Ενδεικτική ειναι η περίπτωση Βλαστού που μας αποσχόλησε το καλοκαίρι, (που εξαρθρώθηκε μαζί με άλλους εξωθεσμικούς), καθώς και ο πρόσφατος εντοπισμός των Πυρήνων της Φωτιάς, και του ζεύγους Ριζάι-Σούλας. H Σούλα άφησε αποτύπωμα και κάηκε. Το ίδιο και οι απαγωγείς του εφοπλιστή Παναγόπουλου. Η Πληροφορική, ως επιστήμη, ειναι αναντικατάστατη, και απολύτως αναγκαία.

Απομένουν βέβαια να γίνουν ακόμα πολλά, οπως η κατάργηση του πανεπιστημιακού Ασύλου, και η εξυγίανση και αναδιοργάνωση της Αστυνομίας που ήδη εχουν μπεί σε εφαρμογή. Οι μεγαλύτερες γιάφκες βρίσκονται εντός των πανεπιστημίων. Σωστά ο κ. Χρυσοχοίδης βλέπει το πρόβλημα συνολικά, ερευνώντας σχέσεις εξουσιαστών και υπόκοσμου. Και παρά την προσπάθεια του αληταρά Τσίπρα να καθιερώσει "επέτειο πλιάτσικου και καταστροφής", ο κ. Χρυσοχοίδης, για ακόμα μια φορά, στέκει σοβαρός και άξιος δημόσιος λειτουργός. Και είμαι σίγουρος πως ανεξάρτητα πολιτικών πεποιθήσεων και αποχρώσεων, οι Ελληνες τον εκτιμούν και τον εμπιστεύονται. Ξεχωρίζει απο τους υπόλοιπους κυβερνητικούς τουρίστες, και αξίζει την βοήθειά μας.

Και μην μου πείτε αυτά δεν γίνονται σε δημοκρατίες και πως η Ελλάδα αστυνομοκρατείται. Κοιτάξτε εδώ τί έκανε η Γαλλία πέρσι (απο τον αριστερό Δελαστίκ), περιμένοντας φασαρίες για την διάσκεψη του NATO. Μέχρι και την συνθήκη Σέγκεν κατήργησε για λίγες μέρες! Τα έχουμε ξαναπεί. Αδιανόητο σε μια μικρή χώρα σαν την Ελλάδα, οπου είμαστε τρείς και ο κούκος, οπου όλοι μιλάνε, όλοι πληρώνονται, και όλοι χαβαλεδιάζουν, να μην μπορεί η αστυνομία να πιάσει 500 τρομοκράτες και να τους τσακίσει.


---------------------------------------------------------------
Και μια και έχουμε "επέτειο", θυμήθηκα πως είχα υποσχεθεί να συζητήσω, με όποιον θέλει,τι απέγινε το "κίνημα των 15χρονων" που πέρσι είχε καταλάβει την Ακρόπολη, διάφορα στούντια, κλπ, και μεταξύ των άλλων θα έβγαινε και στην Ευρώπη. Πολλά απο αυτά που συζητήθηκαν τότε, βρίσκονται στο πόστ που παραθέτω. Στα σχόλια γίνεται χαμός. Ηταν ενα αξέχαστο πόστ, στο οποίο η θέση μου ειναι ξεκάθαρη. Αν θέλετε ρίξτε το μια ματιά. Ηταν η αρχή της "επανάστασης".

Locus Publicus - Το Τερατούργημα

---------------------------------------------------------------

Update 1

Στις Επαναστάσεις, ο Συμβολισμός παίζει τεράστιο ρόλο. Καθώς και η ομαδικότητα. Είναι πλέον ιστορικά σωστό πως ο Μάο τσε Τόνγκ, κατάφερε απο μόνος του να δημιουργήσει μια νέα συλλογική συνείδηση για τους Κινέζους, σε επίπεδο γλώσσας, πολιτικής και κοινωνικής αντίληψης, καθώς και στον τομέα της οικονομικής παραγωγής. Πήρε βέβαια κάμποσο καιρό να δέσει η μαγιονέζα, και σκοτώθηκαν πολλοί, αλλα η Μαοική Επανάσταση ήταν αποδεδειγμένα επιτυχημένη. Στηρίχτηκε στην ομαδικότητα, την κολλεκτιβοποίηση, και την ωμή βία.

Απο σήμερα, τα πανεπιστήμιά μας αποκτούν καινούργιο σύμβολο. Δεν είναι και άσχημο. Εχει κοκκινάκι, έχει μαυράκι, έχει και ισχυρό μήνυμα. Οι απέξω το κοιτάνε λίγο περίεργα, αλλά θα συνηθίσουν. Το περίφημο ελληνικό πανεπιστημιακό Ασυλο είναι μια υπερπαραγωγή ιδεών που όταν επεκταθούν και στην υπόλοιπη κοινωνία, θα μας αλλάξουν την συλλογική συνείδηση ριζικά. Δυστυχώς η χώρα μας απέφυγε τον Μαρξιστικό Κομμουνισμό, μπορεί όμως να πάει απευθείας στον Μαοισμό. Κάποιοι βέβαια μπορεί να αντιταχθούν, αλλά τι να κάνουμε, πρέπει να γίνουν και κάποιες υποχωρήσεις. Θα μας έρθει και φτηνότερα σε ρούχα. Αντί για Αρμάνι παράδειγμα, θα φοράμε μόνον μαύρα της λαϊκής. Ο Μάο είχε μπλέ.

Μετά το πέρας του εορταστικού διημέρου, ο καινούργιος πρύτανης θα μπορεί άνετα να διοικήσει κάτω απο το καινούργιο λάβαρο, και ο ελληνικός λαός, αν δεν υπάρχει πρόβλημα, θα κληθεί να χρηματοδοτήσει τον νέο φάρο της ελεύθερης παιδείας που οι προνομιούχοι συμπολίτες μας συντηρούν έτσι κι αλλιώς απο χρόνια, με τις αιματηρές φορολογίες τους.



---------------------------------------------------------------

Update 2


Στην πολιτικοκοινωνική θεώρηση των όσων διαδραματίζονται στη χώρα μας, θα πρέπει να λάβουμε υπ' όψιν μας (και το εννοώ αυτό 100%), και το κοινωνιολογικό στοιχείο του Χαβαλέ, που αποτελεί μέρος της μεσογειακής μας ψυχοσύνθεσης. Αν ας πούμε γινόνταν ένας ξεσηκωμός εκπαιδευτικών, μαθητών, κλπ στην Αγγλία και καίγανε σημαίες, κάνανε καταλήψεις πανεπιστημίων, δέρνανε πρυτάνεις, και σπάγανε μαγαζιά, δικαίως θα λέγαμε πως κάτι γίνεται, κάποιο αίτημα υπάρχει, κάποιο σκοπό έχει ο ξεσηκωμός. Οχι όμως στην Ελλάδα. Εδώ το συλλαλητήριο, οι καταλήψεις, είναι μέρος του τελετουργικού στοιχείου του Χαβαλέ, που βέβαια δεν υπάρχει στην Αγγλία. Είναι κάτι που τα ξένα ειδησεογραφικά πρακτορεία δεν κατανοούν όταν αναφέρονται στην Ελλάδα. Βλέπουν μια καταστροφή και την παίρνουν στα σοβαρά. Δεν γνωρίζουν πως αύριο, όλοι αυτοί οι επαγγελματίες της βίας, θα επιστρέψουν στα σπίτια τους, θα πάνε στην Ολυμπιακάρα, θα κλείσουν τραπέζι στον Μητροπάνο. Πολλοί δέ, θα πάνε και στην Εκκλησία, γιατί αποτελεί μέρος της ελληνικής παράδοσης.

Η σκέψη γεννήθηκε συνειρμικά απο το πόστ του πάντα εξαιρετικού Γεράσιμου.

---------------------------------------------------------------

Update 3

Τελείωσε για φέτος φίλοι μπλόγγερς, η πρώτη "επέτειος" που συλλογικά επιδιώξαμε. Προσωπικά δεν την ήθελα. Το τί μας έδωσε ας το κρίνουμε τώρα, μετρώντας την ποιότητα της καθημερινότητάς μας και την συλλογική μας κοινωνικότητα. Κατα την δική μου αξιολόγηση, χάσαμε. Πολεμήσαμε για ακόμα μια φορά μεταξύ μας, χωρίς νόημα και σκοπό, χωρίς πολιτική κατεύθυνση και σαφείς στόχους. Σαν την μούχλα που τρώει το ψωμί, ο συλλογικός μας ωχαδελφισμός, ο καθημερινός μας εμφύλιος της οργής και του μίσους, θα σπρώξει και την πανούκλα της παρακμής πιο βαθιά στις προσωπικές μας ζωές. Και θα ξεμυτίσει ξανά, στο μέλλον, σε άλλες τραγικότερες "επετείους" που πάλι συλλογικά θα εφεύρουμε...

Στον ρυθμό της Κίνα$

To 1803, και επι προεδρίας Thomas Jefferson, το νεοσύστατο κρατίδιο των Ηνωμένων Πολιτειών, διαπραγματεύεται και αγοράζει απο την Γαλλία μια τεράστια περιοχή 2,147,000 τετραγωνικών χιλιομέτρων στην τιμή των 15 εκατομμυρίων δολλαρίων. H τεράστια σε έκταση περιοχή ήταν αναγκαία για δύο στρατηγικούς λόγους. Να διώξει δια παντός τους Ευρωπαίους απο την αμερικανική ήπειρο, και για να επεκτείνει την εδαφική επέκταση των ΗΠΑ απο την ανατολική ακτή προς την Καλιφόρνια. Στην αγοραπωλησία αυτή, γνωστή στην Ιστορία ως Louisiana Purchase, οι Γάλλοι έχασαν το εμπορικό λιμάνι της Λουιζιάνας.

Στην ευρωπαϊκή ήπειρο την ίδια εποχή, η Γαλλία ζούσε τα ένδοξα χρόνια του Ναπολέοντα. Ο Ναπολέων ετοιμαζόταν για απόβαση και πόλεμο με την Αγγλία, και την δημιουργία μιας μεγάλης γαλλικής πανευρωπαϊκής αυτοκρατορίας. Η ευρωπαϊκή εκστρατεία θα χρηματοδοτούνταν με χρήματα απο τις γαλλικές αποικίες. Αλλά την χρονιά εκείνη, μια επανάσταση των σκλάβων στην Αιτή ανάγκασε τον Ναπόλέοντα να ανοίξει καινούργιο υπεραντλαντικό μέτωπο. Ο κίτρινος πυρετός και οι ξεσηκωμένοι σκλάβοι νίκησαν την κραταιά Γαλλία στις αποικίες, η χώρα έπεσε σε χρέος, και έχοντας πολλαπλά μέτωπα να αντιμετωπίσει, είδε τα όνείρά της για αυτοκρατορία να χάνονται για πάντα. Μαζί της, και η αποικία της Λουιζιάνας.

Μερικά χρόνια αργότερα, το 1867, οι ΗΠΑ αγοράζουν μια ακόμα μεγάλη περιοχή, 1,518,800 τετραγωνικών χιλιομέτρων, απο την Ρωσία. Η χρεωκοπημένη Ρωσία έβγαινε τότε απο εναν πόλεμο με Αγγλία και Γαλλία για το μοίρασμα των περιοχών της καταρρέουσας Οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Πιεζόμενος οικονομικά, ο Τσάρος Αλέξανδρος ΙΙ πούλησε την Αλάσκα στους αμερικανούς, για $7,200,000, περίπου 1.9¢ τήν αίκρα ($4.74/km2). Οι διαπραγματεύσεις για την αγορά της Αλάσκας, κράτησαν 24 ώρες. Η Αλάσκα απεδείχθει τρομερά συμφέρουσα για τους Αμερικανούς. Ηταν πλούσια σε ορυκτά κοιτάσματα, αλεία, και πετρέλαιο. Μία απο τις πιο γρήγορες και κερδοφόρες αγορές στην ιστορία του κόσμου.




Κάπως έτσι χτίζονται οι αυτοκρατορίες. Σταδιακά,υπομονετικά, με στρατηγικό σχέδιο, τόλμη, εκμεταλλευόμενοι τις αποτυχίες των άλλων, τα τρομερά ιστορικά τους λάθη. Και τίποτα δεν είναι πιο καταλυτικό, πιο καταστροφικό, απο την χρεωκοπία και την κατάρρευση που προκαλούν οι πολλαπλοί πόλεμοι. Imperial Overstretch, το ονομάζουν αυτό οι ιστορικοί, και σ' αυτό αποδίδουν την κατάρρευση της Ρωμαϊκής και Βρετανικής αυτοκρατορίας.

Στη χθεσινή θέση της Γαλλίας και Ρωσίας, βρίσκεται σήμερα η Αμερική. Παρά την αρχική σύνεση και απομονωτισμό της, η Αμερική επαναλαμβάνει σήμερα τα ίδια ιστορικά λάθη άλλων αυτοκρατοριών, και βυθίζεται αργά αλλά σταθερά στην ανυποληψία και τον συμβιβασμό.

Η προσπάθειά της για μονοκρατορία θάφτηκε για πάντα στη γή του Ιράκ και Αφγανιστάν, και στα τεράστια έξοδα συντήρησης μιας θάλασσας στρατιωτικών βάσεων, παρόμοια της οποίας δεν έχει γνωρίσει ποτέ ο κόσμος, και μιας σειράς κρατών-πελατών, όπως το Ισραήλ και το Πακιστάν που ακόμα κοστίζουν πανάκριβα. Η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη που γνώρισε ιστορικά η υφήλιος, με έξοδα εξοπλισμών μεγαλύτερα απο όλες τις χώρες του κόσμου μαζεμένες.

Αλλα ο κόσμος κορυφώθηκε πέρσι τον Οκτώβριο, και η οικονομική καταστροφή του 2008, άδειασε τα ταμεία. Μόνον το κόστος του πολέμου στο Ιράκ είναι φρικιαστικό. Και το πακέτο είναι διπλό, και παρά τις δηλώσεις, o πόλεμος φαίνεται πως θα συνεχιστεί για πολύ καιρό ακόμα. Mε ανεργία που αγγίζει εθνικά το 10%, και μια συνεχώς φθίνουσα οικονομία, είναι εμφανές πλέον, πως οι μεγάλες φιλοδοξίες της Αμερικής έφτασαν στο τέλος τους. Ο παγκόσμιος Καπιταλισμός μετατοπίζεται τώρα ανατολικότερα, με απρόβλεπτες συνέπειες.

Μόνον τον τελευταίο χρόνο, η Αμερική έκανε μια σειρά υποχωρήσεων και συμβιβασμών που πρίν μερικά χρόνια θα ήταν αδιανόητες. Στην συγκέντρωση των G20 στο Pittsburgh, επισήμως πιά, γίνεται αναβάθμιση μιας σειράς χωρών (Κίνας, Βραζιλίας, Ινδίας), στις γενικές αποφάσεις του οργανισμού.

Στον τομέα των συμμαχιών και της στρατηγικής, δύο ακόμα ναυάγια. Η έκκληση του προέδρου Ομπάμα προς την Ευρώπη για μεγαλύτερη στρατιωτική συμμετοχή στο Αφγανιστάν, αποτυγχάνει παταγωδώς. Η Ευρώπη παραμένει παγερά αδιάφορη στις αυτοκρατορικές περιπέτειες. Και το παλιό εκείνο φιλόδοξο σχέδιο του Μπούς για την στρατιωτική περικύκλωση της Ρωσίας, εγκαταλείπεται επίσης εντυπωσιακά και επίσημα. Και λίγο αργότερα, το καλοκαίρι του 2009, μετά απο κάποιες τριήμερες συνομιλίες με Κινέζους αξιωματούχους, η Κίνα αναβαθμίζεται και στρατηγικά, όταν ο αμερικανός πρόεδρος ανακοινώνει επίσημα πως η συμμαχία ΗΠΑ και Κίνας θα καθορίσουν τον 21ο αιώνα.

Οι δύο πρόσφατοι πόλεμοι, του Ιράκ και Αφγανιστάν, διεξάγονται καθ' ολοκληρίαν με χρήματα της Κίνας, η οποία χρηματοδοτεί επίσης και το σχέδιο ανάκαμψης της αμερικανικής οικονομίας αγοράζοντας αμερικανικά τραπεζικά ομόλογα, τα οποία θα εισπράξει στο μέλλον με τόκο.

Kαι καθώς το εξωτερικό χρέος της χώρας έχει πλέον φτάσει στο ιλιγγιώδες επίπεδο των 12.8 τρισεκατομμυρίων δολλαρίων, σε κάποιο πρόσφατο ταξίδι της στην Κίνα, η υπουργός εξωτερικών κ. Χίλαρυ Κλίντον, προέτρεψε τους Κινέζους (ή παρακάλεσε) να συνεχίζουν να αγοράζουν τα αμερικανικά τραπεζικά ομόλογα χρέους. "Μαζί θα ανεβούμε ή θα βουλιάξουμε", δήλωσε χωρίς περιστροφές η Χίλαρυ, ενώ οι Κινέζοι, εξαιρετικά ανήσυχοι για το τεράστιο αμερικανικο χρέος που έχουν ήδη επωμισθεί, εκφράζουν τις ανησυχίες τους για το άν θα πάρουν πίσω τα λεφτά τους, ή θα οδηγηθούμε σε κρίση πληρωμής ομολόγων.





Και έτσι, η Kίνα παρελαύνει. Οχι μόνον στις εντυπωσιακές παρελάσεις του Πεκίνου, αλλά και διεθνώς. Είναι η μόνη χώρα στον κόσμο που διαθέτει πάνω απο 2 τρισεκατομμύρια δολλάρια σε ζεστό σπαρταριστό συνάλλαγμα, έτοιμα για αγορές και επενδύσεις. Και ενώ οι υπόλοιποι βουλιάζουν στην οικονομική κρίση, η Κίνα αναδιοργανώνει τον στρατό της, τα πανεπιστήμιά της, και οργώνει τον κόσμο για αγορές, συμβόλαια και εμπορικές συμφωνίες.

Οι αναγκαίες πρώτες ύλες έρχονται απο την φτηνή Αφρική όπου η Κίνα σκοπεύει να κατασκευάσει 100 project καθαρής ενέργειας που αφορούν την ηλιακή ενέργεια, βιοκαύσιμα και μικρούς υδροηλεκτρικούς σταθμούς, ενώ θα προβεί σε διαβουλεύσεις κορυφής για την κλιματική αλλαγή. Οι κινέζοι επίσημοι δηλώνουν ότι η Κίνα θα εμβαθύνει τη συνεργασία και ανταλλαγή γνώσεων στους τομείς της επιστήμης και τεχνολογίας, αγροτικής ανάπτυξης, ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και υγείας, ανθρωπίνων πόρων και εκπαίδευσης, ενώ θα καταρτίσει ένα δάνειο ειδικού σκοπού ύψους 1δισ. δολαρίων για τις μικρές και μικρομεσαίες αφρικανικές επιχειρήσεις.

Το Αφρικανικό σχέδιο είναι μαζικό. Σχεδόν όλες οι χώρες της Αφρικής έχουν κάποια μεγάλη εμπορική συμφωνία με την Κίνα. Η Αφρική ανταλλάσει με την ανερχόμενη δύναμη, την ανάγκη της για δρόμους, ενέργεια, τεχνολογία, και ιατρική, με ορυκτό πλούτο και πετρέλαιο. Η Κίνα θα κατασκευάσει πετρελαικούς αγωγούς, εργοστάσια επεξεργασίας πρώτων υλών, λιμάνια, αυτοκινητόδρομους και ενεργειακά κέντρα. Το τεράστιο project θα έχει σαν διοικητικό κέντρο του ενα τεράστιο επιχειρηματικό megaplex που η Κίνα θα κατασκευάσει στην Αντίς Αμπέμπα της Αιθιοπίας (φωτογραφία). Η επένδυση, η μεγαλύτερη που έγινε ποτέ στην ξεχασμένη ήπειρο, θα ξεπεράσει τα 10 δις δολλάρια.

China is buying the World, αναφωνεί το έγκυρο περιοδικό Fortune, τονίζοντας πως η Κίνα σχεδιάζει και επενδύσεις απο αυτοκινητοβιομηχανίες, σούπερ τρένα, μέχρι τεχνολογία semiconductors. Πετρέλαιο και εξορύξεις απο την Νιγηρία, το Κονγκό και το Καζακστάν, διυλιστήρια δισεκατομμυρίων στο Ιράν σε επενδύσεις, χρυσό απο την Βραζιλία σε μια συμφωνία 10 δις δολλάρια. Μόνον την τελευταία δεκαετία, και ενώ Ευρώπη και Αμερική εμφανίζονται χρεωκοπημένες, το Πεκίνο ξεπέρασε τα 115 δις σε επενδύσεις, και έχει και άλλα 2 τρίς που κάθονται και περιμένουν! Ζούμε απλά σε εναν κινεζικό κόσμο.

Πάνω στο σάπιο κουφάρι της Δύσης θα χτιστεί η Κινεζική αυτοκρατορία. Στα λάθη των πολλαπλών πολέμων, και στην άσκοπη και ζημιογόνα συνήθεια της Αμερικής να χώνει παντού τη μύτη της, σε αντιπαραγωγικούς στρατηγισμούς.

H "ποιότητα" του Κινεζικού καπιταλισμού είναι βέβαια πολύ συζητήσιμη, η κινεζική πολιτιστική κουλτούρα παντελώς άγνωστη στους δυτικούς, και το ρίσκο της Κίνας να κάνει σε μερικές γενιές ό,τι έκαναν οι άλλοι σε αιώνες αποτελεί ρίσκο, αλλά ο πολυεθνικός Corporate κόσμος αισθάνεται μάλλον άνετα με το κοινωνικό πολιτιστικό και οικονομικό μοντέλο, το οποίο αντί της ηθικής βάσης του Προτεσταντισμού, προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη ασφάλεια και προβλεψιμότητα με το ιεραρχικό μοντέλο πειθαρχίας για το οποίο φημίζεται η Ασία. Οι γνώμες για την παγκόσμια στρατηγική της Κίνας και τις επιδιώξεις της διαφέρουν, αλλά η ανάδυξη της Κίνας σε παγκόσμια δύναμη, παρά τα διάχυτα ερωτηματικά, δεν αμφισβητείται πλέον σε κανέναν κύκλο.

Φεύγοντας απο την Νέα Υόρκη σε κάποιο πρόσφατο ταξίδι μου, είδα και κάτι που δεν θα φανταζόμουνα ποτέ μου. Το Εmpire State Building, παραδοσιακό σύμβολο της Αμερικανικής ισχύoς, ντυμένο στα χρώματα της Κίνας! Μια απλή, συμβολική, αλλά ισχυρή διαβεβαίωση πως η επόμενη αυτοκρατορία θα γεννηθεί με κέντρο το Πεκίνο. Και πως η Δύση, το γνωρίζει, και προετοιμάζεται γι' αυτό. Η Αμερική, που διατηρεί ακόμα εμπορικό εμπάργκο στο μικρό νησί της φτωχής Κούβας (δηλώνοντας οτι απειλείται!), υποκλίνεται εξευτελιστικά στην δύναμη του Δράκου της Ασίας, γιορτάζοντας μαζί της τα 60 χρόνια απο την Μαοϊκή Επανάσταση.



------------------------------------------------
Η προσωπική μου βιωματική εμπειρία απο την Κίνα, έρχεται απο ενα τετράμηνο ταξίδι που με έφερε στην Σαγκάη, την πιο φαντασμαγορική πόλη της Κίνας. Χτίσαμε εκεί, σε ενα project της Intel, το μεγαλύτερο τηλεφωνικό κέντρο στο κόσμο. Την πρώτη μέρα της παραγωγής πήραμε πάνω απο 100 χιλιάδες τηλέφωνα, και εκατομμύρια emails. Ηταν κάτι το ασύλληπτο.

Απο τότε, το ενδιαφέρον μου για την μακρινή χώρα είναι αμείωτο, και προσωπικό. Για την εμπειρία μου στην Σαγκάη, έγραψα κάποτε δύο πόστ με τις δικές μου παρατηρήσεις. Τα παραθέτω. Πάνω απ' όλα, ομολογώ, εκείνο που θυμάμαι έντονα, ειναι η κινεζική ευγένεια, και η ισοπεδωτικός ρυθμός ανάπτυξης. Η ζωή τους δεν είναι εύκολη, και οι κινέζοι είναι αριθμοί στην ιστορική ανάπτυξη της χώρας τους, την οποίαν ομολογώ πως ελάχιστα κατανόησα σε επίπεδο πολιτιστικό. Ισως κάποιο άλλο ταξίδι να βοηθήσει. Καλό σας μήνα:)

(1)Το αστέρι της Κίνας
(2)Η μεγάλη ερωμένη